Stil!

Gisteren Ban Ki-Moon op het nieuws horen verklaren dat er elke dag 17.000 € kinderen sterven bij gebrek aan eten. 17.000 kindjes! Dagelijks! Daar word je toch stil van?

En dan te bedenken dat er in de gemiddelde Vlaamse ijskast altijd wel iets staat dat “over tijd” is. Brood kan je dan weer zonder wroeging oud laten worden, de eendjes en geitjes in het park lusten dat namelijk graag. En op vakantieafstand zitten er kindjes zonder eten.

Geen smaakzin meer hebben lijkt me al vreselijk, wat moet het dan wel niet zijn om gewoon niks te hebben om te eten, laat staan proeven? Geen vers brood, geen water, geen soep, niets. Op de televisie lieten ze een klein meisje zien dat een lepeltje brij slechts voor de helft op at. Niet verwonderlijk, want dat spul is niet te eten dacht ik bij mezelf. Waarschijnlijk zat ik er zelfs niet ver af maar toch, het andere beetje brij was voor een nog kleiner ukje dat aan haar voeten zat. Lepeltje delen en met een gelukje oud(er) worden. Schrijnend.

Ondanks de crisis waarin we ons bevinden hebben we toch nog de luxe om ons aan onze eetpatronen te houden. Ontbijt, lunch, vieruurtje, avondeten, versnaperingen… Kan er mij iemand zeggen waarom het dan een nationale sport is om de godganse dag te lopen jammeren en zaniken over banale zaken?

Dat iedere zeurkous ’s nachts het bezoek mag krijgen van de geest van 17.000 kindjes.