Chocolade Baby Doll - Pierre Marcolini

Pierre Marcolini dient geen introductie, de reputatie van de gerespecteerde meester-patissier gaat hem ruim vooraf. Al langer dan vandaag ben ik fan van zijn lekkernijen, of het nu gaat over chocolade thee, pralines na de maaltijd of een handvol macarons welke ik bij een Brussels stadsbezoek altijd wel soldaat maak. Kerst, Valentijn, Pasen… het is bij elke nakende feestdag opnieuw uitkijken wat Marcolini voor de chocoholics onder ons in petto heeft. Laat me alvast zeggen dat hij ook dit jaar niet teleur stelt!

 

De sierlijke, speelse chocolade kippen, konijnen en eieren ten spijt, de paascreatie van de meester die mij het meest kan bekoren is zonder enige twijfel de rijkelijk gevulde ‘baby doll’. Er zijn ongetwijfeld mannen die voor een matroesjka zwichten dankzij de bevallige Saartje Vandendriessche welke hoge ogen wist te gooien in de gelijknamige serie welke ik nooit gezien heb trouwens. In mijn geval ligt onvervalst jeugdsentiment aan de basis.

 

Op de schouw van bomma zaliger stond er een oud houten poppetje dat altijd wel op de nodige aandacht van de verzamelde kleinkinderen kon rekenen. In het grote poppetje schuilde een iets kleiner exemplaar waarin op zijn beurt een nog kleiner poppetje huisde en ga zo maar door. Uren mee gespeeld, altijd onder het toeziend oog van de bomma en steeds met de nodige zorg!

 

Het houten poppetje resideert ondertussen bij mijn zus in Engeland die daar ongetwijfeld maar half zoveel plezier aan beleeft als ik. Misschien moet er maar eens een overdracht van speelgoed plaatsvinden, ik zal er goed zorg voor dragen. Dat in tegenstelling tot deze chocolade versie welke ik na twee dagen sacraal aanbidden vakkundig een kopje kleiner heb gemaakt met behulp van een zorgvuldig opgewarmd mes.

 

Zelf ook fan van zo’n heerlijke Baby Doll? Ze zijn beschikbaar in drie maten en gaan over de toonbank voor respectievelijk 12,90 €, 34 € en 44 €. Bij het ter perse gaan van dit stukje heb was de prijs voor een eventuele paaldansact van la Vandendriessche niet gekend. Jammer.

The Tonight Dough - Ben & Jerry's

Weet mij steeds opnieuw te bekoren, een welgemikte woordspeling. In dat opzicht moet in het creatieve team van Ben & Jerry's zetelen zowat het summum zijn. In 2009 mocht ik mijn loftompet al eens steken voor de Cherry Garcia, Bohemian Raspberry en de Jamaican Me Crazy van Ben & Jerry, vandaag doe ik dat opnieuw voor de nieuwe telg in hun familie. Presenting, the Tonight Dough.

 

Een ijsje voor liefhebbers van chocolade en caramel in combinatie met deeg van chocolate chip cookies en peanutbutter cookies. Waarom? Omdat koekjesdeeg stiekem lekkerder is dan koekjes zelf, ongeacht wat je ouders je vroeger hebben wijsgemaakt! En Jimmy Fallon, die zag dat het goed was. Of wat had je gedacht?

Alex Joseph wint Beneluxfinale van S.Pellegrino Young Chef 2015

Het Italiaanse San Pellegrino kennen we uiteraard als gastronomisch watermerk, maar ook hun aandeel in het prestigieuze Worlds 50 Best. In samenwerking met de website Fine Dining Lovers gaat het merk onder de noemer S. Pellegrino Young Chef 2015 op zoek naar ’s werelds beste jonge chef! Maar liefst 3620 chefs uit 192 landen, allen jonger dan 30 jaar, toonden zich bereid de titel te dragen en dienden hun kandidatuur in.

 

Gisteren werd in Brussel een epische Beneluxfinale uitgevochten onder het toeziend oog van de indrukwekkende vakjury die bestond uit Sergio Herman (voozitter), Kobe Desramaults, David Martin, Steven Dehaeze, Willem Asaert en Jean-Pierre Gabriel. Mag de Benelux eind juni op de wereldfinale tijdens de wereldtentoonstelling in Milaan verdedigen: Alex Joseph van het Brusselse Rouge Tomate, een restaurant waar ik in 2009 al een eerste keer over schreef.

 

Alex Joseph, Rouge Tomate

 

Alex Joseph (°1985) komt uit Californië, VS. Hij werkte eerder in Cyrus (Californië), Eleven Madison Park (New York) en bij Rouge Tomate New York. Hij kwam in juni 2009 drie maanden proef draaien in de Brusselse Rouge Tomate, ondertussen al vijf jaar geleden. Hij blijft voorlopig in België en is hier ook getrouwd. “Wat ik geweldig vind aan België is dat gastronomie hier echt leeft. Er zijn niet alleen onvoorstelbare smaken te ontdekken, ook zijn er hier ongelooflijk veel gepassioneerde producenten.”

 

Het deelnemersveld tijden de Beneluxfinale was trouwens niet van de poes. Mochten hun kans wagen: Alex Verhoeven (Fleur de Sel), Luis Hinostroza (De Kromme Watergang), Gregory Knuets (Gregory K.), Jeroen Oosterveen (Schultenhues), Davy De Pourcq (Volta), Alex Joseph (Rouge Tomate), Frederic Bruneel (Kok au Vin), Jo Grootaers (Altermezzo), Beatrice Guzzi (Senzanome) en Laurence Haegeman (De Vijf Seizoenen). De juryvoorzitter was opgetogen over het talent van de verschillende jonge chefs die elk met hun eigen stijl mochten verbluffen.

 

Dat Alex Joseph de uiteindelijke winnaar werd heeft hij niet alleen te danken aan zijn vaardigheden, maar ook aan zijn respect voor ambacht. “Een volledig konijn versnijden op ambachtelijke wijze, dat toont lef” aldus Kobe Desramaults.

 

Alex Joseph, proeverij van konijn met aardappelpuree, seizoensgroenten...

 

Het signatuurgerecht van Alex Joseph - 'Proeverij van konijn met aardappelpuree, seizoensgroenten, paarse mosterd en wilde, gepekelde uien'  - maakte hij al eerder voor speciale gelegenheden, maar het stond nog nooit op de kaart. “Daar zal nu verandering in komen natuurlijk”, vertelt Alex Joseph.

Haal een stukje Noma in huis

Van 9 januari tot en met 14 februari kampeerde René Redzepi met het voltallige team van Noma in het Mandarin Oriental Hotel in Tokyo. Mijn agenda leert me dat dit Japanse avontuur – een overweldigend succes trouwens, wat had u gedacht – er inmiddels op zit en dat blijkt goed nieuws te zijn voor Noma aficionados en liefhebbers van functioneel design. Goed nieuws omdat het volledige servies dat voor deze unieke gelegenheid in samenwerking met 14 Japanse artiesten werd ontworpen het uwe kan zijn.

 

Unieke stukken, zoveel is duidelijk, maar niet noodzakelijk onbetaalbaar. Het is wel zo dat je voor de meer frequent voorkomende stukken – denk lepels, vorken, chopsticks of kleine kommetjes – minder diep in je buidel dient te tasten. Voor de meer exclusievere zaken betaal je vanzelfsprekend een pak meer. Een overzichtje van de zaken welke in de Tokyo Store beschikbaar zijn.

 

Binnen de categorie betaalbaar design vinden we chop sticks van de hand van Shiro Miura terug voor 65 $. Voor dezelfde prijs kan je ook een klein kannetje van Masanobu Anda op de kop tikken. Dat onder het motto ‘first come, first served’ alle goedkopere objecten uit de prijsklasse van 25 $ tot 35 $ hopeloos uitverkocht zijn, was te verwachten.

 

Indien je bereid bent 75 $ te spenderen, dan is dit witte porseleinen kommetje van de hand van Hajime Tamura misschien iets voor u. Het kannetje van Masanobu Anda blijkt tevens een groter broertje te hebben dat ook voor 75$ het uwe kan zijn.

 

Aan messen doet men in Japan niet, maar de vorken en lepels van Akito Akgagi kunnen voor een setprijs die varieert tussen 130 $ en 200 $ de jouwe zijn. May the forks be with me indeed, maar daar hangt dus een prijskaartje aan.

 

Mag het iets meer zijn? Dan is deze theepot van bruin aardewerk van kunstenaar Jinpachi Ogawa misschien iets voor u. Voor 695 $ krijgt u er het dekseltje gratis bij.

 

 

De oriëntaals ogende schabben welke team Noma in het Mandarin Oriental Hotel ter beschikking hadden waren ontworpen door Drew Wahlberg Rosskelly. Mocht dit rek (900L x 500 B x 900 H) het ontbrekende stuk zijn in uw interieur, dan is 1750 $ de prijs om alvast dat probleem te verhelpen. Opgelet, exclusief verzendingskosten.

 

 

Met twijfel koop je niets, enkel de mogelijkheid om achter het net te vissen. Nee, Frisjes zit zelden om een rake quote verlegen.

Nieuwe bewoners voor stadsbrouwerij De Koninck

Het moet zo’n tweeëneenhalf jaar geleden zijn dat ik in de stadsbrouwerij De Koninck zowel Frédérik Van Tricht als brouwmeester Dennis De Potter ging interviewen. Kaas en bier is een gouden huwelijk, dus toen Van Tricht in 2012 met acht rijpingskamers en een degustatieruimte zijn intrek nam naast de nieuwe brouwzaal keek niemand verbaasd op. Dat er nog ruimte was voor verdere initiatieven mocht toen al blijken bij het verkennen van het verdere domein.

 

Tweeëneenhalf jaar later dus en de buren van de brouwerij mogen zich stilaan verheugen op de komst van schoon volk. Kunnen de lokroep van de Antwaarpse Pale Ale – een bolleke voor de vrienden – niet weerstaan:

 

Luc De Laet, beenhouwer in hart en nieren en van kinds af gepassioneerd om een eigen slagerij te openen. Zijn verhaal is er eentje van goesting, hard werken en ferme portie gezonde ambitie. Een fantastische mens om een babbeltje mee te doen over barbecues. Zijn Secreto n° 7 - die proefde ik hier - is één van die dingen die 2014 voor mij extra kleur (en smaak) gaven.

 

 

Binnen de ruimte van Slagerij De Laet zal het duo Bert-Jan Michielsen (chef-kok) en kempenzoon Luc Dickens – fans van de Schone van Boskoop kennen beide heren uiteraard - een restaurant openen. Bert-Jan startte als jonge snaak bij De Laet en kreeg de smaak, letterlijk en figuurlijk, te pakken. Michielsen woont vlakbij de brouwerij en kent de omgeving uit zijn broekzak. Voor de liefhebbers, 'kalfswangen met Winterkoninck en mousseline van aardappelen', komt sowieso op het menu.

 

 

Begenadigd foodfotograaf, uitgever, legende en zo mogelijk zelfs held, dat kan niemand anders zijn dan Tony Le Duc. In de zomer van 2015 zal hij zijn bedrijf ‘Minestrone Cookbooks’ vestigen in het voormalige labo van Brouwerij De Koninck. Makkelijk, want het restaurant van zijn partner in crime, de notoire S. Herman ligt op een steenworp van de stadsbrouwerij. Naast het kantoor zal er ook een proeflab worden geïnstalleerd waarbij er op regelmatige tijdstippen kook- en bierdemo’s zullen worden georganiseerd.

 

 

Ook de piepjonge chocolatier Jitsk Heyninck - in Shanghai, Qatar en Korea niets dan lof voor zijn pralines – vindt zijn weg naar de stadsbrouwerij. Naast de brouwzaal komt er een chocolade atelier en een winkel. Kleinschalige leveranciers, eerlijke ingrediënten en 100 % smaak, dat horen wij graag!

 

 

Ondertussen wordt er elke minuut gewerkt op en om de brouwerijsite. In de zomer van 2015 zal de vernieuwde stadsbrouwerij haar deuren openen voor het grote publiek. Van de inspirerende omgeving rond de brouwerij met onder meer Velodome, Summer Josephine’s, De Hand en De Pelgrim tot in het hart van de stadsbrouwerij waar Dennis De Potter aan het roer staat, kan je kennis maken met het Bolleke, het icoon va de stad Antwerpen in al haar facetten en dit in een urban setting.

 

Bezoekers kunnen zelf een tour doen doorheen de brouwerij. Dit 75 tot 90 minuten durende bezoek dompelt jong en oud onder in een Koninklijcke wereld. Zo loop je via een 4 meter hoge passerelle dwars door de brouwzaal. Je voelt de dynamiek van de stadsbrouwerij, je komt meer te weten over het Belgische bierlandschap. Uiteraard kan er nadien uitgebreid geproefd worden van het Antwerps gerstenat.

 

De uitwerking van de vernieuwde Stadsbrouwerij werd mede mogelijk gemaakt dankzij de steun van Toerisme Vlaanderen en de Vlaamse Overheid.

Restaurant Bún, Vietnamese Street Food - Antwerpen

“Waarom hebben we in hemelsnaam zo lang gewacht om in restaurant BÚN binnen te wippen?”, de vraag die op onze lippen brandde na ons bezoekje afgelopen zaterdag. Ondanks het feit dat hun Phở bò, een kruidige noedelsoep met West-Vlaams rood van Dierendonck die ons op Antwerpen Proeft reeds wist te bekoren, waren we ruim een half jaar na de opening nog altijd niet in het restaurant geraakt. Na het proeven van hun steengoede spring rolls op The Brunch wisten we één ding zeker, ons eerstvolgende restaurantbezoek zou aan BÚN zijn.

 

BÚN een kleine zaak noemen is een understatement. Het restaurant telt amper twaalf couverts en als gast heb je de keuze tussen een plaatsje aan de toog of eentje aan de enige tafel die het restaurant rijk is. Wij nemen met genoegen plaats aan de twee vrijgekomen plaatsjes aan de toog en staan oog in oog met de indrukwekkende ‘vechthanen’ van graffitikunstenaar Steve Locatelli. Eén dag en een uurtje voor ‘touch ups’, meer bleek Locatelli niet nodig voor deze interieurbepalende eyecatcher, aldus Hoa Truong. Voor de liefhebbers, loop zeker ook een keertje binnen bij zijn shop Artifex. De moeite!

Met een glaasje cava en een smaakvol groen sapje, gepresenteerd in een aardig flesje, waren we vertrokken voor een avontuurlijke reis doorheen het Vietnamese smaaklandschap. Eerste halte? Huisgedroogde inktvis en een Vietnamese droge worst van eigen makelij.

 

Zo'n gedroogde inktvis lijkt mij iets dat je in de gespecialiseerde winkel links laat liggen. Ziet er een tikkeltje vreemd uit en wat doe je er ook mee? Overlangs afscheuren zo bleek en desgewenst dippen in het pittige rode sausje. De intense smaak van de inktvis gekoppeld aan de bijzondere textuur, leerachtig zoals te verwachten, maakt dit een aperitiefhapje dat je zeker moet proberen.

 

Ook de gedroogde worst van Brasvar varken, gekruid met korianderzaad, limoenblad en chili mocht er zijn. Huibrecht en Hoa kozen er bewust voor om het vet in de worst zoveel mogelijk te mijden. Het resultaat is een fijne, pittig gekruide worst die de smaakpapillen aangenaam prikkelt.

 

Gezien het ons eerste bezoek was aan het restaurant, lieten we ons met plezier leiden door Hoa die haar sporen verdiende in Little Asia, de zaak van haar zus Quyên. De nodige zwierigheid, flair en professionaliteit waarmee zij de zaal voor haar rekening neemt, maakt het een waar plezier om bij haar aan de toog te zitten. We twijfelden dan ook geen seconde toen ze ons voorstelde de verschillende voorgerechtjes te delen.

 

Om te beginnen kregen we  verse 'spring rolls' voorgeschoteld. Het eerste pakketje in rijstpapier gewikkeld geluk was gevuld met rijstnoedels, basilicum, komkommer en zwarte tijgergarnaal welke we in de rijke zwarte bonenpasta dipten. In het tweede lenterolletje maakte de tijgergarnaal plaats voor  een mooi stuk sepia. In combinatie met de dip op basis van vissaus opnieuw een winnertje.

Op Amerikaans geïnspireerde barbecuewedstrijden waren we in het verleden wel eens verplicht maïs te roosteren op de barbecue. Na ettelijke 'proefsessies' kan ik je verzekeren dat ik mijn buik vol heb van gegrilde maïs. En dan komt Huibrecht op de proppen met perfect gegaarde 'maïs, op smaak gebracht met spicy vissaus en pindacrumble'. Een schot in de roos, zoveel was zeker!

Ook de 'dog cockles' ofte grote amandelschelpen waren boven houtskool gegrild. Net als de maïs werden ze rijkelijk voorzien van pindacrunch. Een plezant gerechtje waarbij je eerst het vruchtvlees uit de ene schelp eet en vervolgens de sterke jus uit de andere drinkt.

Met hun keuze voor het West-Vlaams rood rund van Dierendonck en de Brasvar varkens kiezen ze bij BÚN resoluut voor kwaliteitsingrediënten, iets wat zich laat proeven in de gerechten. De smaakvolle nems met een vulling van brasvargehakt en judasoor was opnieuw top. Omdat de Vietnamese keuken een evenwichtige keuken is, raadde Hoa ons aan de krokant gefrituurde nems in slabladeren met wortel en komkommer te wikkelen. Kwestie van de juiste balans tussen het vet en het gezonde te handhaven.

Afsluiten deden we met een gebarbecued kipspiesje en een sausje op basis van kokos en rode curry. Dat uitnodigende aroma van houtskool, de perfect gegaarde malse spiesjes en dat heerlijke sausje.... Allemaal redenen om naar mijn volgende bezoekje aan Antwerpen uit te kijken.

In de aanloop naar de opening van het restaurant kreeg ik van Huibrecht een mailtje. Binnen de beperkte ruimte die hij beschikbaar had moest er een houtskool gestookte oven komen en hij wou weten of ik als doorwinterde barbecue-enthousiasteling mogelijk tips had voor een zelfbouwtoestel.

 

Het was uiteindelijk de vader van Huibrecht die een barbecue in elkaar knutselde voor het restaurant en die blijkt naar behoren te werken. Hier dus geen populaire 'Josper', maar een 'Monpère' zoals een gast spitsvondig wist op te merken. Een anekdote die zowel Hoa als Huibrecht maar al te graag wisten te delen. Terecht ook.

Er zijn verschillende redenen waarom ons eerste bezoek aan BÚN ons nog lang zal bijblijven. Street food van de bovenste plank, ik ben er fan van. Zowat alles met mijn vingers gegeten en ook dat is een zaligheid. Huibrecht die ogenschijnlijk moeiteloos de stap van restaurantmanager (Pure C) tot chef van Vietnamese street food wist te nemen maar ook gewoon de no nonsense aanpak van het koppel. BÚN bruist en dat hebben we nu ook eindelijk geweten.

BÚN – Vietnamese Streetfood
Sint Jorispoort 22
2000 Antwerpen
T – 0032 (0)3 234 04 16
Streetfood@bunantwerp.be

Introducing: The Boule de New York

Op de vorige editie van de Venuez Benelux Barshow tekenden de vrienden van Vandemoortele present met hun ‘Crousti’, een lekkernij gebaseerd op de even geniale als succesvolle ‘Cronut’ die patissier Dominique Ansel in New York lanceerde. Brangelina nog aan toe, ook de cronut is een samentrekking van twee overheerlijke geneugten des levens, met name de croissant en de donut.

 

Ik denk dat we het er over eens kunnen zijn dat de crousti een ongelukkig gekozen naam is, een jeugdzonde waar we niet meer over spreken. Ook bij Vandemoortele hebben ze ondertussen het licht gezien. Introducing 'The Boule de New York' .

 

Boule de New York

Voor de lanceringsvariant van de Boule de New York wist men niemand minder dan de Brusselse patissier Fabrice Collignon te strikken, iemand die we bij Coolinary nog kennen van een gesmaakte dessertenmenu.

 

Zijn Boule de New York is er ééntje met speculaasvulling en een cunchy laagje gezouten karamel. Nog zonder te proeven durf ik te zeggen dat dit een voltreffer is. Deze zoete zonde krijgt later nog het gezelschap van een chocolade- en een vanillevariant. 

Boule de New York

Rest er enkel nog de vraag waar u terecht kunt voor deze lekkernij die u het beste van Parijs en New York in een enkele hap biedt. Niet overal zo mag blijken, want iets zo hip als de Boule de New York, dat is ook een tikkeltje exclusief.

 

Vanaf 14 februari kunt u in het atelier van  Fabrice Colligon op de  Waterloosesteenweg 637 in Brussel terecht voor je portie krokant rond plezier. Ook in een selecte groep kwaliteitsvolle koffiebars zal de Boule de New York geintroduceerd worden. Een overzichtje:

 

Caffènation, Mechelsesteenweg 16, 2000 Antwerpen

OR Espresso Bar, Rue A. Ortsstraat 9, 1000 Brussel

OR Espresso Bar, Place Jourdan 13A, 1040 Etterbeek

OR Espresso Bar, Walpoortstraat 26, 9000 Gent

Sweet coffee, Botermarkt 15, 3500 Hasselt

Viva Sara Kaffée, Grote Markt 33, 8500 Kortrijk

Punto Caffè, Leopold Vanderkelenstraat 17a, 3000 Leuven

Get Your Mug., 17 rue des carmes, 4000 Luik

Beans, Ijzerenleen 37, 2800 Mechelen

The Brunch, nu al het zotste feestje van het jaar?

Zondag 25 januari kon je in Antwerpen terecht voor de tweede editie van The Brunch. Nu heb ik al menige brunch achter de kiezen, dit was een feestje van een ander niveau. De culinaire line-up was er eentje om u tegen te zeggen, al kan het aanwezige publiek - zij die geluk hadden want de kaartjes waren schaars - bevestigen dat eten 'slechts' een onderdeel was van het plezier. Faut le faire!

 

Een adres en de vage omschrijving 'underground', daar moesten we het mee doen. Wij gokten op een verlaten premetrostation maar de locatie van gebeuren bleek een voor de gelegenheid tot partyspot omgetoverde parkeergarage. De dresscode 'rockabilly chic, with a touch of leather' was bij het welkomstcomité alvast niet in dovemansoren gevallen

 

The Brunch - Rockabilly Chic with a touch of leather  © The Brunch

 

Zij het nu in zijn natuurlijke habitat de Upper Room Bar - daar zijn we de laatste tijd wel meer geweest - of in het gezelschap van de bevallige Hannah Van Ongevalle aan een inderhaast opgetrokken cocktailbar ergens op de Frankrijklei... de ontvangst door Paul Morel is altijd even hartelijk en zijn cocktails outstanding. 

 

© The Brunch



Alvast een hapje eten of toch maar even post vatten op de tafel van Jean Harai voor een snelle tattoo. Zij die dachten dat niemand zich in een donkere kelder van permanente inkt laat voorzien, think again! Het regende hier vrouwvolk op zoek naar een gratis souvenir. Zag dat het goed was, ervaringsdeskundige Marcin Wasilewski, die The Brunch verkoos boven Standard - Anderlecht (2-0 voor de liefhebbers).

