Culinaria 2014 - Origineel Festijn

Culinaria in Brussel was dit jaar aan zijn vijfde editie toe en na 'Pure Street' vorig jaar werd er dit jaar onder de leuze 'origineel festijn' gegeten. Welke ondertitel het beestje ook krijgt, Culinaria is de plaats bij uitstek om te genieten van de kookkunsten van 's lands beste chefs. Bij de eerste editie in 2009 tekende ik reeds present en ook de volgende jaargangen (2010,2011, 2012, 2013) telde Sid Frisjes onder de bezoekers. Dat 2014 hierin geen uitzondering zou zijn was een uitgemaakte zaak.

Een culinair paspoort op Culinaria (75 € vvk, 80 € ter plaatse) is goed voor een mise-en-bouche, vijf met ster getooide fijne gerechtjes met een bijpassend drankje,  een rijkelijk belegd kaasbordje, een dessert om u tegen te zeggen en een digestief en koffie toe. Waar voor je geld men dunkt!

Dat we er op woensdag vroeg bij waren bleek niets dan voordelen te hebben. Van wachtrijen aan de mooi ingerichte keukens van de verschillende chefs was immers nog geen sprake. Iets wat in de loop van de avond trouwens gestaag zou veranderen.

In tegenstelling tot wat 'mijn menu' me voorschreef passeerde ik als eerste via de stand van  een afwezige Yves Mattagne. Ik moet er één van de eerste bezoekers geweest zijn want een piepjonge souschef was nog druk in de weer de rest van het keukenbrigade de bordschikking diets te maken. De bijpassende wijntjes werden voorlopig nog over het hoofd gezien al kon dat de pret niet drukken, de 'Sint-Jakobsvrucht met ganzenlever, wortelmousseline en krokantje met sesamzaad' wist zeer te smaken.

Yves Mattagne - Coquille, ganzenlever, wortelmousseline

Om de volgorde van het menu enigszins te respecteren werd de volgende stop die aan het adres van de gebroeders Folmer van Couvert Couvert. Bij m'n eerste passage waren ze er nog niet volledig klaar voor maar nu vond de 'eend uit Challans, wortel, en olijf' vlot zijn weg naar mijn bord. Een mooi stukje rosé eend, kun je niets mis mee doen!

Laurent en Vincent Folmer - Eend uit Challans

Het mag een klein wonder heten maar bij zowat elke passage aan Culinaria had ik het genoegen een gerecht van Mario Elias van Le Cor de Chasse te proeven. Deze editie was het niet anders. Mario wist mij een 'Féra met sjalotjes, gefermenteerde selder en appelen en karnemelk van de hoeve van Paquay' voor te schotelen. "Féra, dat is een diepwatervis" aldus de chef. Tinternet leert mij verder dat deze oorspronkelijk enkel in het meer van Genève voorkwam maar ach, hij lag hier en nu op mijn bord en wat meer was, hij smaakte!

Mario Elias - Féra met sjalot, gefermenteerde appel en selder, karnemelk

Tevens een klein wonder is wel het feit dat ik in al mijn jaren van lekkerbekkerij nog geen voet in de verschillende zaken van Julien Burlat heb gezet. Alles wat ik her en der van de man at, deze 'bouillon van groene groenten en oesters met huisbereide pastrami en boekweitkrokant' was geweldig, mijn weg tot Dôme, Dôm sur Mer of Domestic heb ik voorlopig nog niet gevonden.

Julien Burlat - Bouillon van groene groenten en oester, pastrami, ...

Benoit Dewitte van het gelijknamige restaurant Benoit en Bernard Dewitte weet waar je deze foodie een plezier mee kan doen. Een smaakvol stuk 'kalfswang met op stro gerookte knolselder, bonenkruid en olijf' om maar iets te zeggen. Mocht u  mij onder lichte dwang verzoeken een favoriet gerecht van de avond te kiezen, dan wel deze machtige kalfswang. Dat is natuurlijk als ik ons proeverij aan de feestdis van Hendrik Dierendonck buiten beschouwing laat want die was zoals te verwachten fenomenaal. Kijk, niet inbegrepen in de menu en toch fabelachtig goed. Respect!

Benoit Dewitte - Kalfswang, op stro gerookte knolselder, bonenkruid en olijf

Dat er ook aan de zoetebekken werd gedacht lijkt me meer dan evident. Aan beide zijden van een majestueus ingericht buffet kon men aanschuiven voor lekkers van DelRey en Jean-Philippe Darcis. Deftige dessertjes, daar niet van, al bleef deze kritische foodie een tikkeltje op zijn honger zitten.

DelRey & Jean-Philippe Darcis - dessertenbuffet

De organisatie achter Culinaria weet als geen ander hoe een sterke line-up in elkaar moet te boksen die jaarlijks opnieuw een massa lekkerbekken weet te trekken. Jammer is wel dat dezelfde pijnpunten keer op keer de kop op steken.

De wachtrijen aan de stands van de verschillende chefs bijvoorbeeld, al zijn deze wat mij betreft alvast niet onoverkomelijk. Een beetje keukenbrigade jaagt immers in no time het ene na het andere gerechtje de deur uit. Geduld is een nobele deugd.

Wat bij een flink deel van de mensen tegen de borst stoot is dat de voorziene tafels binnen de kortste keren overvol staan met lege borden en wijnglazen, iets wat allerminst bijdraagt tot een aangename eetervaring. Geen slecht woord over het zaalpersoneel dat zich de benen onder het lijf loopt om 'ons puin' te ruimen al blijft het dweilen met de kraan open. Combineer dit met verschillende plaatsen waar mensen zelf hun bordjes kwijt raken en het probleem lost zich vanzelf op. In het restaurant van Ikea lukt dit ook, al is dat allicht appelen en peren vergelijken.