Hof Van Cleve ***

Aan gerenoveerde hoeves geen gebrek in de Kempen, maar heuvels hebben we helaas niet. Wij dus richting Kruishoutem in de Vlaamse Ardennen om er in een schoon gerenoveerd hoeveke op de top van een flinke heuvel eens lekker te gaan eten. Een beetje foodie weet dan dat het over het gerenomeerde Hof Van Cleve van de even vermaarde Peter Goossens gaat. Spannend.

Meevallertje, het wagenpark stond eivol (luxe)wagens zodat we onze gammele Mégane rustig in de straat konden parkeren, als laatste in de rij. Het gaf ook een extra minuutje om van de omgeving te genieten, terwijl we naar het restaurant wandelden.

Lieve Goossens - vrouw van - stond ons als haar vriendelijke zelf op te wachten. De jassen werden aangenomen en we werden voorgegaan naar onze tafel, nummertje vijf ving ik op, als dat al terzake doet. Eens gezeten kon het culinaire spel beginnen, iets wat uiteindelijk vier prachtige uren zou duren.

Samen met mijn Gin Tonic (schijfje limoen en een druppeltje Angostura Bitter) en vriendin haar champagne, een Billecart-Salmon rosé verschenen de eerste hapjes op tafel. Altijd een leuk moment. Vanaf het allereerste proevertje, een klein koekje 'hazelnootkorst met hangop en butternut', mocht inderdaad blijken dat er geen woord gelogen was van de lofzangen die we al over de keuken van de meester gehoord hadden. Even simpel als geniaal was het stukje 'ansjovis met paprika en komkommer'. Laten we het gebrek aan foto's nog even aan het moment wijten.

De eerste twee hapjes waren amper achter de kiezen, of de volgende werden gepresenteerd. Wat te denken van een 'canneloni met noordzeekrab, Granny Smith en groene kruiden'. Let op de miniquenelle ijs bij het hapje. Fris is hip, laat zoveel duidelijk zijn!

Nog een pareltje was de 'Hoevekip met gember en kikkererwt'. Heel uitgebalanceerde smaken allemaal, waar na twee happen jammer genoeg niets meer van over schiet. Mij mag je altijd uitnodigen voor een degustatiemenu met een stuk of dertig van deze lekkernijen. Direct present!

Het laatste hapje bestond uit twee delen, een warme en een koude bereiding, beide met pijlinktvis. Tartaar met stukjes zwarte kroepoek. Hoe lekker waren die zalige stukjes kroepoek - op basis van inktvisinkt dacht ik - wel niet! De warme bereiding was een combinatie met chorizo, opnieuw een schot in de roos.

Met al die hapjes zouden we het huisbereidde brood zowaar vergeten, dat toch ook het vermelden waard is. Brood met maanzaad, puntjes, speltbrood, brood met trappist van Westmalle, met spekjes... En dat zijn dan nog maar degenen die we geproefd hebben.

Ook aanwezig in al zijn eenvoud, mooie kommetjes van Pieter Stockmans, voor de gelegenheid met een grijs randje. 't Schijnt dat je de ateliers van Stockmans op de C-Mine site in Genk wel eens kunt bezoeken. Als er liefhebbers zijn voor fijne keramiek, u weet mij te vinden.

Overroepen of niet, levende garnalen zijn alomtegenwoordig in 2011. Noma, The Flemish Primitives, Flemish Foodies' Bloot en nu in Hof Van Cleve dus. Drie spartelende beestjes zagen vanuit hun plonsbadje hoe vriendin van njet gebaarde, en ook nu zou ik ze niet kunnen overtuigen. Maar als de grote Peter Goossens dan plots aan tafel verschijnt, haar aanspreekt met schatje, een garnaaltje onthoofdt en haar dit aanbiedt, dan durft ze niet anders. "En dat ik niet de jeannet moest uithangen en er ook eentje moest proberen". Awel ja, met kopke en al Peter. Met kopke en al! 't Blijft verrassend krokant en subtiel licht zilt. Als je de kans krijgt, echt eens proberen, en vel dan je oordeel.

De garnaaltjes luidden de eerste van 5 gangen (menu 'frisheid van de natuur') in, met naast de noordzeegarnaal ook zeemes in de hoofdrol. Het bleek hier om een drieluik te gaan. Een eerste bord met verschillende bereidingen van garnaal, waar mij vooral de smaakvolle geconcentreerde bouillon zal bijblijven.

Het zeemes werd mooi gepresenteerd in de messchelp, aangevuld met enkele smaakvolle en frisse accenten.

Zeevruchten zoals een mosseltje, een venusschelp, en grijze garnaal, aangevuld met venkel, bombarijst en een sausje. Paella Spaans zeg je? Vlaamser kan haast niet.

Bijna niet te geloven dat we na al het lekkers nog maar aan de tweede gang aanbeland waren. Deze keer stond de Sint-Jacobsvrucht centraal en mochten we weer rekenen op een koude en een warme bereiding.

Bij de koude bereiding was frisheid weer troef. In het bord naast de coquilles ondermeer gerookte paling, tartaar van oester, gegaarde mosterdzaadjes, viseitjes, zeewier, postelein, noem maar op. Wees er maar zeker van dat dit aardig weglepelt.

En de warme bereiding, een ode aan de herfst en de absolute favoriet van vriendin, was ook niet te versmaden. Kort gebakken coquilles, knolselder, girolles, postelein, groene kruiden en wat crunch.

Al langer dan vandaag kijk ik met twee bewonderende ogen naar de messen van de Gentse kunstenaar Antoine Van Loocke. Verschijnt er ergens iets in de pers, dan zal ik niet nalaten om die stukjes met veel gretigheid te lezen. Uiteraard wist ik dat we bij ons hoofdgerecht één van zijn exclusieve messen aangeboden gingen krijgen.

Daar waar kleine kindjes in plaatjesboeken altijd de hond en de kat eruit halen, moet ik als kleine snuiter bijzonder sterk geweest zijn in het herkennen van de muskusos. Volledig door toedoen van grootvader Van De Ven was dat. Het stond dan ook als een paal boven water dat ik het mes met hoornen handvat van de muskusos zou kiezen. Misschien had ik dat ook tegen vriendin moeten zeggen, want gecharmeerd als ze was door de groeven in het handvat pikte ze net dat mes eruit. Restte er mij nog vijf messen, waarop ik prompt voor het mes ging waarvan het handvat gemaakt was uit het penisbeen van een walrus. Nee, ik ben van geen kleintje vervaardigd! Ooit doe ik mezelf zo'n prachtexemplaar van een patattenscheller cadeau, zoveel is zeker!

Het hoofdgerecht was een mooi stukje rosé gebakken 'haas van bij ons', met aardpeer, grondwitlof en hazelnoot'. De civet van haas werd er aan tafel bij geserveerd. Sterke aardse smaken die mooi samengingen met de Westmalle Dubbel. Voor een keertje had ik eens geen aangepaste wijn besteld, kwestie van ten volle van het eten te genieten zonder tegen het dessert op m'n kop te staan. Bier dus, en als dat uit de Kempen komt kan dat niet slecht zijn.

Op een apart bordje van de hand van keramiste Ann Van Hoey kregen we nog een alleraardigst stukje haas voorgeschoteld. Een frisse pastille zeg maar, om in een keer te verorberen.

Nee, van het prédessert heb ik geen foto's, en dat is spijtig. Niet dat het lekje 'chocoladecocktail' buitenaards lekker was, maar de 'mokka ijs met peer' was dat wel. 't Is dat het niet gepast is om je kommetje leeg te lekken, anders had ik het zeker gedaan.

De eigenlijke desserts stonden natuurlijk ook als een huis. Bij het eerste, een pareltje met 'Citrus, ananas, dropplant, en chocolade Sao Thomé 70%' was de link met die Pimms koekjes van Lu uit mijn jeugdjaren opnieuw niet ver weg. Citrus en chocolade, het blijft een match made in heaven.


Grappig momentje bij het tweede dessert - 'Jonagold, whisky, caramel, vanille' - toen vriendin een bord gepresenteerd kreeg met op de rand in mooie chocolade letters proficiat geschreven. "Voor je verjaardag" wist de man van de zaal te zeggen. Een vergissing in het spel dachten we, want die was toch al goed een maand of drie gepasseerd. Op haar verjaardag kregen we effectief geen tafeltje te pakken wegens volzet, maar zelfs met vertraging mag zoiets gevierd worden in Hof Van Cleve. Sterk dat ze daar rekening mee houden! Machtig dessert ook!

Geen koffie voor ons maar thee. Muntthee, ik blijf dat de wintervariant van Mojito vinden. Heerlijke geuren die doen denken aan warmere tijden. Een ijspraline, een madeleine met speculaaskruiden, en oervlaamsche oliebollen. Teatime met zoete hapjes zoals de traditie het voorschrijft.


We schonken onszelf een tweede kom thee in toen men de 'trein van genot' voorreed. Een wagentje volgepropt met huisbereide lekkernijen. Er was nog een beetje plaats voor 'een bokkenpootje, een macaron en een chocoladehapje', dus waarom niet. En ook het perentaartje van vriendin was ongemeen lekker. Zo goed dat ik niet eens de kans kreeg om te proeven.

Vier uur genieten is dat dan, zo'n lunch in Hof Van Cleve. Feit dat we voor een aardige som aan cadeaubonnen hadden liggen hielp ons natuurlijk mooi op weg, want de laatste keer dat ik keek waren we nog altijd niet schatrijk! Niet voor elke dag dus, maar het is het sparen dubbel en dik waard.