Foodiefiles: Kippenspiesjes met Limonaise

Een tijdje geleden werd ik gecontacteerd door iemand van de Persgroep met de vraag of ik aan een project van hun - FoodieFiles - wenste mee te werken. Nu wimpel ik dergelijke voorstellen uit angst voor het onbekende meestal af, deze keer ging ik er met veel plezier op in. Nog geen spijt van gehad. 

Voor deze samenwerking tussen Lidl en Nina Magazine staan er 12 foodies centraal die elk binnen hun vakgebied enkele receptjes uitwerken. Vandaar dus de naam Foodie Files! Wie eens deftig met ondergetekende wenst te lachten kan ik alvast mijn introductie-filmpje aanraden dat je hier vindt. Nu ja, lachen... ik splijt er wel zomaar even een limoen in twee stukken. Zie ik ook niet iedereen doen hoor.

Het vakgebied waarin ik mezelf meester mag noemen is, hoe kan het ook anders, barbecue. Feit dat ik samen met de vrienden van Qlinaria al enkele jaren aardig mijn slag weet te slaan achter de grill - vorig jaar nog Belgisch Kampioen Culinair Barbecueën geworden, alsjeblieft - maakt dat ik op de Foodie Files de titel Barbecue Master meekreeg. Teveel eer voor één man denk ik dan maar kom!

Zij die zich aan ingewikkelde recepten verwachten zijn bij mij aan het verkeerde adres. Begrijp me niet verkeerd, voor een wedstrijd wil ik me wel eens drie dagen bezig houden om de correcte manier om een eidooier op een barbecue te roken te achterhalen, maar thuis geniet ik nog het meest van al van simpele gerechtjes. Dingetjes met ingrediënten die je zo in de supermarket om de hoek kan terugvinden. Een kippenspiesje met limonaise bijvoorbeeld.

Dat kippenspiesje met limonaise, veel komt daar echt niet bij kijken. Een god achter de gril moet je niet zijn - het helpt wel -  maar in geen tijd tover je wel iets lekkers op je bord. Serveer het als hapje met een likje saus, of eet het als een klein gerechtje. Enkele partjes frisse tomaat, wat sla sla en gegrilde broodjes zo eenvoudig kan het zijn. Het volledige filmpje van dit razend eenvoudige gerechtje, dat kan je hier vinden.

* Disclaimer: Gezien er bij het maken van deze filmpjes letterlijk met vuur werd gespeeld besloot de samenwerkende vennootschap Lidl, Persgroep, Coolinary om stunthanden te gebruiken.

Resto Signatuur - Hoogstraten

Twee maal, zo vaak schoven wij onze benen onder een tafel bij Resto Signatuur in Hoogstraten. Een diner vorig jaar gold als eerste aangename kennismaking, de inderhaast ingeplande lunch van vorige week maakt dat we Resto Signatuur heel voorzichtig in het rijtje van onze huisfavorieten naast Lewis, Bún en Veranda weten te plaatsen.

 

Een vrije dag, de zon hoog aan de hemel en een brandend gevoel om ons even lekker in de watten te laten leggen. Koppel daaraan die foto op instagram van het uitnodigende terras en onze bestemming voor de lunch was beklonken. Resto Signatuur heeft zijn stek gevonden in de oude rijkswachtkazerne van Hoogstraten. Hun rustig gelegen terras op de binnenplaats van die oude kazerne heeft alvast twee grote voordelen. Je hebt er geen last van het drukke verkeer, en ook de zon staat er niet pal op je hoofd. Dat een welgekomen briesje bij tropische temperaturen voor verkoeling zorgt is een extra troef.

 

 

Gewikt en gewogen, de vier-gangen menu (38 €) zou het worden. Met een gepland Brompton tripje na de dis van zo’n 30 km doorheen de Hoogstraatse velden, leek vier gangen ons wel voldoende. Lunchke hé mensen!

