Het moet een blauwe maandag geweest zijn ergens in het ‘Stenen Tijdperk’. Wegens onvoorziene omstandigheden bleek frituur ’t Draakske gesloten, waardoor onze voorouders onverwacht zelf dienden te zorgen voor hun portie dinosaurus. De jager was geboren! Nu hebben we het geluk dat wij moderne mensen zowat overal terecht kunnen voor onze dagelijkse voedselvoorziening. Jagen mag dan geen prioriteit meer zijn, dankzij twee miljoen jaar evolutie zit er toch een jager in ieder van ons.
Wat de effectieve jacht betreft houd ik het zelf redelijk bescheiden. Een drietal keer per jaar trek ik er op uit, en dan behoren de velden van de Kempense dorpen Meerhout, Dessel en Gierle tot mijn jachtgebied. Voorafgaand aan deze fijne vrijetijdsbesteding volgt steevast een minutieus ritueel, het prepareren van het wapentuig van dienst. Het ‘Kanon’ wordt ontmanteld, gereinigd, in elkaar geschroefd en geladen. Voor de zekerheid check ik tevens de comptabiliteit met alle optionele accessoires, al was het maar dat net dat op het terrein het verschil maken.
Eenmaal gearriveerd op het terrein mag al snel blijken dat het er krioelt van de jagers, allen op zoek naar een prooi. Mezelf ergens uren posteren, ‘Kanon’ in de aanslag hopende op die ene, unieke voltreffer is niets voor mij. Het mag iets bruter. Weloverwogen en met een gezonde tred loop ik rond, monster ik elke potentiële prooi, en schiet ik er op los dat het een lieve lust is. Kill or be killed was het motto bij onze verre voorouders, tegenwoordig is jagen louter een sport, waarbij de verschillende prooien - de ene al indrukwekkender dan de andere - dienst doen als trofee.
Geen idee op hoeveel de teller staat. Het blijft een ruwe schatting, maar doorheen de jaren moeten ze met honderden voor de bijl gegaan zijn. Dat de ene prooi de andere niet is mag blijken uit die enkeling die je je ondanks alles haarscherp voor de geest kan halen.
Juni 2009, ik herinner het me alsof het gisteren was! Met duizenden hadden ze zich verzameld op de loeihete Desselse prairie, zich niet bewust van het mogelijke lot dat hen te wachten stond. Dat de ganse kudde uiteenstoof zodra ze mij in het vizier kregen, mag niet verbazen. Dat er één jong en dartel exemplaar geheel tegen de natuur in gewillig mijn richting uit kwam, des te meer. Kweekwild heet dat dan. Het beestje liet ik tot op een luttele meter komen. Zonder verpinken haalde ik mijn ‘Canon’ boven en drukte zonder meelij af. Ieder kennersoog dat de aanblik van de prooi in een later stadia mocht aanschouwen was het er over eens. Een prachttrofee!
Wat de effectieve jacht betreft houd ik het zelf redelijk bescheiden. Een drietal keer per jaar trek ik er op uit, en dan behoren de velden van de Kempense dorpen Meerhout, Dessel en Gierle tot mijn jachtgebied. Voorafgaand aan deze fijne vrijetijdsbesteding volgt steevast een minutieus ritueel, het prepareren van het wapentuig van dienst. Het ‘Kanon’ wordt ontmanteld, gereinigd, in elkaar geschroefd en geladen. Voor de zekerheid check ik tevens de comptabiliteit met alle optionele accessoires, al was het maar dat net dat op het terrein het verschil maken.
Eenmaal gearriveerd op het terrein mag al snel blijken dat het er krioelt van de jagers, allen op zoek naar een prooi. Mezelf ergens uren posteren, ‘Kanon’ in de aanslag hopende op die ene, unieke voltreffer is niets voor mij. Het mag iets bruter. Weloverwogen en met een gezonde tred loop ik rond, monster ik elke potentiële prooi, en schiet ik er op los dat het een lieve lust is. Kill or be killed was het motto bij onze verre voorouders, tegenwoordig is jagen louter een sport, waarbij de verschillende prooien - de ene al indrukwekkender dan de andere - dienst doen als trofee.
Geen idee op hoeveel de teller staat. Het blijft een ruwe schatting, maar doorheen de jaren moeten ze met honderden voor de bijl gegaan zijn. Dat de ene prooi de andere niet is mag blijken uit die enkeling die je je ondanks alles haarscherp voor de geest kan halen.
Juni 2009, ik herinner het me alsof het gisteren was! Met duizenden hadden ze zich verzameld op de loeihete Desselse prairie, zich niet bewust van het mogelijke lot dat hen te wachten stond. Dat de ganse kudde uiteenstoof zodra ze mij in het vizier kregen, mag niet verbazen. Dat er één jong en dartel exemplaar geheel tegen de natuur in gewillig mijn richting uit kwam, des te meer. Kweekwild heet dat dan. Het beestje liet ik tot op een luttele meter komen. Zonder verpinken haalde ik mijn ‘Canon’ boven en drukte zonder meelij af. Ieder kennersoog dat de aanblik van de prooi in een later stadia mocht aanschouwen was het er over eens. Een prachttrofee!
Lesley-Ann Poppe, Graspop 2009!
2 opmerkingen:
Maar Yves toch, toch niet die van B.A.B.E?
Je bent talentenjager of je bent het niet hé. En ik spotte maar liefst 2 talenten!
Een reactie posten