Luzine, Leuven

Leuven, vanuit Turnhout is het niet direct de makkelijkst bereikbare plaats, wat meteen ook de reden is waarom we daar niet al te vaak vertoeven. Voor een etentje in Luzine - het restaurant waar 's lands ideale schoonzoon Jeroen Meus samen met zijn kompanen achter het fornuis staat - wilden we de trip echter gerust maken. En dat op een dinsdagavond! Om maar te zeggen dat we er zin in hadden.

Dat het restaurant diep in het voormalige fabriekspand van Marie-Thumas gevestigd is wisten we al, de entree, het is een raar gegeven. Niet dat we hopeloos verloren liepen tussen het sportieve volkje van de lokale fitness en het clienteel van De Siervis - beiden in hetzelfde pand gevestigd - het was een beetje zoeken, maar dat mag voor een geoefende smulpaap geen probleem zijn.

Wat hadden we ook alweer horen zeggen over Luzine. Dat het er donker is, de inrichting op het kitcherige af. Zwarte muren, daar creëer je natuurlijk een zekere sfeer mee maar donker vond ik het niet direct. Ruim voldoende verlichting denk ik zo en over smaak, daar valt niet over te discussiëren.

Geueze Girardin als aperitief, altijd een goeie keuze

Een mousserende wijn voor de dames als aperitief, Gueuze Girardin voor de heren, gefilterd en ongefilterd. Een frisse geuze van een goed huis, ik heb dat wel graag en het leent zich ook perfect voor een aperitief. En terwijl we rustig de kaart bekeken - het werd de vijf-gangen-menu - verschenen ook de eerste hapjes aan tafel. De 'huisgemaakte krabsalade met krokante toast' had de nodige smaak, voldoende fraîcheur... kortom een simpele maar mooie starter.

Als het hapjes regent aan tafel dan wordt er niet geklaagd. Kleine porties geluk, verschillend in smaak en textuur, niets dan lachende gezichten aan onze tafel. Een stevig stukje zalm of enkele smeuïge eenhapskroketjes met een lobbig sausje dat de herinnering aan een flinke ratatouille oproept, daarvoor bent u bij mij volledig aan het juiste adres.

Polentakroketjes, zalm, ...

Verschillende amuses op tafel, dat wil onherroepelijk zeggen dat sommige niet direct binnen mijn handbereik staan. Gelukkig was er ruim voldoende 'kroepoek van Parmezaan' zodat ook ik daarvan kon genieten. Een echt uitgesproken Parmezaan proefde we niet direct, lekker was het wel.

Kroepoek van Parmezaan

Een schoon stuk gelakt buikspek, daar kun je niets verkeerd mee doen. Zonder enige twijfel mijn favoriete hapje van de hele reeks en dat waren er dus wel enkele. In tegenstelling tot wat je zou verwachten was hier niet het puike stukje buikspek, maar de crème van jalapeno het winnertje op het bord. Zalig prikkelend zonder ook maar één moment overheersend te zijn. Straf.

Gelakt spek, crème van jalapeno

Het laatste hapje van de reeks waren 'miniburgertjes met hert', tot tevredenheid van tafelgenoot de jager, die zijn zinnen had gezet op wat wild. Absoluut niets mis mee.

Miniburgertje van hert

Het was ons ondertussen opgevallen dat de overwegend jonge, strak in het pak stekende brigade van de bediening stijver over kwam dan een hark die drie dagen bij vriestemperaturen buiten heeft doorgebracht. Zo jammer is dat! Het opdreunen van de gerechtjes tot het laatste stukje cress als ware het een spreekbeurt in de middelbare school, op een fout kon je ze niet betrappen maar waar was de ziel? Enige interactie met de gasten leek zelfs helemaal uit den boze. Gelukkig was er nog de dartele blondine die vol overgave het heerlijk huisgebakken brood kwam presenteren, en de sommerlier die zijn wijnkennis met plezier naar de achtergrond verbande om ons te helpen met een passende bierkeuze. Een verademing!

