Trente, Leuven - Foodbloggers aan de dis

Mag het verbazen dat je me zowat altijd een plezier doet met een restaurantbezoekje? Met de vriendin, vrienden, famillie of waarom ook niet, alleen. De keuze van het restaurant, de reservatie, het aftellen naar het effectieve bezoek... awel, ik vind dat plezant!

Vorige vrijdag stond er nog eens een etentje met enkele foodbloggers op het programma. Van het gezelschap dat in 2012 bij Chez Lucia de voeten onder de tafel wist te schuiven bleek ik de enige die opnieuw present tekende. Vergeleken met de twee laatste 'foodie dinners' in respectievelijk Veranda en Coeur d'Artichaut was de opkomst deze keer misschien wat mager maar hey, er waren drie nieuwe gezichten bij en dat is altijd leuk. Plaats van gebeuren, het eerder bezochte Trente in Leuven.

Een late vogel, een glas champagne en het obligatoire kennismakingsgebabbel mag er dan voor zorgen dat ik absoluut niets weet te zeggen over de twee geserveerde amusehapjes, de rest van de menu was ik wel volledig bij de pinken.

Starten deed het gezelschap met een mooi gepresenteerd bordje waarin 'haring, vitelotte, zure room en dille' de hoofdviool mochten spelen. Zo'n stukje haring weet ik altijd wel te smaken en een zwarte truffelaardappel, dat oogt altijd bijzonder mooi. Naar mijn mening had men iets royaler mogen omspringen met de zure room. Het gerecht miste net dat beetje fraîcheur en die truffelaardappelen  die wel eens wat droog durven zijn, die waren daar ongetwijfeld ook mee gebaat.

Trente - haring, vitelotte, zure room en dille

Dat de schelvis uitverkocht bleek was niemand van de 8 foodies een zorg. Met mooi gegaard stuk kabeljauw als waardige vervanger in combinatie met 'boterraap, mosterd en oude Geuze' kregen we het tweede gerecht voorgeschoteld. Die gegaarde mosterdzaadjes vallen ten huize coolinary altijd in de smaak dus dat zat alvast snor. Het boterraapje wist ik wel te smaken al was het volledige tafelgezelschap het er roerend over eens, de kruiding van het gerecht was wat aan de flauwe kant.  

Trente - kabeljauw, boterraap, mosterd, oude Geuze

Met drie waren we om  de optionele gang met 'foie gras, witloof, chichorei en cacao' aan ons te laten passeren, de hieraan gepairde wijn lieten we ons dan weer met plezier welgevallen. Pluim trouwens voor de kundige uitleg van de sommelier. Niet alleen over de wijn, maar ook over de geserveerde gerechten.

Als er op het hoofdgerecht, een compositie van 'hert, rode biet, braambes en peperkoek' iets aan te merken viel, dan wel de bescheiden portie. Niet zozeer het vlees, correct gegaard, maar wel de garnituur die voor een hoofdgerecht als pover ervaren werd. Op de smaak viel gelukkig niets af te dingen!

Trente - haas, rode biet, braambes en peperkoek

Kiezen tussen kaas en dessert, ik ben daar geen fan van. Doe mij maar gewoon beiden als het even kan. Met plezier liet ik dan ook die foie aan mij voorbijgaan om in de plaats een kaasbordje met 'manchego, kikkererwt en dooierzwam' in de plaats te krijgen. Een keuze die ik me geen seconde zou beklagen trouwens. Twee mooie brokken heerlijke manchego, zilt en nootachtig van smaak... een winnertje!

Trente - manchego, kikkererwt, dooierzwam

Afsluiten deden we met een dessert met 'butternut, mandarijn en praliné' als hoofdrolspelers. Een  mogelijk verrassende combinatie voor sommigen, maar van een lunch in het Gentse Volta weet ik dat dit een gouden - of liever oranje - combinatie is. Mooie praliné, zachte butternut maar mandarijn, fris zuur noch zoet, ik heb ze amper tot niet geproefd. Los daarvan, nog altijd wel een meer dan ok dessert hoor.

Trente - butternut, mandarijn en praliné

Trente, zo twee jaar na mijn eerste bezoek, ik keek er eerlijk gezegd wel naar uit. En als het hart dan toch op de tong ligt - ik spreek louter voor mezelf - dan moet ik bekennen dat mijn verwachtingen niet volledig ingelost werden. Waren de verwachtingen te hoog of lag de afwezigheid van chef Kwinten De Paepe  - een cateringopdracht zo werd ons verteld - mogelijk aan de basis, wie zal het zeggen?

Met een positieve noot afsluiten, waarom ook niet. Leuke nieuwe mensen leren kennen, waarvan er twee op de koop toe uit de Kempense klei getrokken bleken te zijn. Kempisch overwicht, dat belooft voor een volgend 'foodie dinner' denk ik dan.