Drama, de elektrische waterkoker bleek stuk. ’t Is te zeggen, die bleef maar koken dus technisch gezien deed die perfect wat van hem verwacht werd. In ieder geval, de ingebouwde veiligheid deed het niet meer en dat liefste vrienden, dat zou wel eens gevaarlijk kunnen zijn. Dan dringt zich de vraag natuurlijk op wat gedaan en in het geval van deze foodie is dat een hekel punt. Zo van 2007 tot 2011 had ik een behoorlijke Quooker obsessie dat het een wonder mag heten dat we er nooit één in huis hebben gehaald. Kokend water recht uit de kraan, als ik er nu opnieuw over nadenk, dan wil ik dat nog steeds…
 |
| Quooker - nog altijd een beetje een must have |
Veel ruimte mocht die waterkoker dan niet innemen, bij elke herschikking van de keuken was het toch altijd een beetje zoeken naar een plaatsje. Links van het fornuis, rechts of toch maar op het keukeneiland. Opnieuw, een heetwaterkraan zou een oplossing zijn, maar dat is onze nieuwste aanwinst ook. Bij Kooktijd, het pretparadijs voor de foodie in Turnhout, kocht ik een hooglans zwarte fluitketel van Le Creuset en die kan perfect op één van de pitten van de Boretti blijven staan. Makkelijk zat!
 |
| Le Creuset fluitketel |
Een fluitketel, hoe old school is dat niet? ‘Slow Cooking’ heet dat, letterlijk, al doet hij er eigenlijk niet echt veel langer over dan zijn elektrische evenknie. We zijn er content van. Niet dat ik had verwacht dat er enkel Franse ingenieurs aan mijn Le Creuset zouden sleutelen, dat gouden ‘made in Thailand’ klevertje op de bodem gaf me op één of andere rare reden een vreemd gevoel. Het fluitje van de ketel – een gemak, geen veiligheidsvoorziening dixit de handleiding – had ik trouwens luider verwacht. Iets genre arbitersfluitje na een zware overtreding in plaats van de doodsreutel van één van die gehypte internetgeiten. Ha, die waren grappig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten