Het moet ergens in september geweest zijn toen ik mezelf een set van twee Jean Daudignac dresseerlepels aanschafte. Jean Daudignac, voor mij een nobele onbekende, blijkt een bekende Franse chocolatier te zijn, eentje die dus twee gekke lepels op de markt heeft gebracht. Het onweerlegbare nut van 's mans dresseerlepels werd middels een filmpje aangetoont. Eentje dat ruim lang genoeg duurde om mij in een ander tabblad ondertussen tot aankoop te doen overgaan trouwens.
Moraal van het verhaal? Meer dan één filmpje is er niet nodig om mij sneller dan mijn schaduw iets op 'tinternet' te doen kopen. Ik betwijfel of dat een geruststellende gedachte is maar ach, ik heb toch maar mooi twee dresseerlepels die ik welgeteld één keertje gebruikte. Een typisch geval van gat in hand denk ik dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten