C-Jean* - Gent

C-Jean in Gent, waar Flemish Foodie Jason Blanckaert in de potten roert, stond ook al een tijdje op m'n verlanglijstje van te bezoeken restaurants. Na een weloverwogen keuze - met Volta van Olly Ceulenaere zit er namelijk nog een foodie in het Gentse - was het woensdag eindelijk zover.

Ei zo na op de hoek van de Cataloniëstraat staan en de weg vragen, er zijn belachelijkere dingen maar niet veel, denk ik zo. En dan te weten dat ik tijdens vriendins studietijd hier toch ettelijke keren gepasseerd moet zijn. In ieder geval, we waren tijdig gearriveerd om de lunch aan te vatten.

Met de combinatie van hippe zwarte stoelen en sobere houttoetsen in een deugdelijk wit interieur voelt C-Jean, zoals ook het personeel dat is, jong en fris aan. Aan het licht erotische 'Laatste Avondmaal' aan de muur mag hopelijk niemand in deze moderne tijden nog aanstoot nemen. De Franstalige zakenlui het tafeltje achter ons lieten zich het aanblik van fijne vleeswaren alvast welgevallen.

Genietend van een glaasje sprankelende champagne en een vlot drinkende witte Chileense wijn besloten we de twee gangen lunchmenu te kiezen. Het nieuwe jaar was immers net begonnen en al te zot moesten we nu ook weer niet doen, wel? Bij onze aperitief volgde een aangename selectie hapjes waaronder een oester met Granny Smith en radijs, roggebrood met rode biet, huisbereide kroepoek van 'Oud Brugge' kaas en 'Tierenteyn' mosterd, en sjalot in een bierbeslag met een dip van 'Pas de Rouge'. Altijd leuk om m'n favoriete Hinkelspelkaas op tafel te zien verschijnen. De toon was gezet en die klonk alvast als muziek in de oren.

In mijn kindertijd ging de overbuurman altijd in Nederland op paling vissen. De vangst werd bij hem thuis altijd vakkundig gerookt en voor het nieuwsgierige buurjongetje viel er altijd wel een visje te proeven. Dat die wat vette smaak heerlijk combineert met pakweg Griekse yoghurt, komkommer en crunch mag ik nu ook bij mijn fijne herinneringen opslaan.

Ook mooi was het stuk kabeljauw met eidooier, koolrabi, postelein en mousseline. Zo'n eidooier heb ik op Bruut ook zien passeren en simpele culinaire geest die ik ben, blijf ik dat in al zijn eenvoud ongelofelijk straf vinden. En lekker was het uiteraard ook.

Terwijl we de geslaagde maaltijd definitief als een afgesloten hoofdstuk beschouwden kwam men opnieuw indekken. Allicht voor de hapjes bij de thee dachten we, maar niets was minder waar. Out of the blue had de chef voor een collega-blogger immers nog een extraatje in petto. Opnieuw een parel van een bordje met daarop ondermeer Damse brie, venkel, en ik gok een crunch van ui. Een welgemeende merci voor deze mooie geste is dan ook niet meer dan op zijn plaats.

Dat Jason tijdens de thee (kies de huismélange) ook nog even een vriendelijk babbeltje kwam slaan mag na het kaasbordje al niet meer verbazen. Een meer dan aangename eerste kennismaking. Wat vooral is blijven hangen, is toch wel dat de Foodies in juni mogelijk nog eens iets samen op poten zetten, zoals ze dat vorig jaar met Bruut al met verve deden. Ik hou mijn agenda alvast vrij en doe nu al een schietgebedje dat de uitgekozen datum niet samenvalt met het Nederlands Kampioenschap Barbecue op 26 juni.