Flinterdunne kaaschips met Brugge Kaas

Of ik met de gekregen Brugge Kazen ook nog een kleinigheidje in elkaar wou flansen was de vraag? Iets simpel, makkelijk om thuis te maken, en vooral lekker! Nu wil het toeval dat ik een groot liefhebber ben van een portie kaas, als het even kan met een lekker biertje erbij. Dat er geen uitgebreid recept van mij volgt laat zich dan ook raden. Gewoon, een kleinigheidje. Om bij een lekker pintje van te genieten. Flinterdunne kaaschips leek me wel iets, en dat is het uiteindelijk ook geworden.

Dat er voor de chips slechts één ingrediënt nodig is, met name versgeraspte kaas, maakt dat dit receptje zich wel heel goed laat catalogeren onder 'makkelijk thuis te maken'. Gezien een beetje promo rond de 'Brugge, gerijpt in Rodenbach' aan de basis lag van het gekregen kaaspakket leek het me niet meer dan logisch om deze te nemen voor de kaaschips. Niet direct een gouden keuze zo bleek, want de kaas is te zacht om te raspen. Met een beetje goede wil is het me uiteindelijk toch gelukt, maar een betere keuze zou bijvoorbeeld de 'Oud Brugge', of de 'Brugge Prestige' zijn. Die laten zich namelijk raspen alsof het niets is. Met behulp van een eetlepel, op een met bakpapier bedekte ovenplaat de geraspte kaas verdelen in kleine rondjes. Deze 8 à 10 minuten garen in het midden van een op 200 ° C voorverwarmde oven, en klaar is kaas! Het resultaat, flinterdunne kaaschips, ideaal als borrelhapje ter vervanging van een portie nootjes.

Mocht je die kaaschips - hoe lekker ze ook zijn - een tikkeltje pover vinden als hapje, dan kan je ze natuurlijk ook na altijd wat opwaarderen. Een mooi plakje donker brood en een schijfje rode biet kunnen wonderen doen. Afwerken met een blaadje winterpostelein uit de tuin, of een ander blaadje groen naar keuze.

De jager en zijn prooi

Het moet een blauwe maandag geweest zijn ergens in het ‘Stenen Tijdperk’. Wegens onvoorziene omstandigheden bleek frituur ’t Draakske gesloten, waardoor onze voorouders onverwacht zelf dienden te zorgen voor hun portie dinosaurus. De jager was geboren! Nu hebben we het geluk dat wij moderne mensen zowat overal terecht kunnen voor onze dagelijkse voedselvoorziening. Jagen mag dan geen prioriteit meer zijn, dankzij twee miljoen jaar evolutie zit er toch een jager in ieder van ons.

Wat de effectieve jacht betreft houd ik het zelf redelijk bescheiden. Een drietal keer per jaar trek ik er op uit, en dan behoren de velden van de Kempense dorpen Meerhout, Dessel en Gierle tot mijn jachtgebied. Voorafgaand aan deze fijne vrijetijdsbesteding volgt steevast een minutieus ritueel, het prepareren van het wapentuig van dienst. Het ‘Kanon’ wordt ontmanteld, gereinigd, in elkaar geschroefd en geladen. Voor de zekerheid check ik tevens de comptabiliteit met alle optionele accessoires, al was het maar dat net dat op het terrein het verschil maken.

Eenmaal gearriveerd op het terrein mag al snel blijken dat het er krioelt van de jagers, allen op zoek naar een prooi. Mezelf ergens uren posteren, ‘Kanon’ in de aanslag hopende op die ene, unieke voltreffer is niets voor mij. Het mag iets bruter. Weloverwogen en met een gezonde tred loop ik rond, monster ik elke potentiële prooi, en schiet ik er op los dat het een lieve lust is. Kill or be killed was het motto bij onze verre voorouders, tegenwoordig is jagen louter een sport, waarbij de verschillende prooien - de ene al indrukwekkender dan de andere - dienst doen als trofee.

Geen idee op hoeveel de teller staat. Het blijft een ruwe schatting, maar doorheen de jaren moeten ze met honderden voor de bijl gegaan zijn. Dat de ene prooi de andere niet is mag blijken uit die enkeling die je je ondanks alles haarscherp voor de geest kan halen.

Juni 2009, ik herinner het me alsof het gisteren was! Met duizenden hadden ze zich verzameld op de loeihete Desselse prairie, zich niet bewust van het mogelijke lot dat hen te wachten stond. Dat de ganse kudde uiteenstoof zodra ze mij in het vizier kregen, mag niet verbazen. Dat er één jong en dartel exemplaar geheel tegen de natuur in gewillig mijn richting uit kwam, des te meer. Kweekwild heet dat dan. Het beestje liet ik tot op een luttele meter komen. Zonder verpinken haalde ik mijn ‘Canon’ boven en drukte zonder meelij af. Ieder kennersoog dat de aanblik van de prooi in een later stadia mocht aanschouwen was het er over eens. Een prachttrofee!

Lesley-Ann Poppe, Graspop 2009!

Moulinex - zo makkelijk is het

Vraag mij om 3 standaardmerken te noemen van kleine keukentoestellen (genre mixer, blender, wafelijzer… ) en ik denk dat ik spontaan Braun, Philips en Moulinex zou opnoemen. Dat laatste antwoord is op zijn minst verwonderlijk te noemen. Na de overname door Seb in 2001 werd door de Europese commissie beslist, gezien hun dominante marktpositie, dat Moulinex in 9 landen waaronder België niet meer verdeeld mocht worden. In 2008 verdween het merk vervolgens helemaal van het toneel. Als je merknaam na al die tijd nog steeds een belletje doet rinkelen bij de consument, dan kan je spreken van een straf merk. ‘A Household name’ zoals dat in mooi Engels vakjargon heet. Ondertussen zijn we een maand ver in 2011 en guess what? Moulinex is helemaal terug!

Om de glorieuze terugkeer van de gevallen engel te vieren, werden 20 foodbloggers afgelopen dinsdag uitgenodigd voor een avondje kookplezier. Plaats van gebeuren was de Brusselse kookstudio van chef Yves Mattagne in het prachtige Tour & Taxis gebouw. Als binnenkomer kregen we een glaasje bubbels (optioneel een vers geperst sapje) voor bij de informele ontmoetingsbabbel. Er volgde een welkomstwoordje, een kort bedrijfsfilmpje en in no time was het kooktijd.

Dat de gerenommeerde Mattagne niet van de partij zou zijn om ons een handje toe te steken wisten we natuurlijk op voorhand. Niet dat we de chef gemist hebben. De opzet van de avond zelf - met gebruik van verschillende Moulinex toestellen uit de nieuwe, hippe Red Ruby reeks een drie gangen menu maken - was nu niet direct een uitdaging voor ons doorwinterde hobbykoks. De meeste voorbereidingen waren zelfs al achter de rug, zodat we quasi onmiddellijk de versgewassen handen uit de mouwen konden steken. Hygiëne boven alles.

Met enkele lotgenoten ging ik al snel aan de slag met de ‘Fresh Express’ en de ‘Pie & Co’, terwijl anderen dan weer de ‘Hapto Regular’, de ‘Moulinette’ en de ‘Masterchef 5000’ onder handen namen. Er werd een smakelijk soepje gemaakt met coquilles als garnituur en schuim van truffel. Over het hoofdgerecht, een weliswaar goed op smaak gebrachte tartaar uit de blender, kon ik niet anders dan de doodzonde uitspreken. Een woordje: handgesneden! De lekkere frietjes en rijkelijk vloeiende drank maakten wel weer veel goed. Als afsluiter stonden onze zoete en hartige baksels (clafoutis, quiche, pie) op het menu, die door iedereen fel gesmaakt werden.

Onder de deelnemers werd er vlot gebabbeld, er werden kaartjes uitgewisseld, fototoestellen ‘klikten’ dat het een lieve lust was, en de aanwezige afgevaardigden van Moulinex zagen dat het goed was. Nee, die uitnodiging van de lieve Hélène van Cleverwood was meer dan welkom. Onze felrode schort, eentje voor mijn collectie, mochten we uiteraard houden. Toen iedereen uiteindelijk op het punt stond huiswaarts te keren, bleek dat we ook nog zo’n schattige ‘Fresh Express’ meekregen. Hij heeft gisteren zijn nut trouwens al bewezen bij het maken van de spaghettisaus.

Mooi staaltje productplacement deze post, al zeg ik het zelf. Voor de slechte verstaander zal ik vanaf heden een tag ‘product placement’ meegeven als ik nog eens een stukje schrijf op verzoek van deze of gene.

De kracht van het internet... en Croky

Euhm ja, terug over Croky. Begin januari had ik al eens beschreven hoe die 'gerobotiseerde snoepverdelers' er altijd op uit zijn mij bij mijn pietje te pakken. Je kent dat, geld geven, en dan ergens in het proces hapert er iets zodat het snoepgoed naar keuze niet bij de consument beland. Heel onschuldig allemaal, en zeker niet de schuld van de snoepfabrikant maar toch... Dan sta je daar zonder lekkers.

Amper een dag na die bewuste post zat er een mailtje in mijn inbox, van mijnheer Croky himself! Hij had vernomen van mijn onaangename ervaring en wenste dat persoonlijk recht te zetten. Hij bleek ook mijn goede vriend de postbode te kennen, want die laatstvernoemde stond eerder deze week aan de deur met een doos van mijnheer Croky. Geen half werk dus, en wat meer is, hij had duidelijk ook vernomen dat ik een gezonde interesse heb in barbecues. In die doos zaten zes zakken 'Hula Hoops'. Drie met bolognesesmaak en drie met barbecuesmaak. Immanente rechtvaardigheid is een mooi iets!

De Nieuwe Tuin - zaaigoed 2011

Ons kleine stadstuintje mag dan maar een zakdoek groot zijn, dat wil niet zeggen dat er geen poging ondernomen mag worden om de beschikbare ruimte optimaal te benutten om er wat lekkers te kweken. En wie stond er gisteren aan de deur met mijn bijbestelling zaaigoed? Jawel, mijn goede vriend de postbode.

Geen idee via wie ik bij De Nieuwe Tuin ben terecht gekomen, maar die persoon staat op mijn ‘eeuwig dankbaar’- lijstje. De variëteit aan zaaigoed en toebehoren die ze er hebben is indrukwekkend, het zijn nagenoeg allemaal zaken die netjes afwijken van alles wat standaard is, en op amper een dag of twee heb je alles netjes in de bus. Zelf zaaien in plaats van direct een afgekweekt plantje te kopen, ik ben er wel fan van. Dat was direct ook de reden waarom ik gisterenavond netjes al mijn zaaizakjes chronologisch aan het rangschikken was. Blijken de volgende drie maanden toch wel druk te worden zeker! Hieronder alvast het totaalpakket!

Kerstomaten die met honderden aan een struik groeien? Natuurlijk kan ik dat niet links laten liggen. Ik vermoed wel dat ik mezelf hiervoor een kleine plastic groei/broeikas zal moeten aanschaffen omdat het anders allicht niet tot een goed einde komt. Getuige de kerstomaatjes van dit jaar. De centiflor mix dus, heeft duidelijk zijn naam niet gestolen. Bij een goede oogst gok ik op veel Italiaans getinte maaltijden, zeker als je weet dat ik nog een stuk 5 andere tomatenvariëteiten heb staan. Om van pepers nog maar te zwijgen.

Streepjesbieten, van alle bietenvariëteiten die er zijn allicht degene die het mooist presenteren op je bord. Als de smaak dan ook nog eens goed zit, dan hebben we een winnertje.

Als die artisjokken zo bewerkelijk zijn om te kweken dan om klaar te maken, dan staat me hiermee nog een helse klus te wachten. Minispruitjes heb ik ook nog liggen, maar daarvoor zal ik nog een hele tijd moeten wachten.

