Toeval
is één van de mooiste dingen die er zijn. Een stralende hemel, rustig een
gebakje eten van de hand van een met twee Michelinsterren gedecoreerde chef en
vaststellen dat een fikse steenworp verder een tentoonstelling over El Bulli in
première gaat. Lang leve de iPhone want zonder was ik er allicht niet geraakt.
We namen voortijdig afscheid van Raymond Blanc en trokken doorheen de Londense
straten richting Somerset House, een gigantisch gebouw aan de
oevers van de Thames.
De
tentoonstelling ‘elBulli: Ferran Adrià and The Art of Food’ loopt van
5 juli tot 29 september. Op het ogenblik dat wij onze entreeticketjes kochten
was de tentoonstelling amper 5 uur geopend. Dat we nooit in het legendarische
restaurant in Cala Montjoi in de buurt van Rosas zijn geraakt scherpte onze
honger. Dichter bij de zintuigelijke ervaringen die zich in elBulli keer op
keer afspeelden zouden we allicht nooit komen. We openden de met magazinecovers
bekleedde deur en traden binnen in de wondere wereld van Ferran Adrià.
Vanaf het betreden van de eerste zaal werd duidelijk dat deze tentoonstelling veel meer was dan een door Estrella Damm gesponsorde lofzang ten aanzien van één van 's werelds meest geroemde, zoniet 's werelds meest geroemde chef.
Zo
wordt de geschiedenis van het pand belicht vanaf het allerprilste begin. Daarin
spelen Marketa, de vrouw van een overspelige Duitse dokter, en haar twee Franse
Bulldogs de hoofdrol. Meteen ook de referentie naar de oorsprong van de naam
van het iconische elBulli. Handgeschreven schema's, foto's uit de oude doos,
menukaarten en foto's van gerechten, het komt allemaal aan bod. Verrassend ook,
de in plasticine uitgewerkte gerechten, de basis van elk gerecht dat in het
restaurant aan de passe de zaal in ging.
Geen vooruitstrevende keuken zonder een al even vooruitstrevende presentatie. Met plezier namen we dan ook plaats aan de tafel waarop 'een service' werd geprojecteerd. Heel even waanden we ons in het culinaire walhalla van weleer en genoten we van een virtuele maaltijd, een troostprijs voor de talloze ondernomen pogingen om er toch te geraken.
Veel
iPads ook aan de muren met daarop mooie presentaties omtrent verschillende
legendarische bereidingen uit de keuken van Ferran en Albert, jjslandschappen
met kruiden, een new style Bloody Mary, ... 't Is dat we slechts even de tijd
hadden, anders had ik elke morzel multimedia van begin tot einde verslonden.
Virtueel dineren bij elBulli |
Ik denk dat ik mijn eerste lief nog moest kussen toen de Simpsons voor het eerst op de kijkbuis verschenen maar vanaf de eerste episode was ik onmiddellijk fan. Nog steeds trouwens! Reden genoeg om die iPhone uit mijn broekzak op te diepen om een foto te nemen van de tekening die Matt Groening in 2009 maakte van Ferran Adrià.
Het opdiepen van die iPhone uit mijn broekzak, meer was er niet voor Ferran Adrià niet nodig om op exact datzelfde ogenblik uit het niets op te duiken. Toeval wou dat hij net nog geen metertje voor het werk van Groening post vatte om twee zalen tegelijk te overschouwen. Nog geen uur eerder verbaasde ik me over het feit dat mensen kinderlijk enthousiast naar een foto met Raymond Blanc stonden te hengelen, nu deed ik exact hetzelfde. Geef toe, hoe zou je zelf zijn? Die glimlach die als bij toeval op mijn gezicht gebeiteld zat, gratis en voor niets gekregen in Somerset House dus!
Niets toepasselijker dan afsluiten met de woorden van de meester zelve:
"Even though the restaurant of elBulli
is now closed, the spirit of elBulli is still very much alive and this
exhibition is one of the ways of keeping it so. For some, I hope it will revive
good memories, and for others it will give a flavour of a fine dining
experience like no other. Overall, it is an ode to the creativity, imagination,
innovation, talent and teamwork of everyone at elBulli, but especially the
world-famous chefs who trained with us and took these values into their own
restaurants around the world."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten