Het alom geprezen restaurant Noma in het uiterst aangename Kopenhagen gaat de deuren sluiten en wel op oudejaarsavond 2016. In de New York Times liet Redzepi verstaan een nieuw concept te willen starten, een soortement ‘stadsboerderij’ in de wijk Christiania. De mosterd hiervoor heeft hij ongetwijfeld gehaald bij de stadsboerderij van Turnhout die nu zondag 20/09 zijn éénjarig bestaan viert, maar dat is een ander verhaal.
Noma sluit dus de deuren. Net zoals zijn vakbroeders Adrìa (El Bulli) en Herman (Oud Sluis) geeft René Redzepi met deze tijdige aankondiging foodies en liefhebbers van een gedurfde natuurlijke keuken nog even de tijd om werk te maken van een bezoekje aan wat toch een culinaire tempel mag heten. Ondergetekende plantte tweemaal zijn poep op een met dierenhuid getooide stoel en denkt aan beide gelegenheden met plezier terug. Negen Noma gerelateerde blogposts schreef ik, voldoende om een een vat herinneringen open te trekken.
Makkelijk was het niet om een reservatie vast te krijgen in Noma – nu de sluiting nakende is zal het er niet op beteren – maar in 2011 bleek de naam ‘Coolinary’ net ronkend genoeg om iets geregeld te krijgen. In die tijd kon je via de website een T-Shirt kopen met daarop het hoofd van Alieu de afwasser. Het moet niet altijd de chef zijn.
Dat René Redzepi enkele weken voor mijn bezoek aan Noma present tekende op The Flemish Primitives en een boek te presenteren had hielp mijn reservatieaanvraag ongetwijfeld. Zijn passage op The Flemish Primitives was de moeite en lees je hier. En dat iemand hem vroeg “How does it feel to be one of the greatest cocks in the world” is gewoon echt gebeurd
 |
| René Redzepi op bezoek in Oostende |
Kopenhagen, droomstad! Pintjes pakken, cultuur doen, bootje varen en met de fiets naar ‘het beste restaurant van de wereld’. Zo’n typische foto laten nemen aan het restaurant en na een vijf uur durende lunch stoppen aan een kroeg waar het happy hour was. “Take me drunk, I’m home” wist mijn disgenoot in het restaurant te zeggen. Dat was voor hij zonder reden op een mergpijp begon te knagen maar voor hij een verkeerd stuk mos in zijn mond stak. Het relaas van dat bezoek werd opgesplitst in (1) een stuk over de straffe reeks hapjes, (2) de indrukwekkende hoofdmenu en (3) de koffieklets achteraf.
 |
| Poseren als een flamingo voor de ingang van Noma - moet kunnen |
Na een eerste bezoek had Kopenhagen had mijn hart gestolen. De reisgids met tips van de Noma medewerkers was een leuk hebbedingetje, al was het maar om te zien dat die gasten lekker in dezelfde cafés rondhingen als ons. Hipsters wij, maar dan zonder baard.
Tijdens de kerstvakantie in 2013 liet ik me in Londen verleiden tot de aankoop van ‘René Redzepi, Work in Progress: Journal, recipes and snapshots’. Het boek zou de basis vormen voor een volgende bezoek aan Kopenhagen, deze keer met de wederhelft.
 |
| Leesvoer |
Kopenhagen, droomstad! Een verhuis naar Barcelona zag Ann nooit zitten, maar Kopenhagen zou ze nog overwegen wist ze te zeggen. Een city break in het teken van design, cocktails en food, dat bracht ons onherroepelijk opnieuw bij Noma. Opnieuw straffe bereidingen, ik had niets anders verwacht. En dat vriendin die met haar feilloze smaakzin een maître in ‘opnieuw het beste restaurant van de wereld’ op zijn plaats wist te zetten. Sterk!
Eerder dit jaar trok het voltallige Noma tijdens de saaie winterperiode naar Japan, volgend jaar is Sydney aan de beurt. Ongetwijfeld zal ook nu de mogelijkheid geboden worden om een stukje Noma in huis te halen. Iets in mij zegt dat de stukken net dat ietsje sneller zullen uitverkocht zijn.
Noma, het is mooi geweest. Tenzij er hier een onverhoopte meevaller uit de lucht dondert – goedkoop is anders – houdt ondergetekende het bij één lunch en één diner. Meer dan voldoende lijkt me. En aangezien Kopenhagen toch in ons hart zit zullen onze rubberen laarzen ons ongetwijfeld nog over de akkers van de stadsboerderij doen marcheren. Ik kijk er alvast naar uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten