Geen idee waarom maar als er een noot is die ik maar zelden eet, dan wel de pistachenoot. Lekker, daar niet van maar het is altijd zo'n gedoe met die notedopjes. Daar zitten namelijk altijd van die sloebers tussen die zodanig vast zitten dat je niet anders kunt dan met je tanden aan de slag gaan. En als er dan ook maar één potje op tafel staat, dan belanden die notedopjes - ja, ook die waar jij of je vriendjes net nog op zitten bijten hebt - ook nog een keertje terug in de bokaal met ongeopende nootjes. Jakkiebah! 't Zijn van die kleine dingen waardoor ik dus minder pistachenoten eet dan ik zelf zou willen.
 |
| Coolste pistachiobowl ever! |
Dat twee simpele kommetjes een oplossing zijn voor mijn 'belachelijk' probleem, dat is één ding, dat er van die immens coole 'pistachiobowls' bestaan, dat is een ander. Een nootje dat smeekt om twee kommetjes, daar kunt ge - als die kommetjes zo übercool zijn - toch niet nee tegen zeggen. Wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten