Grijze Garnaal

Mailtjes zijn altijd leuk. Gisteren er nog eentje aangekregen met de vraag of ik misschien al gehoord had van de site “Grijze Garnaal”? En of ik misschien interesse had om aan een wedstrijd deel te nemen waar een weekendje Waddenzee voor 4 personen te winnen valt?

Als zelfverklaarde “foodie” (of “culi” zo u wilt) kan ik volmondig 2 keer ja typen. Als liefhebber van grijze garnalen - ik kan niet naar Oostende zonder langs de vismijn te passeren voor een portie - is de site me gekend, en van iets winnen ben ik nooit vies geweest. In deadlines halen (buiten de werkvloer) ben ik dan weer geen kei. Voor 6 december moet ik een receptje posten met grijze garnalen als ingrediënt, eventueel met een foto, wil ik kans maken op die kookworkshop met Felix Alen. Eens geselecteerd voor de grote kookfinale maak je dus kans op een weekendje Waddenzee bestaande uit:

2 overnachtingen met ontbijt
1 dag Waddenzee op een echte garnalenkotter
bezoek aan zeehonden
garnalenvissen met een duwnet
wadlopen indien het getij het mogelijk maakt
vis schoonmaken (ik moet het ooit leren)
vis bakken of roken aan boord van Johanna II
…

Kan iedereen mij er op gezette tijden aan doen herinneren dat ik nog een recept met grijze garnalen moet posten want dit is een wedstrijd die op mijn lijf geschreven is. Vissen op zee, vis roken, zeehonden spotten, iets met een topchef…c’mon. Hou me met andere woorden een tikkeltje alert aub.

In afwachting van een receptje misschien een anekdote waaruit blijkt dat onze grijze Noordzeegarnalen echt wel lekkerder zijn dan de roze soortgenoten.

Lang geleden toen Sid Frisjes nog gewoon Yves heette hadden we thuis een kat, Doggie genaamd. Daarvoor hadden we ook een hond (Kittie, I kid you not) en een kuiken Kakkefoesj, maar die beesten doen hier niet ter zake. Doggie de kat daarentegen. Het moet een zaterdagmiddag geweest zijn toen, net nadat mijn moeder de tafel gedekt had, de telefoon ging. Draadloze toestellen waren nog niet in schwung zoals nu, dus mama richting living. Tijdens het telefoongesprek en dus terwijl de keuken onbewaakt was, had Doggie er niet beter op gevonden zich tegoed te doen aan de uitgestalde etenswaren. Het is te zeggen, aan de etenswaren een fijnproever als Doggie waardig. Resultaat! De ganse eettafel, roze garnalen incluis, bleef onaangeroerd maar de grijze garnalen waren ribbedebie. Koken mag ik dan van thuis uit / avondschool mee hebben gekregen, mijn smaakzin komt overduidelijk van de kat.