Noma - koffieklets

Geen mooier moment om ons grote Noma avontuur af te sluiten dan vandaag natuurlijk. Na de bekendmaking straalden René en zijn vikings straalden daar op het podium en genoten ze zichtbaar van elk moment. Net zoals ze dat trouwens ook in het restaurant lijken te doen. Jonge chef, jonge crew, hard werk, berestraf resultaat! Is Noma echt het beste restaurant op de wereld? Volgens 800 critici van over de ganse aardkloot alvast wel. Serveren ze er effectief het beste eten? Is de bediening er misschien het beste? De sfeer, de chef, of gewoon de combinatie van dat alles? Smaken verschillen dus uiteraard staat die vraag open voor discussie. Krijg je de kans, ga er eens eten, het is een ervaring om nooit te vergeten.

Mocht je er na 11 hapjes, 13 gangen en flink wat bier en wijn nog een gaatje vinden voor koffie of thee, zeker doen. Indien niet voor de koffie of thee, dan zeker wel voor de friandises die erbij geserveerd worden.

Het eerste koffiehapje werd geserveerd in een blikkendoosje en waren twee krokante stukjes chips. Niet zomaar chips, en zeker niet zomaar zoete chips. Aardappelchips in een jasje van chocolade, afgewerkt met anijs- en venkelzaad en grof zeezout. Crisp, heel intens van smaak en jammer genoeg zo op.

Toffee op basis van beenmerg, geserveerd in het been, ik persoonlijk vind dat getuigen van een ongelofelijke cool! Niks dan respect hiervoor. Als je je aan een zoete smaak verwacht dan kom je bedrogen uit. Als je zoals mijn disgenoot denkt dat het been tevens eetbaar is evenzeer. Geen schade aan de tanden, wel goed gelachen.

Jammerlijk onscherp, maar de negerinnentet van duindoornbes (sea buckthorn) en rode biet wou ik jullie niet onthouden. Zacht, licht en vooral lekker. Snel opeten was de boodschap want het flinterdunne laagje chocolade had de neiging razendsnel te smelten. Flødeboller, heet dat trouwens in het Deens. Pracht van een naam.

Uiteindelijk hebben we ei zo na vijf uren in Noma gezeten. Zelf toen de rekening kwam heb ik het me niet beklaagd. Er kon zelfs nog een boek af, en het voltallige personeel was maar wat gretig om naast de grote chef ook een kribbel te zetten. En een rondleiding in de keuken bleek al helemaal geen probleem. De verschillende secties (warm, koud, hapjes, patisserie) alsook de medewerkers werden voorgesteld, er werden handjes geschud en grapje gemaakt. Luchtig sfeertje met gasten van onze leeftijd, die ondanks de afleiding zeer gefocust bezig waren.

Nogmaals, een unieke ervaring dat naast al wat er al over geschreven is, nog steeds goed is voor tal van anekdotes. En als je zou denken dat je na zo'n culinair bezoekje verzadigd bent dan zit je er naast. Ik kijk nu nog meer uit om in eigen land bij In de Wulf van Kobe te gaan eten/logeren. Omdat daar ook hele straffe dingen gebeuren!