Shoot - met Joris Luyten

Vorige zaterdag heb ik dankzij het Belgische fotomagazine Shoot een kijkje mogen nemen in de studio van (food)fotograaf Joris Luyten. Af en toe post ik hier wel eens foto’s en dan denk ik vaak dat ze eigenlijk niet voldoen. Ik steek dat dan op mijn fototoestel dat zijn beste tijd heeft gehad, of op het feit dat ik na de klok van tienen knal onder een TL lamp zonder statief fotografeer. Bij foodfotografie moet je je schijnbaar ook de vraag stellen of je de schotel in kwestie wenst op te eten, dan wel wenst te fotograferen. In het laatste geval is er van opeten veelal geen sprake, leg je daar bij neer.

De ontvangst ten huize Joris Luyten was alvast hartelijk, koffie, thee, fris en koekjes… een goed begin om de overige aspirant fotografen te leren kennen. Op één dame na bleek het gezelschap trouwens volledig uit mannen te bestaan. Geen idee of ik daar eigenlijk iets mee wou zeggen, maar een puike vaststelling van mezelf is het wel.

Eens gezeten in de studio kregen we, zoals het hoort, een beetje theorie te verwerken. Sluitertijd, diafragma, isowaarden… kortweg zaken die ik me nog herinnerde van de avondschool. Ondertussen vergaapten we ons aan het materiaal dat in de studio voorhanden was. Achtergronden, statieven en flitsers om u tegen te zeggen maar ook een uitgebreid arsenaal aan keukenporselein en decoratiemateriaal, kwestie van de foto’s wat op te leuken.

Eén heel belangrijk iets (zoniet het belangrijkste) dat ons op het hart gedrukt werd was dat, om thuis foodfotograafje te spelen, je niet de kostelijke professionele reutemeteut nodig hebt om goede foto’s te trekken. Een statief is onontbeerlijk, maar je kan gerust zonder de dure belichting. Een bureaulampje of 2 van Ikea, enkele spiegeltjes uit de Delhaize en een stel ministatiefjes en melkplastieken deksels om à l’improviste een softboxeffect te genereren zijn ruim voldoende. Goed nieuws is dat, want dat sprokkel je voor een schijntje van het bedrag van een thuisstudio bij elkaar.

Samen met de fotograaf werkten we een setting uit en begonnen we een bord te dresseren. De leftovers van de Italiaanse shoot van een dag eerder kwamen uitstekend van pas. Altijd handig als de ‘mis en place’ goed voorbereid is.

Eenmaal thuis blijkt dat de foto's niet echt zo super zijn. Dat ligt natuurlijk aan mezelf. Ter plaatse kijk ik wat meer de kat uit de boom, let ik goed op en steel ik met de ogen, maar uiteindelijk heb ik zelf niet bijster veel achter dat toestel gestaan. Ik heb uiteindelijk een paar keer op het knopje gedrukt, maar toch.

Ik had hieronder gerust een wereldfoto willen posten maar niets van dat alles. Het wordt een klassiek Italiaans tafereeltje met penne, tomatensaus, champignons en de indruk dat het plaatje vooral meer licht langs achter had kunnen gebruiken om dat toefje peterselie te doen op lichten. Knowledge is everything en ik ben na die paar uur in de studio een pak aan fototheorie rijker. Aan mij om er thuis iets mee te doen begot.

Oh ja, onderstaande foto heb ik los uit de pols geschoten met een macrolens op 'el Canon'. Zongedroogde tomaat, penne gevuld met kappertjes, parmezaan en unidentified brokjes. Alles op een van onder belichte glasplaat gelegd en getrokken. Wederom geen geweldige foto, maar toch vind ik het iets hebben.