De allereerste keer: pita

Afgelopen zondag met de vriendjes gezellig Chinees gaan eten in restaurant Kong Chau in Lichtaart. Zo samen gaan eten, op zich doen we dat te weinig, dus als het er van komt is het altijd wel een klein beetje feest. Wat onze keuze betreft lieten we ons adviseren door de gastvrouw des huizes, een ex-klasgenootje van één van de disgenoten, en niet zo heel veel later stond onze tafel propvol lekkers. Gebakken rijst en bami - wat had u gedacht - schotels met rundvlees, met garnalen en gember, met kip, met varken, een vegetarische gerecht met de naam Buddha's delight en uiteraard ook Peking eend met gangnam pangang saus. Zalig, en zoals dat meestal het geval is, ruimschoots voldoende.

Dat het nu pas de eerste keer was dat ik Peking eend at is allicht verwonderlijk voor een foodie. Dat gegeven werd een klein gespreksonderwerp waarna er plots nog enkele andere 'eerste keren' uit de doos der herinneringen werden opgediept.

Eentje daarvan was de eerste keer dat ik pita at bijvoorbeeld. In tegenstelling tot die pita zat die herinnering nog kraakvers in mijn geheugen. Het was 1993 en ondermeer Metallica, Neil Young, Faith No More, Sonic Youth en The Black Crowes hadden mijn eerste Werchter editie weten te kleuren. Na het vuurwerk trokken we met 'tante Sofie' richting de auto en daar stond ze, het eetstalletje waar ik mijn eerste pita zou eten. Een beetje sla en wat cocktailsaus... een openbaring! Laten we zeggen dat het niet de laatste geweest zou zijn.

Met een Chinese inleiding toch ook even stilstaan bij het feit dat er in dergelijke zaken steeds biefsteak friet op de kaart staat. Wie bestelt dat? Allicht dezelfde mensen die klagen dat hun lokale friturist plots van Aziatische origine blijkt te zijn. Frietchinees woord van het jaar! Lespect!