Documentaire: Sergio Herman, Fucking Perfect

Vanaf 18 maart (12 maart voor onze Noorderburen) speelt de documentaire ‘Sergio Herman, Fucking Perfect’ van Willemiek Kluijfhout in de zalen. Gedraaid op het moment dat de fel bejubelde chef besloten heeft het monster dat van hem een legende maakte te sluiten, geeft deze docu een unieke inkijk op de wondere wereld van Herman en zijn naasten.

 

Nu mag ik wat vuilbekkerij betreft mijn gelijke niet kennen, het ostentatief gebruik van het woord ‘fuck’ onder het mom van rock ’n roll - al dan niet met bijhorende middelvinger – weet op mij nog weinig indruk te maken. Met een zak popcorn onder de arm – voor de liefhebbers, Sour Cream & Chives – heb ik mezelf gisteren getrakteerd op een exclusieve preview vanuit eigen zetel. In één ruk uitgekeken, zo ben ik ook wel weer!
 

Sergio Herman, Fucking Perfect

“En, is het wat?” wou vriendin weten, voorzichtig aan het werk in de achtgrond. Een korte bevestigende knik volgde terwijl ik het volume de hoogte in joeg. "Niet lullen, doorkijken" dacht ik bij mezelf!

Dat Sergio met niet minder dan de perfectie genoegen neemt weet iedereen die ooit het genoegen had in Oud Sluis te gast te zijn. En voldoe je even niet aan de torenhoge eisen van de chef, ja, dan heb je het vlaggen. "Dat gevloek, voor mij hoeft dat allemaal niet" klonk het opnieuw vanuit de living. Valt allemaal best mee. Ik heb avonden, dagen en zomers met mijn vader in de keuken gestaan. Had ook steeds het beste met zijn medewerkers voor maar zijn woede-uitbarstingen... legendarisch.
 

Sergio Herman, Fucking Perfect

 

Onze werelden mogen mijlenver uit elkaar staan, meer dan eens weet ik me in te leven in de herkenbare beelden die voor mijn netvlies passeren. De stagiair die de volle laag krijgt, de chef die neerknielt bij een vers bosje zeekraal op het strand of de zoon die zijn vader amper ziet. Dat ik lang niet de enige ben die zich weet te vereenzelvigen met bepaalde situaties staat als een paal boven water.
 

Geen krimp geeft Sergio wanneer hij getattoeëerd wordt. Zelden kwam die karakterkop zo tot zijn recht. Familie, de natuur, wat de man drijft... dat is belangrijk, dat draagt hij permanent op zijn arm en in zijn hart. Confessies van een onvervalste zeebonk.

Sergio Herman, Fucking Perfect

Sergio Herman, Fucking Perfect is zowel voer voor foodies en fanboys als gefundeness fressen voor 's mans tegenstanders, veel hangt af van de ogen die de docu bekijken. Veel ga ik hier niet prijs geven, maar hilarisch is alvast de aanloop naar de bekentenis dat hij ooit eens iets eenvoudig wil doen. Zoals zijn broer Michel die met De Eetboetiek in het voormalige Oud Sluis een toegankelijke zaak opende. Dat de documentaire zijn naam  niet gestolen heeft mocht onmiddellijk blijken.

Sergio Herman, Fucking Perfect

 

Dat ook The Jane - of liever de aanloop naar de opstart ervan - aan bod komt mag niet verbazen. Dat er onderhoudende discussies over 'low dining' aan vooraf gaan, daar denk je zelfs niet bij na als je er eenmaal doorgezakt aan de dis zit.

 

Het laatst geserveerde gerecht in Oud Sluis was een duifje, daarna knalde de champagnekurken. Nadat hij zijn team vanuit het hart toespreekt zoekt Sergio het gezelschap van Nick Bril op. Hier geen tranen, maar fluisterende woorden. "We gaan naar Antwerpen", het duifje nog warm, de champagne parelend in de gitzwarte haren.

 

Rest enkel de vraag of Sergio Herman het nu effectief wat rustiger aan doet. Na een felgesmaakt etentje in restaurant Basule wippen we in januari nog even de Upper Room Bar binnen voor cocktails. Het is ruim na middernacht als we richting huis keren. De laatste persoon die we in de zaal spotten is Sergio Herman. Ondertussen raakte ook bekend dat hij in 2016 in Cadzand een nieuwe zaak zal openen. Fucking Perfect!