Nieuw in Turnhout - McDonalds

Heel af en toe komt er een moment dat je je trots mag inslikken, en je je (culinaire) principes aan de kant moet schuiven. Het had een aprilgrap kunnen zijn maar niets is minder waar. Sinds gisteren is er officieel terug een McDonalds in Turnhout. 't Zou zowaar de 2de grootste van het land zijn. Eentje met zonnepanelen, een oplaadpunt voor electrische auto's en zowaar een tweede verdieping. Ecologisch enzo dus. Aanschuiven aan de kassa's zou trouwens tot de verleden tijd behoren, want er is "een dubbele lijn". Dat wil zeggen dat je aan een terminal je bestelling zelf kan intoetsen en direct met de kaart kan betalen. Fastfood, iemand?

Principes aan de kant en de trots met een fris pintje doorgespoeld, ik naar McDonalds in gezelschap van de genaamde 'Crazyboy' en zijn eega. Dubbele lijn of niet, een jaar of tien zonder hamburgertent in de stad wil zeggen dat er de eerste dagen aangeschoven moet worden. Ook aan die selfterminals. Niet lang, maar toch, en het mag gezegd, via die terminals ben je effectief sneller verder geholpen. Een troost voor de mensen zonder bankpas, er loopt een iemand met een mobiel besteltoestelletje door de keet. Een psychologische meevaller, want zo kan je tijdens het aanschuiven sneller bestellen dan verwacht. Goed bekeken.

Op een continue toestroom van een pak of honderd mensen kan je maar beter voorzien zijn en dat leek alvast snor te zitten. De keuken gonsde van bedrijvigheid als ware het een bijenkorf, en iedereen leek te weten wat er van hem verwacht werd. De man met het hemd en das moet de floormanager geweest zijn, maar de verdere hiërarchie, je hebt er het raden naar. In de bediening liepen er minstens 4 verschillende werktenues rond. Veruit de grappigste was het broekje dat mij mocht bedienen met zijn 'I don't like my job' shirt. Sarcasme, wie zal het zeggen.

Als meester in het bemachtigen van goeie plaatsjes zaten we in no time op het terras. En een oude rakker met hoorapparaat mocht gerust aanschuiven. Nee, tolerantie kent geen grenzen bij McDonalds. Of toch! Een vader - type bouwvakker met vervaagde foute tatoeages - zag zich genoodzaak zijn plaatsje in de wachtrij te moeten verlaten om drie onschuldige jongens uit te kafferen. Zij hadden het immer aangedurfd plaats te nemen aan de tafel bij zijn dochtertje. "En zie mer dat ge weg zè as ik sebiet terug zèn", schreeuwde hij ze nog toe alvorens terug aan te gaan schuiven. Gewikt, gewogen, en de hele situatie aan mij voorbij laten gaan. Wat zat er voor mij in buiten zo'n wakke hamburger - op culinair vlak is er niets veranderd bij McDonalds - naar zijn hoofd te gooien? Achteraf bekeken had die hamburger me op die manier toch nog enige voldoening kunnen geven. Een gemiste kans.