Viva bomma!

Verhaaltjes over eten, op een moment als dit lijken en zijn ze behoorlijk banaal. En toch lieve bomma, toch neem jij me dat vast niet kwalijk, want als iemand lekker eten wist te appreciëren, dan was jij dat. Zo hadden bijvoorbeeld de feestdagen bij jou hun naam niet gestolen. Dat was telkens een feest, van voorgerecht tot dessert. Iets waar wij allemaal mooie herinneringen aan hebben.

Schotel mij 20 verschillende soepballetjes voor en ik haal die van jouw er zo uit. Blindelings als het moet! Niemand wist trouwens beter dan jij dat de beste biefsteak niet zomaar in de koeltoog op mogelijke klanten lag te wachten, maar recht uit het atelier van de slager kwam. En lang nadat de geur van de versgebakken kroketten uit je bemeten keukentje was verdwenen genoten wij nog na. Gewoon omdat je wist dat die kroketten, eenmaal afgekoeld, minstens zo lekker waren als warm. En jouw pudding! Al meer dan 30 jaar eet ik mijn pudding warm, om de simpele reden dat koude pudding – velletje incluis – nooit zoals die van jou smaakt. En weet er iemand of er eigenlijk ooit een zaterdag geweest is dat je na een bezoekje aan de markt geen chocolade noten meebracht. “Noot?” vroeg je en we wisten genoeg. Waarna je er steevast zelf ook eentje pakte.

Allemaal mooie herinneringen, zoals er nog zovelen zijn. De restaurantbezoekjes, de patékes van Gulickx, een stiekem borreltje in de winter en het feit dat je steeds meer beleg dan brood op tafel had staan.

We gaan het allemaal missen, maar niet lang zo hard als we jou zullen missen!




 

Hoe spannend is het niet bomma, dat je engelengeduld na 30 jaar beloond wordt en je bompa terug gaat zien. Een stralende hemel, rijstpap met gouden lepeltjes… we gunnen het je! Dikke kus van je kapoen.