Peter in het oog van de storm!

Al drie dagen op rij is er in de media geen enkel artikel verschenen over Peter Goossens. Uniek, want de sterrenchef bevond zich de laatste weken en maanden meermaals in het oog van de storm. Het (over)gemediatiseerde degustatiemenu bestond uit een verplichte doktersrust, een zichtbaar vermagerde Goossens, een ongeval, een remonte en een dipje dat tot een crash escaleerde. Bij de koffie werden er nog wat halfbakken artikels over al dan niet lopende klachten / rechtszaken geserveerd. Vlaanderen smulde als nooit tevoren van de keuken van de meester, de recensies die op fora volgden waren genadeloos. Logisch, want Goossens is – meer nog dan voor hij op televisie kwam – een BV en het is algemeen bekend dat die sinds jaar en dag loslopend wild zijn.

“Dat hij het zelf gezocht heeft omdat hij teveel op televisie komt. Een kok moet verdorie in zijn keuken staan.” Dat was de gangbare teneur. Dan vraag ik me af wie er naar al die programma’s kijkt, laat staan wie zich een breuk aan kookboeken koopt. Dat de meeste opnames tijdens de sluitingsdagen van het Hof van Cleve plaatsvonden, dat durft het klootjesvolk gemakkelijkheidshalve al wel eens vergeten. Klootjesvolk, het hoge woord is eruit. Verhef het anonieme schelden op internetfora tot een Olympische discipline en wij Belgen – wat zeg ik, Vlamingen – excelleren als nooit tevoren. Laat die gouden medailles maar komen, maar besef dat afgunst nooit ver weg is. Zeikerds!

Als foodie is het niet zo verwonderlijk dat ik de man wel eens ben tegengekomen. Dat wil zeggen, in dezelfde ruimte heb vertoefd als de chef. Van de allereerste keer herinner ik me dat hij nogal een imposante indruk gaf. Groot, groots, het is slechts een letter verschil en naast zijn staat van dienst kan zelfs een blinde nu eenmaal niet kijken. Niet dat de wild om zich heen schoppende internetkeffers hun best niet doen, maar soit. Woorden hebben we trouwens nooit gewisseld. Of nee, ik lieg.

Op vrijdag 11 november 2011 zijn vriendin en ik gaan lunchen in zijn restaurant daar op die heuvel. Uit het niets stond hij plots aan onze tafel, een verplicht nummertje zoals dat in dergelijke zaken wel meer wordt opgevoerd, het heeft zo zijn charmes. Met plezier schreef ik – eerlijk is eerlijk - een uit niets dan culinaire hoogtepunten opgetrokken stukje tekst, en twee dagen later kreeg ik telefoon. Hof van Cleve! In Kruishoutem hadden ze m’n stukje namelijk ook onder ogen gekregen en dat verdiende zowaar een bedankje per telefoon. Ook zo goed als anoniem, maar toch weer net niet. Bewonderenswaardig en ook dat mag eens gezegd worden. In het oog van de storm, daar vaart alleen de beste kapitein.