Naar het einde van de zomer toe is het tijd voor ondermeer de herfsradijzen, en wat later nog de winterpostelein. Die laatste heeft het afgelopen winter wel heel goed gedaan. Drie weken vriesweer, een immense lading sneeuw, en zodra het kwik terug boven 0° C ging, stonden ze er weer, die lekkere rozetten.

Tussendoor ook nog tijd en ruimte vinden voor de snij-kruiden-mix en de lente-seizoens-sla. Om nog maar van scheuten en microgroentjes te zwijgen. Van zaadje tot plantje, van pot tot bord, het resultaat zal ik hier wel neerpoten.

Brugge Kazen

Met een beetje slechte wil zou ik durven denken dat de postbode een oogje op me heeft. Nu weet ik dat de man ook louter zijn job doet, maar deze week lijkt het wel of hij me dagelijks iets aan te bieden heeft. Eerlijk? Mij hoor je niet klagen want tot nog toe brengt hij alleen maar lekkers. Topkerel!

Om mij te overtuigen dat uit het pittoreske Brugge naast de heerlijke chocolade ook de kaas meer dan de moeite is, kreeg ik zaterdagochtend een mooi gevulde cadeaumand aangeboden. Nogmaals, mij hoor je niet klagen met zo'n mooi aanbod, zeker als één van mijn persoonlijke favorieten de 'Oud Brugge' verleidelijk door het plastic komt piepen.

In een ver vervlogen verleden toen Sid Frisjes Senior nog een taverne/restaurant had, at ik er nagenoeg enkel broodjes kaas. Ouder en wijzer, heb ik kaas uiteraard niet afgezworen. Deze volle mand, allemaal Brugse Kazen, zal me dan ook veel plezier verschaffen. Ik heb me voorgenomen om de zoveel dagen me te trakteren op een heerlijk stukje kaas. Ideaal 's middags tussen een lekker stukje brood, of gewoon 's avonds in blokjes voor de televisie. Het eerst aangebroken pakje was de 'Brugge Broodje Apero', met zijn aanlokkelijke stukjes mosterd-en fenegriekzaadjes. Licht nootachtig, smaakvol, en vooral jammer dat vriendin stiekem de helft op had. Morgen is het de beurt aan de Brugge Blomme, en dan zien we weer wel.

Ook zin in Brugge Kaas? Laat dan zeker niet na om voor 31 januari je lekkerste recept met één van deze zaligheden door te sturen naar het wedstrijdadres van Belgomilk, en win één van de vijf kaastafels voor maar liefst 10 personen. Gouden tip, gewoon meedoen!

The Cube by Electrolux

Het is niet altijd makkelijk om in deze moderne tijden jezelf als pakweg electro-merk - en bij uitbreiding je producten - eens aardig in de kijker te werken. Hier bij coolinary prijzen we ons natuurlijk gelukkig dat er geen gouden regel bestaat die zegt dat het altijd gemakkelijk moet zijn. Moeilijk mag ook, en in het geval van Electrolux kunnen we dat alleen maar toejuichen. Wat was ik maar al te graag bij de brainstormsessie aanwezig geweest toen het idee van een pop-up restaurant werd voorgesteld. Waarna het creatieve team helemaal loos ging om het concept uit te werken tot volgend staaltje ongelofelijke cool! Drumgeroffel… ‘The Cube by Electrolux’.

Vrijdag 25 maart is het D-Day en opent het rondreizende restaurant ‘the Cube by Electrolux’, in primeur voor België, de deuren. Het pop-up restaurant zal zich tot eind juni in Brussel bevinden en wel bovenop de triomfboog van het Jubelpark. Om van een exclusieve locatie te spreken. Gerenommeerde chefs als Bart de Poorter van De Pastorale** in Reet, en Sang Hoon Degeimbre van L’air du Temps** in Noville-sur-Mehaigne, zullen beiden een maand lang achter het fornuis staan en elke week een nieuwe menu verzorgen. Gezien de exclusieve aard van dit tijdelijke restaurant dat slechts 18 couverts telt, kan de ruimte ook afgehuurd kunnen worden. Na Brussel reist ‘The Cube by Electrolux’ verder naar ondermeer Stockholm, Moskou en Zürich. Geïnteresseerden met een ruime beurs (150 € voor de lunch, 200 € voor een diner) kunnen vanaf 25 online reserveren via Electrolux.

Dominique Persoone meets Sergio Herman

Een witte baard heeft hij niet, laat staan dat hij in zijn knalrode kostuum op een witte schimmel door de straten trekt, maar voor de rest doet de postbode deze week aardig zijn best om qua gulheid in de buurt van de Sint te komen. En keer op keer blijft het bij een papiertje in de bus omdat ik, hoe kan het ook anders, uit werken ben. Die drommelse dagtaak ook.

Gisteren na het werk naar het postkantoor gefiets waar ik onderstaand pakje kreeg overhandigd. De sticker van The Chocolate Line in de linkerbovenhoek deed alvast het beste vermoeden.

Nu durf ik te betwijfelen of volgende heren nog voorgesteld dienen te worden. De ene is één van de (zoniet dé) meest innoverende chocolademeesters van deze aardkloot, verkoopt zijn zalige verrassende zoetigheden in hartje Brugge en in ‘Het Paleis op de Meir’, en moet qua rock ’n rollgehalte niet onderdoen voor een stel vuige rockers. De andere scheert hoge toppen aan het culinaire firmament, draagt de drie sterren van Oud Sluis hoog in het vaandel en doet deze tevens fonkelen in zijn Bar Resto Pure C te Cadzand. Inderdaad ja, het gaat over niemand minder dan Dominique Persoone & Sergio Herman. Samen hebben deze geniale smaakmakers heel bijzondere repen chocolade ontwikkeld. Sergio had het idee om al zijn gasten met een klein souvenirtje te verwennen. Samen probeerden ze verscheidende recepten die na veel geduld resulteerden in twee uitzonderlijke producten.

De kleur van goud domineert de look. De verpakking – die ons onmiddellijk doet denken aan Sluis met de O van Oud, de S van Sluis en de H van Herman – prikkelt en intrigeert. Ook de inhoud is in vele opzichten origineel. Het object – de praline dus – werd door Sergio zelf uitgetekend. Wat de technische kant van de smaak betreft, zijn er om van een goed stuk chocolade – een praline – te kunnen spreken, minstens twee bestanddelen nodig: de vulling en de dekchocolade. De rest is het resultaat van het verfijnde smakenpallet van beide kanjers.

In het goudkleurige doosje is een rode reep, waarvan de dekchocolade gemaakt is van chocolade uit Peru met 64 % cacao, te vinden. De vulling is een karamelganache van cabernet-sauvignon met een pijnboompitten praliné. Het rood verwijst natuurlijk naar de wijn(azijn).

De inhoud van de witte doos betreft heeft een duidelijke Aziatisch inslag: de met goudschilfers bezaaide dekchocolade (wat een luxe!) is gemaakt van chocolade uit Ecuador met 71% cacao. Deze lekkernij is gevuld met een karamel van rijstazijn en sojasaus, een sesam praliné, sansho-peper en knettersuiker.

Dat Sergio Herman fan is van frisse zuurtjes mag subtiel blijken uit de uitgebalanceerde smaak van deze repen.

Voor 5,50 € per stuk, een habbekrats als je het mij vraagt, kan je terecht in de winkels van Persoone. Als je het geluk en het genoegen hebt in één van Sergio zijn zaken te gaan eten, dan krijg je er bij je rekening een reep bij. Aan u de keuze.

Frituur Miranda - woestijnfrieten

Et voila, een goede reden om ongeveer tweemaal per jaar traditiegetrouw met enkele collega's onder de middag bij Miranda een kleinigheidje te gaan eten. Geen idee waarom maar onder de collega's wordt er ook steeds naar woestijnfrieten verwezen. Lekker!

Verlooren Mondaagh - 16/01/11

Ook deze zondag staat Qlinaria, naast tal van andere verenigingen, weer paraat op de Turnhoutse markt tijdens ‘Verlooren Mondaagh’. De Turnhoutse Bakkersvereniging zorgt traditiegetrouw voor ovenvers worstenbrood en appelbollen, de verenigingen bieden dan weer een keur aan hapjes en drankjes.

Zo kan je aan de stand van Qlinaria terecht voor een overheerlijke hutsepot, afgewerkt met een kwarteleitje, verse soep, koffie (gewoon, Italiaans of French), een kleine selectie ‘korte drank’, en een sprankelend glaasje (of fles) cava.

Inwoners van Turnhout krijgen op vertoon van hun paspoort een gratis consumptiebonnetje onder het motto ‘Klinken met de Binken’.Het spreekt voor zicht dat bezoekers van buiten de stad ook meer dan welkom zijn. Het zou wel eens een tijdje duren vooraleer je opnieuw de gelegenheid krijgt om te genieten van de Turnhoutse Grote Markt, gezien deze binnen afzienbare tijd omgetoverd wordt tot – wat heet – ‘Het Salon van Turnhout’.

Er is tevens animatie voor zien, en om de nakende werkzaamheden aan de Grote Markt op een ludieke manier luister bij te zetten wordt er met ‘de grootste schup’ een gooi gedaan naar één of ander illuster record. Reden genoeg om af te komen met andere woorden!

Bacon Bonbon

Onlangs nog eens in 'Het Paleis op de Meir' beland voor een gezellige babbel en - hoe kan het ook anders - chocolade. Ik kreeg er onder andere een baconpraline te proeven en reken maar van yes dat ik daar enthousiast over was. Geen wonder dat er daarvan ook enkele in mijn doos van een halve kilo mee richting Turnhout gingen. Aanradertje!

Coolinary Wishlist 2011

De auto is stuk, de fiets is stuk, en er zijn nog een resem aankopen en klusjes groot en klein in huis die dienen te gebeuren. Maar of dat alles me nu weerhoud om een culinaire jaarplanning op te stellen? Ik dacht het niet! Mits een beetje budgetcontrole moet het mogelijk zijn er enkele te bezoeken. Volgende maandag weet ik bijvoorbeeld al of ik een reservatie in Noma in de wacht kan slepen.

Culinaire wishlist 2011:

C-Jean – Gent - Check
Trente – Leuven
Nuance – Duffel
Refter – Brugge
Volta – Gent
In De Wulf – Dranouter
Noma – Copenhagen (DK)
Oud Sluis – Sluis (NL)
Pure C – Cadzand (NL)
La Paix – Brussel
‘t Zilte – Mol/Antwerpen

...

Mini-aspergehapje

Het moet zowaar een eeuwigheid geleden zijn dat ik hier nog een receptje gepost heb. 2011 misschien maar eens goed beginnen en een kleinigheidje posten in de vorm van een mini-aspergehapje.

Nodig: een pakje mini-asperges, 1 tl peper, 1tl zout, rasp van 1 citroen, eidooier, bladerdeeg, sesamzaadjes.

Doen:

De asperges 3 minuutjes koken in lichtgezouten water. Afspoelen onder koud stromend water en afdeppen. Peper, zout en de rasp van de citroen mengen. Vervolgens de asperges door dit mengsel halen.

De asperges op een plakje bladerdeeg leggen, de zijkanten bestrijken met losgeklopt eigeel en dichtvouwen tot een pakketje. De naden goed aandrukken zodat deze tijdens het bakken niet loskomen.

Het dichtgevouwen aspergehapje instrijken met eigeel en besprenkelen met sesamzaadjes.

De aspergehapjes in het midden van een op 200° C voorverwarmde oven afbakken in 12 à 17 minuten. Lekker met een dipsausje op basis van yoghurt.

C-Jean* - Gent

C-Jean in Gent, waar Flemish Foodie Jason Blanckaert in de potten roert, stond ook al een tijdje op m'n verlanglijstje van te bezoeken restaurants. Na een weloverwogen keuze - met Volta van Olly Ceulenaere zit er namelijk nog een foodie in het Gentse - was het woensdag eindelijk zover.

Ei zo na op de hoek van de Cataloniëstraat staan en de weg vragen, er zijn belachelijkere dingen maar niet veel, denk ik zo. En dan te weten dat ik tijdens vriendins studietijd hier toch ettelijke keren gepasseerd moet zijn. In ieder geval, we waren tijdig gearriveerd om de lunch aan te vatten.

Met de combinatie van hippe zwarte stoelen en sobere houttoetsen in een deugdelijk wit interieur voelt C-Jean, zoals ook het personeel dat is, jong en fris aan. Aan het licht erotische 'Laatste Avondmaal' aan de muur mag hopelijk niemand in deze moderne tijden nog aanstoot nemen. De Franstalige zakenlui het tafeltje achter ons lieten zich het aanblik van fijne vleeswaren alvast welgevallen.

Genietend van een glaasje sprankelende champagne en een vlot drinkende witte Chileense wijn besloten we de twee gangen lunchmenu te kiezen. Het nieuwe jaar was immers net begonnen en al te zot moesten we nu ook weer niet doen, wel? Bij onze aperitief volgde een aangename selectie hapjes waaronder een oester met Granny Smith en radijs, roggebrood met rode biet, huisbereide kroepoek van 'Oud Brugge' kaas en 'Tierenteyn' mosterd, en sjalot in een bierbeslag met een dip van 'Pas de Rouge'. Altijd leuk om m'n favoriete Hinkelspelkaas op tafel te zien verschijnen. De toon was gezet en die klonk alvast als muziek in de oren.

In mijn kindertijd ging de overbuurman altijd in Nederland op paling vissen. De vangst werd bij hem thuis altijd vakkundig gerookt en voor het nieuwsgierige buurjongetje viel er altijd wel een visje te proeven. Dat die wat vette smaak heerlijk combineert met pakweg Griekse yoghurt, komkommer en crunch mag ik nu ook bij mijn fijne herinneringen opslaan.

Ook mooi was het stuk kabeljauw met eidooier, koolrabi, postelein en mousseline. Zo'n eidooier heb ik op Bruut ook zien passeren en simpele culinaire geest die ik ben, blijf ik dat in al zijn eenvoud ongelofelijk straf vinden. En lekker was het uiteraard ook.

Terwijl we de geslaagde maaltijd definitief als een afgesloten hoofdstuk beschouwden kwam men opnieuw indekken. Allicht voor de hapjes bij de thee dachten we, maar niets was minder waar. Out of the blue had de chef voor een collega-blogger immers nog een extraatje in petto. Opnieuw een parel van een bordje met daarop ondermeer Damse brie, venkel, en ik gok een crunch van ui. Een welgemeende merci voor deze mooie geste is dan ook niet meer dan op zijn plaats.

Dat Jason tijdens de thee (kies de huismélange) ook nog even een vriendelijk babbeltje kwam slaan mag na het kaasbordje al niet meer verbazen. Een meer dan aangename eerste kennismaking. Wat vooral is blijven hangen, is toch wel dat de Foodies in juni mogelijk nog eens iets samen op poten zetten, zoals ze dat vorig jaar met Bruut al met verve deden. Ik hou mijn agenda alvast vrij en doe nu al een schietgebedje dat de uitgekozen datum niet samenvalt met het Nederlands Kampioenschap Barbecue op 26 juni.

Verduivelde Croky!

Een laatste tussenstop in het station van Berchem en dat na een fijn dagje Gent. Nog voor ik besloten had toe te geven aan dat kleine knagende hongertje - het was immers alweer een paar uur geleden dat we geweldig geluncht hadden in restaurant C-Jean - maak ik mijn reisgezelschap attent op mijn slechte ervaringen met gerobotiseerde voedselverdelers. Die vreten namenlijk schaamteloos mijn geld op zonder ook maar iets in de plaats te geven. Gelach allom alsook een "dat kan iedereen overkomen"... Een luttele tien seconden later, nadat ik weloverwogen gekozen had welk zakje chips zeker niet zou tegenwerken, nam ik volgende foto. Croky you bastard!