Op restaurant gaan, dat doe je nog altijd voor het eten dus laten we het daar maar over hebben. Eenmaal de parade van de hapjes achter de rug, kon het gala van de verschillende gerechten beginnen. 'Noordzeegarnalen, biovenkel, gierst en foccacia', dat waren de hoofdcomponenten van het eerste gerecht. Met grijze garnalen zit je bij mij altijd goed. En dat sausje, een reductie van bouillabaise, ongelofelijk hoe smaakvol dat was. De gegrilde venkel, die werd koud geserveerd. Geen idee of dat ook effectief de bedoeling was.

Noordzeegarnalen, biovenkel, gierst, foccacia, bouillabaise

Stevige witte vis (zeeduivel) en een flinterdun krokant stukje ham (St. Elloy), dat is een huwelijk dat al jaren stand houdt en nooit teleur stelt. Gooi daar nog wat pompoen, mimolette en veldsla in de mix en je hebt een prachtig gerechtje met enkele stevige smaakmakers. Extra punten voor de miniatuurtosti!

Zeeduivel, St Eloy ham, pompoen, mimolette, veldsla

De vreemde eet in de bijt was het optionele vijfde gerecht in deze menu, 'langoustine, kalfsvlees en tom ka kai'. Niets mis met de Thaise keuken maar in het rijtje viel dit een beetje uit de toon. De doortastende smaak van koriander en citroengras is voor de liefhebbers, al een geluk dat langoustines en kalfsvlees mij wel kunnen bekoren.

Langoustine, kalf, tom ka kai

Een mooi stukje fazant, dat was het eerste wat ik dacht toen ik mijn bord voorgeschoteld kreeg. Mooi rosé, fijne grilmarks, knapperige garnituur... in orde met andere woorden. Tot ik vriendin in de gaten kreeg die wat beteuterd naar haar stuk gevogelte zat te kijken. Zo'n beest moet natuurlijk geschoten worden en laat net zij het aan gort geschoten stuk filet op haar bord hebben. Rosé, daar was geen sprake van, dit was bloedrood afgewisseld met zwart. Krijg ik dit bij de poelier, dan vraag ik een ander stuk. Zeggen we dit tegen de ober, dan krijgen we laconiek het antwoord dat dit zeer normaal is. Tja! We hebben dan maar drie filets door vier gedeeld, de toon was gezet.

Fazant, witte bonen, champignons, spruiten, fine champagne

Witte chocolade, daar heb je voor- en tegenstanders van. Met dit dessert had niet de minste problemen. Aangename texturen en smaken, fris in de mond, alleen viel de smaak van de Earl Grey pastille na een stuk zoete chocolade wat in het niets.

Bergamot, witte chocolade, Earl Grey

Eindigen deden we op dezelfde manier zoals we gestart waren, met een keur aan hapjes. Geen koffie of thee voor mij, ik had nog een half glas Rochefort waar ik me doorheen moest worstelen. Wat een dijk van een bierkaart trouwens, bij uitstek de meest evenwichtige die ik op restaurant al ben tegengekomen.

Dat er ook voor mij hapjes voorzien werden siert de zaak natuurlijk, dat is lang niet overal het geval als je geen pousse-café besteld. Prachtig hapje trouwens, met 'chocolade, banaan en yuzu'. Ook de 'hazelnoot ijslollie', 'de caramelprofiterolles' en de 'spekjes' mochten er zijn.

Chocolade, yuzu, banaan

Dat je restaurant Luzine onlosmakkelijk koppelt aan Jeroen Meus, daar is allicht niets aan te veranderen. De geserveerde keuken is allesbehalve Dagelijkse Kost - maar goed ook - en daar was op die fazantfilet na niets op aan te merken. Goed en genoeg gegeten maar toch bleven we een beetje op onze honger zitten. Allicht krijgen die jongens van de bediening bepaalde instructies mee, stiekem mag ik hopen dat we ze gewoon op een slechte dag troffen, dat kan de besten overkomen.