Over curryworst en cullywolst!

Het begon met de mij niet geheel onbekende enthousiaste moraalridder A. Van Gerwen, die in een lezersbrief aan Humo de kat de bel aanbond. Op Facebook is er namelijk de bewuste groep 'Als ge het woord cuRRyworst niet kunt uitspreken, moete geen frituur openen’. Racisme vond Van Gerwen. De bedenkelijke eer om lid te worden van deze groep had ik een tijdje terug al aan mij laten passeren, maar toch, platvloers racisme zag ik er nu ook weer niet in. Dat krijg je als je opgroeit met strips zoals ‘De Gele Spin’ uit de Jommeke reeks.

Na het verschijnen van de lezersbrief berichtte ook Het Nieuwsblad en Gazet Van Antwerpen over deze groep, en het debat dat er nooit echt een was stierf een stille dood. Niemand scheen zich zelfs de moeite te troosten om eens een frietje te gaan steken en vervolgens een culinair rapport over de Chinese frituurkunsten te brengen. De (on)dankbare taak voor een foodblogger dan maar.

Gewapend met een gezonde dosis honger trok ik naar Frituur De Graatakker, één van de drie zaken die door Xiao Dong Zhao uitgebaat worden. Het cliënteel bestond uit een bejaard koppel dat net aan hun avondmaal was begonnen, een tiener die zijn telefonische bestelling kwam afhalen en een – zo mag ik alvast hopen – oudere man met zijn jonge niet onaardige dochter. Een typisch frituur tafereel met andere woorden.

Het toeval wil dat er een aquarium in de zaak stond, zoals dat ook het geval is bij het gemiddelde Chinese restaurant. Maar ook mijn buurman zaliger was vroeger de trotse bezitter van een aquarium, en Aziatische roots had hij allerminst. Nee, een aquarium is zo Vlaams als maar kan zijn. In mijn ooghoeken zag ik dat het jonge meisje haar blik op de visjes had laten vallen. Toen haar vader luttele seconden later een fishburger bestelde kon ik mijn monkellachje nauwelijks onderdrukken. En datzelfde monkellachje was niets tegen de ‘glimlach tot achter de oren’ waarmee de jongenmanskerel achter de verstoog mij vlotjes bediende.

Viandel, frietje, flesje cola… een avondmaal voor winnaars maakte ik mezelf wijs! Gezien ik uit Oosthoven afkomstig ben, ben ik royale porties friet gewoon en Frituur Graatakker moest daarvoor alvast niet onderdoen. Maar wat eten betreft gaat kwaliteit boven kwantiteit dus de smaakproef zou doorslaggevend zijn. Op de fiets pitste ik dus enkele pijltjes uit mijn puntzak en ook hier scoorde Frituur Graatakker. Lekker krokant, niet te vet, goed gebakken… Niets op aan te merken.

Een muggenzifter mag dan gemakkelijk om over de uitspraak van het woord curryworst vallen,

als ik op het einde van de rit met de glimlach bediend ben, veel en vooral lekkere frietjes gegeten heb, dan lig ik daar alvast niet van wakker.