 

Jean Harai at work © The Brunch

 

Eten dat wij gemakshalve al eens onder de noemer 'fingerlicking good' durven te catalogeren, het blijft het voornaamste voer voor Coolinary,  daaraan geen gebrek op The Brunch. De schare chefs bereid gevonden om hun zondag op te offeren voor de brunch van het jaar loog er dan ook niet om. Vol goesting schoven wij aan bij de stands van  Pure C, The Jane, Graanmarkt 13, Bún, Bistrot du Nord, Slagerij Dierendonck en Sander Goossens.

 

Met plezier lieten wij ons het keurige fingerfood welgevallen. Starten deden we met de hemels verse 'spring rolls  Obsiblue prawn' van Bún. Een bezoekje hier dringt zich echt op zoals Huibrecht Berends zich ook al langs de neus weg liet ontvallen. Bij Pure C zaten we goed voor een fris zilt gerecht op basis met 'Zeeuwse oester, venkel, groene appel en algen' en de 'gepekelde worst' van Dierendonck was ook een winnertje.

 

Bij de stand van 'he Jane was het drummen voor twee heerlijke 'steamed buns met BBQ pork, pinda en pickels'. Een broodje bakpao verheven tot een culinaire delicatesse! Na de 'makreel met zonnewortel' van Seppe Nobels en de 'pate van kippenlever met zwarte pens' van Bistrot du Nord was het tijd voor het puike dessert van Sander Goossens. 'Komkommer, sesam en lichtgerookte karamel'. Nooit voor de hand liggend, maar wel altijd lekker!

 

Incredible Food Line-up © The Brunch

 

Zondagnamiddag, het is het uitgelezen moment van de week om horizontaal in de zetel door te brengen, al dan niet kijkend naar een bende veldrijders op televisie. Dat een mens er in het vroeg van de dag - bij aankomst was de grote wijzer amper de 12 gepasseerd - niet noodzakelijk met het beste kapsel zou rondlopen mocht geen probleem zijn. Er waren twee kappers in de weer om je instant van je bad hairday te verhelpen. Ik twijfelde nog over een 'scumbag boogie' maar ging met dezelfde snit naar huis. Tja, zondag!

Get your hair did © The Brunch

Hippe vogels, cocktails, tattoos, eten waarvoor ik doorgaans op restaurant trek en optioneel een nieuw kapsel mocht je daar zin in hebben... Dat klonk als muziek in de oren, net als de liveset van Tears & Marble of de DJ sets van Renée (Amélie Lens voor de vrienden) en Sander Kleinenberg. Dat ook Nick Bril even zijn opwachting maakte achter de decks mocht niet verbazen. Een volledig andere stijl maar had hier tijdens deze underground editie met een overdaad aan zwart leer niet misstaan, The Black High, het combo waarbij Jean Harai de tattooset inruilt voor een ronkende gitaar.

 

Nick Bril & Sander Kleinenberg © The Brunch

 

Niet overdrijven 'Frisjes' hoor ik u denken, op een zondagnamiddag kan er onmogelijk gefeest worden als ware het middernacht. Kan goed zijn, al durft het drankverbruik het tegendeel bewijzen. Zelden zoveel flessen Cîroc, Tanqueray of Jacquart Champagne over de toonbank zien gaan. En dan hield ik het nog bij de cocktails van Hannah en Paul. Not your average sunday afternoon indeed!

 

Cîroc by the bottle © The Brunch

 

De som van alle delen, dat is het succes van een concept als The Brunch. Een concept dat in wereldsteden als New York of Londen al langer dan vandaag hoge ogen gooit trouwens. En hippe feestjes, dat trekt schoon volk aan. Naast de eerder genoemde voetballer spotten wij bijvoorbeeld ook partners in fashion Lesley-Ann Poppe en Tanja Dexters. Schoon volk, dat gaat graag even op de foto. Ideaal om dit stukje mee af te sluiten.

© The Brunch

De volgende editie staat gepland in april. Wedden dat de tickets ook deze keer weer in een mum van tijd zijn uitverkocht! Don't miss out!