 

Starten deden we - ons sprankelend glas champagne even buiten beschouwing gelaten – met een fijne combinatie van ‘Burratina, crumble van spek, geglaceerde artisjok en een citrusvinaigrette’. Schotel mij dit vijf dagen op rij voor en ik lepel dat nog altijd met evenveel plezier weg. Ik ben wel fan van burrata, een romige variant van buffelmozzarella, crumble van spek idem dito, maar het winnertje op het bord wat mij betreft was zonder meer de citrusvinaigrette. Hemels fris, ideaal bij temperaturen die schommelen rond de 30° C. De toon was alvast gezet.

 

 

 

De ‘Belgische noedelsoep’, het tweede gerechtje van deze menu, ik zat er eerlijk gezegd niet echt op te wachten. Gelukkig maar dat vriendin voet bij stuk hield, want wat een voltreffer was dit niet? De noodles waren in geen velden noch wegen te bekennen, maar waren vervangen door een fijne julienne van asperge. In onze dampende kom aspergeconsommé was verder gerookte varkenspoot, Oosterscheldekreeft, lamsoor, een half eitje en peterselievinaigrette terug te vinden. ‘Boenk erop’, een waarlijk machtig gerecht! Dat er speciaal voor dit gerecht kommetjes werden ontworpen, doet mij alvast vermoeden dat een variatie hierop wel eens een vaste waarde kan worden. Hoera!

 

 

 

Al enige tijd ben ik niet meer de foodie die ik enkele jaren geleden was. Mijn oprechte excuses hiervoor. ‘Txogitxu’, ik had er eerlijk waar nog nooit van gehoord. Het blijkt een Baskische speciliteit waarbij niet het ras van het rund, maar wel de kwaliteit van het vlees centraal staat. En die kwaliteit dames en heren, stond buiten kijf hoor. De dun gesneden Txogitxu speelde hier een overduidelijke hoofdrol en kreeg het gezelschap van krokante prei, kappertjes, beukenzwam en een fijne jus van gerookte laurier. De wederhelft die liever geen dan wel vlees eet liet zich ontvallen dat ze dit echt wel wist te smaken. Als dat geen compliment is.

 

 

 

Afsluiten deden we zoals we gestart waren, met frisse toetsen van citroen in de vorm van een ‘citroentaartje’. Het ogenschijnlijk eenvoudig dessert bestond uit een krokant bodempje van boterdeeg, roomijs van bio-citroen, een mousse van Griekse yoghurt en gremolata van piment d’Espelette, gember en citroengras. Als welopgevoede jongeman at ik dit netjes met m’n bestek op, maar verder was het om duimen en vingers bij af te likken. Ei zo na bestelde we een extra portie, maar er wachtte ons nog dat tochtje met de fiets.

 

 

 

Van onze kant niets dan lof voor het jonge koppel - Sally (zaal) en Bart (keuken) - dat met het nodige enthousiasme dit pareltje bestiert. Een geslaagd minimalistisch interieur en heerlijk verrassende gerechtjes zonder overbodige franjes… niet zelden een gouden combinatie.

 

Tel daarbij zeker ook hun goed oog voor fijne vormgeving en de meer dan democratisch geprijsde kaart. Voor 4 gangen betaal je een luttele 38 €, voor 5 gangen 47 € en 6 gangen 56 €. A la cart gerechtjes kosten 12 €, met uitzondering van de garnaalkroketten (14 €)! Wees eerlijk, deze prijzen kom je zelden nog tegen. Uw portefeuille zal een bezoek aan Resto Signatuur alvast niet beklagen. Ons verdict? Een aanrader! #KempenBoven

 

Resto Signatuur

Vrijheid 208/2

2320 Hoogstraten

T 03/501 37 01

info@resto-signatuur.be

 

Geopend van:

 

Woensdag tot zondag, van 12:00h tot 14h30 & 18:00h tot 21:00h

Zaterdag, van 18:00 h tot 21:00 h

De Serre - Antwerpen

Een zaak genaamd ‘De Serre’ bombarderen tot nieuwe Antwerpse hotspot, het zou zomaar een schoolvoorbeeld uit het grote boek van halfbakken woordspelingen kunnen zijn. Ondergetekende trok gisteren zijn stoutste tuinlaarzen aan om zich onder te dompelen in de wondere wereld van De Serre: ontbijt- en lunchstek, eventlocatie en testlaboratorium voor horecatechnologie. Dat schept alvast verwachtingen.

 

Interieur

 

M’n eerste indruk van de zaak, die had ik makkelijk van thuis op de bank kunnen schrijven. Want als je weet dat Pinkeye – u allicht bekend van zaken zoals Frank & Brut of Savage Dining – voor het concept tekende, dan is de kans groot dat er op interieur niets af te dingen valt. Een sober, maar in het oog springend toogelement, monumentale raampartijen en hun speelse neon tegenhangers, 2 indrukwekkende muurtuinen. Nee, zijn naam doet De Serre alvast geen oneer aan. En dan heb ik de prachtige binnentuin nog niet bij daglicht gezien.

 

Horeca-lab

 

De term horeca-lab op de uitnodiging schepte wat mezelf betreft alvast de nodige verwachtingen. Dixit de website is De Serre naast restaurant tevens een netwerk van toeleveranciers voor de horecasector en wil het als opleidings- en innovatiecentrum een schoolvoorbeeld zijn voor de digitalisering van de hospitality sector. Denk hierbij aan het bestellen met een app (Tsjing), virtual reality (?) of een naadloze koppeling tussen kassa, stock en foodcostberekening.

 

Food

 

Als je weet dat De Serre - en bij uitbreiding de volledige Startup Village - gevestigd is in een oud schoolgebouw, dan kunnen we hier wel eens te maken hebben met de hipste refter van’t stad. Een prachtig kader en innovatief denken, het zijn twee niet onbelangrijke dingen, maar de focus hoort ook in een eetgelegenheid 2.0 in de eerste plaats op eten en drinken te liggen. En net die focus bleek gisterenavond een beetje zoek.

 

De foodie kant van mijn hedendaags bestaan is een aaneenrijging van huisbereide healthy slaatjes en guilty pleasures op basis van lokale producten, aan het concept zal het alvast niet gelegen hebben.

Laten we zeggen dat er aan de uitvoering nog geschaafd kan worden. Niet direct iets mis met de ‘handgerolde couscous met humus, licht gepekelde zalm, zure room, ras el hanout radijs en cress’. Bezwaarlijk lokaal te noemen, maar dat is muggenziften. De ‘salade van witte kool met gerookte kip, crème van pompoen, hazelnoot en pompelmoes’ was op z’n minst een niet voor de hand liggende combinatie te noemen. Gedurfd volgens de ene, een misslagen bal volgens de andere.

 

En dan moest de rookworst met zuurkool nog komen, ongetwijfeld uit de stal van de guilty pleasures. Allemaal goed en wel, maar met de lente die luid op de voordeur bonkt gewoon een verkeerde keuze. Mijn advies? Schrappen tot midden oktober dat gerecht. Serveer me liever nog een portie van die begeleidende puree of krieltjes, maar dan met een gehaktbal of een huisgemaakte fishstick ofzo. Comfortfood for the win!

 

 

Het was van dit ontbijt / lunchrestaurant misschien niet de juiste keuze een stel kritische (food)bloggers op een diner uit te nodigen. Blij dat we erbij waren, daar niet van, maar als voorstelling van het concept bleek het niet ideaal. Dat het met voorsprong de prachtige setting is die me bij blijft hoeft niet eens negatief te zijn. Een kaart aanpassen is immers lang niet zo moeilijk als een interieur.

De Serre is op weekdagen open van 8 uur 's ochtends tot 5 uur 's avonds. In het weekend doet het pand dienst als eventlocatie en is het bijgevolg af te huren. Iemand die hier een feestje wenst te organiseren? Mij zeker niet vergeten uitnodigen!

