Pret bij Van Marcke

Afgelopen donderdag waren we bij Van Marcke uitgenodigd om te komen luisteren naar hun toekomstvisie wat keukens betreft. Badkamers en keukens kijken, zo'n jaar of vijf na de verbouwingen in 'casa coolinary' had ik daar best wel zin in. Ongedwongen in een toonzaal - excuseer, inspirations store - rondkijken in de wetenschap dat er deze keer geen fortuin gespendeerd moet worden, dat laat royaal de ruimte voor wat spielerei. In de afdeling met regendouches bijvoorbeeld.

Zelfportret in regendouche

Zodra de kindjes klaar waren met spelen was het woord aan CEO Caroline Van Marcke. Dat we hier te maken hadden met een op en top familiebedrijf, dat wist ik dus niet. Hoe beter de vernieuwingen op keukenvlak in kaart brengen dan een blik te werpen in het verleden. Reclame uit de jaren stillekes, dat heeft iets. Getuige daarvan het uit de oude doos opgediepte campagnefilmpje 'Live Better Electrically' dat ik jullie echt niet wil onthouden.

'Live Better Electrically' was een campagne uit 1958. Een eeuwigheid geleden en niet alleen in keukenmiddens. Een ander filmpje, eentje uit de jaren 90, zag er minstens zo gedateerd uit maar sloeg wat toekomsttechnologiën (genre internet) betreft wel de nagel op de kop.

Om de toekomstvisie van Van Marcke op gebied van keukens kleur te geven wordt nauw samengewerkt met de Duitse keukenspecialist Leicht, een partner die wat innovatie betreft meer dan zijn sporen verdient heeft. Een kort overzicht van binnengehaalde prijzen was ons deel, wat stiekem deed snakken naar de eerder vertoonde filmpjes.

Wat reclame betreft ben ik een echt een hopeloos slachtoffer. Een ander filmpje dat we te zien kregen -eentje uit de niet eens nabije toekomst - deed me hoopvol en met een weinig goeds belovende fonkel in mijn ogen richting vriendin kijken. Juist ja, die Urban Cultivator,  die staat vanaf nu op het verlanglijstje. De Quooker blijft uiteraard met stip op één staan, maar hij krijgt concurrentie!

Toonzaalkeukens, allemaal schoon en wel, het is pas tijdens het koken dat een keuken zijn nut echt bewijst. Er een kok aan de slag laten gaan is dan ook zelden een slecht idee. Nu weet ik met een aan de zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat die geweldige 'visterrine met grijze garnalen en Sauvignongelei' niet ter plaatse gemaakt was, de andere gerechten zeer zeker wel!

Visterrine met grijze garnalen en Sauvignongelei

Als er te eten valt, dan zie je mij zelden het hazenpad kiezen. 'Coquilles met puree van aardpeer en een gevogeltejus', daar weet ik wel weg mee. Daarbij hoorde een glaasje 'Rosmarine AOC Languedoc', eentje dat ons helaas niet werd aangeboden. Te druk aan het converseren allicht, over de herkomst van het zeepaardje als logo.

Dat zat zo, grootvader Van Marcke was een kunstliefhebber en gaf een bevriend kunstenaar carte blanche wat het ontwerpen van dat logo betreft. Deze kwam aanzetten met het gekende zeepaardje wat toch enkele wenkbrauwen deed fronsen. De logische verwijzing naar water was één ding, het verhaal dat een zeepaardje een uiterst monogaam beestje is dat levenslang bij dezelfde partner blijft, dat gaf de doorslag.

Coquille, puree van aardpeer en gevogeltejus

Ach ja, we hadden al een hapje op, een voorgerechtje... de logische gang van zaken volgen is dan helemaal niet slecht. 'Gevogelte uit de Collines, risotto met bospaddenstoelen, kalfsjus met porto', dat kan aardig smaken. In het glas een 'Le Mas de l'Ecriture', een mooie dieprode wijn met een hint van ceder, zoethout en specerijen aldus de sommelier. Mensen met kennis van zaken, ik spreek die zelden tegen.

Gevogelte uit Collines, risotto met bospaddenstoelen...

Kunnen we misschien afspreken dat elk toekomstig toonzaalbezoek gepaard gaat met hapjes en drankjes? Ik wil zelfs water bij de wijn doen. Een dessertje zoals de puike 'moelleux' die deze avond voor ons met glans afsloot is voldoende. Zwijgen is toezeggen!