Geen idee wat er gisteren juist gebeurd is, maar zonder het goed en wel te beseffen zaten we aan een tafeltje in de Lunch Garden. Iets in mij zei dat we in een ver verleden kordaat hadden afgesproken dat nooit meer te doen. Geen idee waarom, maar 'nooit meer' spookte door mijn hoofd. Akkoord, zowel Brico als Carrefour stonden op het lijstje en door een ietswat krap geplande vergadering zou zelf koken niet direct een optie zijn. Lunch Garden dus!
Er is een ongeschreven wet die stelt dat ik her en der gemakkelijkheidshalve al eens een videetje durf te bestellen. Met een gelukje een waar godenmaal. Een videe zou het worden al leek de upgrade naar een wildvidee een logische keuze. Herfst, check! Wildseizoen begonnen, check! Hier met dat dienblad, deze jongen heeft honger. Soit, wildvidee dus!
"Een koekje voor mijnheer?" Reken maar van yes! En doe maar kroketten. Geen maaltijd zo feestelijk als eentje waarbij er kroketten op het bord liggen. Spruitjes uit een bain marie - er begon me plots iets te dagen - als zo'n schaaltje toch gratis is, dan vullen we dat met plezier.
Nu ben ik doorgaans van het principe dat negativiteit hier niet de bovenhand mag halen - die kroketjes, hoe lekker waren die wel niet - maar die wildvidee... Het moet van een duik in de Noordzee geleden zijn dat ik nog zo'n intense zoute smaak proefde. En dat komt dan van iemand die af en toe de hoekjes van een bouillonblokje durft af te breken om op te eten. En dat ik de spruitjes desnoods met een rietje had kunnen drinken zegt ook genoeg lijkt me.
Twee porties 'grotemenseneten' en een flesje water, daar betaalden we 26 euro en een klets voor. "Nooit meer" klonk het onderweg naar huis, tenzij ze er een 'all you can eat krokettenbuffet' openen. Daar heb ik dan weer wel een oprispend buikgevoel voor over!
1 opmerking:
Grappig, ik wist niet dat er nog mensen zijn die aan een bouillonblokje durven knabbelen :-p
Een reactie posten