 

De Serre

Lange Gasthuisstraat 29-31

2000 Antwerpen

Frites Atelier - Sergio Herman

Tijdens het openingsweekend van de eerste vestiging van Frites Atelier - de eettent van Sergio Herman die de ambitie heeft ’s lands nationale trots naar een hoger niveau te tillen - liepen we even langs in de Antwerpse Korte Gasthuisstraat om met eigen ogen te aanschouwen dat mensen best bereid zijn een flinke duit neer te tellen voor een portie gouden geluk.

 

Frites Atelier Antwerpen - eigenlijk heet het voluit Frites Atelier Amsterdam -  zat die zaterdag afgeladen vol. De wachtrij reikte tot ver achter de zwart velours afscheiding op gouden voet die het piepkleine terrasje van deze luxe friet boetiek mee vorm geeft. Tikkeltje over de top leek me, maar Sergio Herman is nu eenmaal niet iemand die gekend staat half werk te leveren. Wij lieten onze geplande proefsessie voor wat het was, aanschuiven voor frieten zo vonden we, was niet aan ons besteed.

 

Afgelopen weekend stond er een kleine smikkeltocht in Utrecht op het programma – fijne stad trouwens – waar we als bij toeval ook op een vestiging van Frites Atelier botsten. Van een overrompeling of wachtrij was hier geen sprake. Meer zelfs, een hip geklede lokvogel met proevertjes kweet zich aardig van zijn taak toevallige passanten als ondergetekende de zaak binnen te loodsen. Niet dat wij na amper één hap moeilijk te overtuigen waren. Vogel voor de kat heet dat. Dat de keuze beperkt is ten opzichte van een standaard frituur beschouw ik als een extra plus. Frieten, saus en een extraatje, meer moet dat niet zijn..

 

Acht euro en vijfenzeventig cent telde ik neer voor een frietje met stoverij en een sausje naar keuze. Het werd een koude béarnaise, vers getapt uit de daartoe voorziene coole dispensers. Advies van ondergetekende: “tapt met enig voorbehoud lieve foodies, want je wordt rijkelijk van saus voorzien”.

 

Ik deelde m’n portie frieten met de wederhelft en het mag gezegd, topfrieten. Heerlijk krokant, zelfs dat laatste frietje dat geruime tijd mocht baden in luxe, béarnaise en stoverij. Absoluut niets op aan te merken, zijn geld dubbel en dik waard zo luidde ons oordeel. Kan moeilijk anders, alsof Sergio Herman iets aan het toeval zou overlaten. Frieten, inrichting en zelfs de servetten met opdruk van Kamagurka… het plaatje klopt gewoon.

 

Een flinke duit schreef ik in het begin van dit stuk, maar dat blijkt enigszins overroepen. Voor een portie friet betaal je 3,50 Euro, een sausje kost 1,50 Euro. Met zijn 4,50 € is de stoverij het duurste op de kaart en zelfs dat is zijn prijs meer dan waard. Want laten we eerlijk zijn, na een nachtje stappen hebben we allemaal wel eens een handvol euro’s neergeteld voor bedenkelijke (frituur)snacks die achteraf bekeken niet de slimste zet bleken.

 

Is het nu allemaal hosanna in den hoge wat Frites Atelier betreft? Mij hoor je alvast niet klagen, tenzij over de naam. Daar kan ik makkelijk een boom over opzetten. Je met een luxe-frituur op Belgische bodem wagen, en het kind vervolgens Frites Atelier Amsterdam dopen, dat is uiteindelijk om commentaar vragen.  Atelier, goed gevonden, maar ‘Frites’, what the fry?! En die Amsterdam, laat dat gewoon weg. Kunnen we dat afspreken?

Tournée Minérale, je doet toch ook mee?

Morgen is het zover, dan start Tournée Minérale en ondergetekende doet voor de gelegenheid ook mee. Een maand lang zal ik geen alcohol drinken en ik weet nu reeds dat dit een fluitje van een cent zal zijn. Een vluchtig blik in m'n archief leert me dat ik dat in  2010 ook een keertje heb gedaan.



 



 

Wat zeven jaar geleden geen probleem was, een maand geen alcohol nuttigen, mag dat ook deze maand niet zijn. Meer zelfs, ik ben vorige week stiekem al begonnen. Een beetje training kan nooit kwaad denk ik dan. En een maand geen alchol drinken, dat biedt niets dan voordelen. Want een maand zonder, is een maand gezonder! De voordelen dus:

 

 

- Beter slapen

- Meer energie

- Gewichtsverlies

- Stralende huid

- Geld besparen

- Geen nare katers

- ...

 

Mocht je jezelf nog niet hebben ingeschreven, ik zou het nog snel doen. Sluit je aan bij de + 90.000 mensen die je zijn voorgegaan. Duwtje in de rug nodig? Februari is nog altijd de kortste maand.

 

Johnnie Walker Blue Label - exclusieve wintereditie

Wanneer Johnnie Walker voor de feestdagen een exclusieve fles van zijn fijnste blend Blue Label op de markt brengt, dan zet Coolinary die met veel plezier in de kijker. Dat komt omdat ik Johnnie Walker namelijk als een goede vriend beschouw.

 

Waren het niet dat 'The Striding Man' - wij noemen hem Jan Stappers -  enkele jaren geleden mijn pad kruiste, dan dronk ik nu allicht geen whisky. Een horizontale tasting van 'het volledige gamma gekleurde labels', meer was er niet nodige om deze ketter te bekeren. Mijn favorieten? Double Black, Gold, Platinum, en uiteraard het neusje van de zalm, de Blue Label.

 

 

De legende wil dat de whisky van Johnnie Walker al sinds 1820 een ideaal geschenk is voor liefhebbers. Speciaal voor zij die daar aan zouden twijfelen, is er nu dus een fonkelnieuwe fles Blue Label. En fonkelnieuw, neem dat gerust letterlijk. Zie die sterrenhemel fonkelen tegen de diepblauwe achtergrond.

 

 

Deze exclusieve editie van Johnnie Walker Blue Label - een collectors item zo u wil -  zou wel eens het ideale cadeau kunnen zijn voor de feestdagen. Een cadeau die de gelukkige zich lang na ontvangst ongetwijfeld nog zal koesteren.

 

Het enige nadeel aan een exclusief cadeau is uiteraard de beperkte oplage. Zo zijn er in België slechts 100 exemplaren beschikbaar. Nu ja, 99 om exact te zijn want ondergetekende is er reeds met eentje aan de haal gegaan. Vrienden liefhebbers weten me te vinden voor een kleine proeverij.

Proeven is genieten, puur of in een cocktail - © Jens Mollenvanger

Eerlijk, het zou niet direct in me opkomen om cocktails te maken met Johnnie Walker Blue Label. Niet dat de whisky er zich niet tot leent, maar wel omdat we hier toch met een ‘top shelf whisky’ te maken hebben. Terwijl hij druk in de weer was me van een ‘Four Corner’s Serve’ te voorzien, verzekerde Carl Van Droogenbroeck me dat deze cocktail de Blue Label geen oneer zou aandoen. En gelijk had hij, wat een pareltje! Een cocktail die ik met plezier standaard in de bar durf te bestellen.

 

Carl Van Droogenbroeck - © Jens Mollenvanger

 

Cocktail: Four Corner's Serve

 

Nodig:

 

Johnnie Walker Blue Label, 1 scheutje kokossuikersiroop, enkele druppels kardemom bitters, 1 Morello kers en een stukje sinaasappelschil

 

Doen:

 

Serveer de cocktail in een glas met ijsblokjes en stir kort.

 

 

 

Nog over Johnnie Walker Blue Label in cocktails was het de legendarisch barman Marian Beke die me ooit wist te vertellen dat wanneer een klant een cocktails met Blue Label vraagt, het niet aan de barman is om de purist uit te hangen. Als barman maak je die cocktail dan met de glimlach. Alleen niet vergeten om een supplement aan te rekenen voor het gebruik van de Blue Label, al spreekt dat voor zich.