Ziekenhuiskost

Een beetje buikpijn, meestal is dat een teken dat je iets verkeerd gedaan hebt. Nu heb ik daar zelden tot nooit last van, maar na de boekenlaunch van chocoladegod Dominique Persoone had ik wel prijs. Wie niet met enig abdominaal ongemak naar huis ging had simpelweg te weinig geproefd, te veel lekkers op het buffet.

Zondagnacht was het opnieuw zover. Buikpijn, krampen en een hartstochtelijke relatie met het porselein van het kleinste kamertje. Het zou me leren vier cheeseburgers bij wijze van een wedstrijd naar binnen te spelen. De tegenpartij at er trouwens 6, gevolgd door een large menu, de stakker. Of lag het nachtbraken met rijkelijk vloeiend gerstenat misschien aan de basis? Wie zal het zeggen? 

Wegens hardnekkig aanhoudende krampen op dinsdag toch maar naar de dokter gefietst. Vervolgens op diens aanraden naar 'de spoed'. En omdat na een resem tests niemand appendicitis echt durfde uitsluiten hebben ze dat kleine extraatje er maar uitgehaald. Daar lag ik dan, in een ziekenhuiskamer. Hongerig!

Amper twee uur na de operatie kreeg ik een jonge verpleegster zover me een yoghurtje te halen. Foodie in hart en nieren heet dat. Ik moest het er wel mee doen tot aan het ontbijt dat ruim 12 uur later zou volgen, maar soit .In lange tijd niet zo naar die twee witte boterhammen met smeerkaas en twee beschuiten met suiker uitgekeken, en smaken dat het deed.

Zo rond de klok van tien stond de kok plots aan mijn ziekenbed, als was ik op restaurantbezoek. Dat het middagmaal niet direct zou zijn wat ik gewoon was, of ik misschien een extraatje wou bij wijze van compensatie? 't Is een felgesmaakte milkshake banaan geworden! En dan te weten dat die spinaziestoemp met jus lang niet zo slecht was. De honger, weet je wel.