The Cube by Electrolux - aanrader!

Nee, een fan van grote hoogtes ben ik niet. Op pakweg de triomfboog in het Brusselse ijzerpark - goed voor zo’n 45 meter - krijg je mij met geen stokken op. Tenzij je de magische woorden ‘Bart de Pooter’, ‘The Cube by Electrolux’ en ‘uitnodiging’ in een enkele zin verwerkt. Dan wil zelfs ik moeite doen om men angsten te overwinnen. Met de lift naar boven, allemaal goed en wel. Een bezoekje aan het geïmproviseerde Electrolux museum, geen enkel probleem. Maar voor ik het wist stond ik wel op het terras van die glazen kolos, met enkel een halfhoge glazen balustrade tussen mij en het grote gapende niets. Dat laatste doet de waarheid allicht oneer aan, want de Brusselse skyline bij valavond, die mag er zeer zeker zijn. Om van de eerste schrik te bekomen misschien toch maar een glaasje champagne aub… “and make it a triple one”! Het bleek te helpen.

De rijkelijk gedekte feesttafel - een kanjer van 900 kg die rust op twee flinke poten en plaats biedt aan maxiaal 18 personen - mocht het even zonder ons doen. Het zonovergoten terras lonkte, en de hapjes lieten zich in die toch wel unieke setting des te meer smaken.

De hapjes werden dus gepresenteerd op een smalle doch relatief lange plexiglazen plateau. Ermee rondparaderen bleek alvast een hoogstandje. Het eerste proevertje was een 'kroepoek van garnaal', het tweede een moderne interpretatie van 'pizza met ansjovis', compleet met tapenade van zwarte olijven en gepofte quinoa.

Er werd ons gevraagd of we zin hadden om met een iPad in de weer te gaan en foto's van onszelf de wereld in te sturen. Nu ben ik niet vies van een beetje nieuwe technologie, maar mijn voorkeur ging toch uit naar de voortreffelijke hapjes. Wat gedacht van 'makreel met shisomayoniase en auberginekaviaar', gevolgd door 'eenderilettes met verschillende structuren van rode kool'. Het hapte allemaal even vlot weg, zodat ik geen tijd had om aan mijn hoogtevrees te denken. Toen het eenmaal tijd was binnen plaats te nemen voelde ik me zelfzeker genoeg het beste plaatsje uit te kiezen, zo ben ik wel. Voor een keertje niet aan de open keuken, maar wel aan de raam.

Er verscheen een alleraardigst zuurdesembroodje op tafel. De liefhebbers konden verder nog genieten van een krokant gefrituurd kippenvelletje, waarvan de presentatie geïnspireerd was op de skyline van Brussel. Ik loop al twee jaar te zeggen dat we dit in één van onze BBQ gerechtjes moeten verwerken, dit jaar moet het er maar eens van komen.

Ook voor het eerste gerecht, 'kabeljauw, jalapenocrème, zeealgen, gedroogd paprikavel, abc-kruid en komkommer' vond de chef insipratie bij de Brusselse skyline. Het bordje stond immers op een vervaarlijk ogende porseleinen sokkel. Alle pogingen ten spijt, ik heb de beiden niet samen op één foto gekregen. Die crème van jalapeno was trouwens duivels lekker. Zacht, smeuïg en toch op een laag pitje brandend in de keel. Geweldig contrast met de frisheid van de komkommer. Love it!

Ook de volgende gang, 'de Oosterscheldekreeft, asperges uit Werchter, crème van kervel' was met zijn zachte en toch uitgesproken smaken een ware streling voor de tong. In een dergelijk doordacht concept als 'The Cube' kan je al niet meer van een geïmproviseerde keuken spreken, wat niet wegneemt dat het bijzonder straf blijft wat de chef en zijn team binnen die kleine ruimte allemaal klaar speelden.

Indien me de keuze gelaten wordt neem ik op restaurant 80% van de tijd vis. Dat we met de 'zeetong, bloemkool, carpaccio van intvis en sepia gekleurd broodkruim' drie keer op een rij vis kregen was voor mij dan ook niet de minste reden tot klagen. Iets zwart op je bord - denk bijvoorbeeld aan de Spaanse 'Arroz Negro' - het blijft altijd een beetje vreemd. In combinatie met de mooi blanke tinten van de andere bordcomponenten klopt het plaatje wel volledig.

Feit dat ik een voorkeur voor vis schijn te hebben wil trouwens niet zeggen dat ik een aardig stukje vlees zomaar de rug toe keer. In tegendeel zelfs! Voor het heerlijk malse ‘Axuria lam’, geserveerd met verse morieljes, tuinbonen, erwten, gepofte tarwe en een rijke lamsjus met sherry, mag je me zelfs in het midden van de nacht wakker maken. Dat ik in de tussentijd mijn laatste trein verspeeld had kon me zelfs niet deren. Zalig eten maakt veel goed!

Dat bij valavond de ramen van de Cube weerspiegelen is een uitgelezen moment om van jezelf foto's te nemen. Zelfs een select gezelschap nobele onbekenden weerhoudt me om deftig rockend de foto op te gaan. Applaus voor mezelf! De tl-lampen op de achtergrond waren trouwens niet meer of minder dan bijzonder trendy kruidenrekjes. De plantjes zouden bij de thee trouwens nog van pas komen.

"Geef me één goede reden waarom ik al mijn gerechten in de keuken zou maken", moet Bart de Pooter gedacht hebben, "als ik het dessert gewoon knal op de tafel kan creëren". Dat in gedacht stond de chef luttele minuten later met zijn equipe aan tafel iets moois uit zijn mouw te schudden.

Chocolade, sesamkrokantjes, crumble, ijs... you name it, we ate it! En als je overbuur een tikkeltje onoplettend was viel er langs zijn/haar kant ook nog iets te rapen. Niets dan voordelen!

Een man kan niet altijd even alert zijn. Het voorgeschotelde 'kokosdessert' blijkt niet op het geheugenkaartje van de camera te staan. Niet dat ik daarmee de helft van al het zoets gemist heb, want er passeerde nog een verrassingsdoos de revue. Hoe de vork in de steel zat - ik wil je plezier bij een bezoekje aan Pastorale niet bederven - ga ik niet aan jullie neus hangen, maar uiteindelijk vielen er nog wel een stuk of 5 friandises te proeven.

Dat Bart de Pooter - vriendelijk dat hij is - achteraf met iedereen een praatje kwam slaan mag in een 'culinair aquarium' op een eenzame hoogte van 45 meter zelfs niet verbazen. Dat hij wederom wat lekkers bij zich had maakte van hem de grote ster van de avond. Geen evidentie, want er stonden er veel aan de Brusselse hemel te fonkelen.

Zelf een poging ondernemen om een reservatie vast te krijgen kan via de website van Electrolux nog tot 3 juli. Daarna zal je naar Zwitserland, Stockholm of Moskou moeten afzakken wil je een kansje maken. Benieuwd of ze daar ook met een helikopter röntgenfoto's dienen te nemen van het gebouw dat dienst doet als 'draagmoeder'. Een gevaarte van een 160 ton kwak je immers niet zomaar overal op.