Volta Gent - Lunch

Drie Flemish Foodies op twee dagen tijd, het is ons niet gelukt. Reden hiervoor was het jammerlijke feit dat ik de overvolle reservatieboek van De Vitrine schromelijk onderschat had. Ach, zo hebben we toch weer een restaurant om op het lijstje voor 2012 te zetten. Er waren de lunch en de goestjes bij J.E.F die hier eerder aan bod kwamen, en toen was er ook nog de lunch in Volta. Het ‘goei leven’, wij zijn er niet vies van. De laatste keer met Bruut! van de Flemish Foodies was het hier nog een halve bouwwerf maar nu, bijna 2 jaar na datum, was daar uiteraard niks meer van te merken. Heel knap opgekalefaterd die oude electriciteitsomvormingscentrale. Stoelen, tegeltjes, houtwerk, gigantische luchter, het industriële aspect,… alles netjes met elkaar in balans wist vriendin te zeggen. Het voelde vooral ook goed aan.

Luchter

Lunch bij Volta, dat zijn 4 ‘snakxx’ en een hoofdgerecht. Een dessertje kan je optioneel bijbestellen. Handig is dat die lunchkaart online te downloaden valt. Onhandig is dat ik dat vergeten te doen ben, waardoor ik nu voor mijn 'ervaringsbeleving' op mijn lekke geheugen dien terug te vallen. Of op een inderhaast getrokken foto net voor ze onze Champieter kwamen brengen. Als die er al volledig opstond natuurlijk. Het is wat het is.

Kaart, boter, kruidenboter

Zo met drie of meer borden komen aanlopen, tof dat je dat kunt enzo, maar een mooie grote plateau gevuld met allerlei lekkers maakt toch net dat ietsje meer indruk. De ‘snakxx’ waren gearriveerd en dat deden ze dus gelijktijdig. Het 'pastinaaksoepje' ging als eerste voor de bijl en kreeg de goedkeurende zegen van vriendin,  ten huize Coolinary nog steeds de ongekroonde koningin van de soep. Een eretitel die ze dag na dag met verve draagt trouwens. Geen foto's wegens leeg kommetje, helaas.

Toen ik een jaar of 10 was vond ik vissticks geweldig omdat die ‘kapitein’ op tv toch wel indruk maakte. En ook omdat alle kindjes dat doorgaans gewoon lekker vinden. Nu ik 34 ben denk ik daar uiteraard anders over, tenzij die ‘fishsticks’ vanachter de glazen keukenwand bij Volta tevoorschijn worden getoverd. Geen idee of zijn keukenkompanen hem chef noemen dan wel kapitein Olly, maar dit was zo goed? Crunchy jasje, de  vis een beetje sappig, niet normaal. En dan die tartaar... Toen er van de fishsticks niet meer dan wat goudgele kruimels over bleef heb ik, voorzichtig toen niemand keek, het potje tartaar met mijn vingers leeg geschraapt. Schandalig lekker noemen ze dat.

Fishsticks, tartaar

Er was een tijd dat vriendin zich absoluut niet zou wagen aan een ‘terrine van konijn’ wegens zo’n pluizige rakker als huisdier. Het beest noemde ‘Dahlia’, naar het rockgroepje van haar vriend de bassist. Die basgitaar hangt ondertussen al een tijdje aan de wilgen, het konijntje is niet meer en vriendin eet verdorie alles netjes mee. Fris subtiele smaken, een tikkeltje pittig dankzij de mosterdkaviaar.

Konijnterrine

Als laatste was er nog een salade van witte kool en rucola en – ik doe een gokje – forel. ’t Is dat ik niet zo’n grote fan ben van slaatjes, en witte kool moet zo ongeveer hetzelfde effect op mij hebben dan kryptoniet op superman, maar dat terzijde. Een slaatje dus, absoluut niets mis mee, al ging mijn voorkeur meer uit naar de andere drie hapjes. Een kwestie van smaak, want vriendin liet het haar allemaal met plezier welgevallen.

Salade, witte kool, forel

Het hoofdgerecht,  ‘schelvis met boterraapjes en – help, ik moet weer gokken -  een crème van aardappels’ mocht er ook wezen. Zachte vis, heerlijke boterraapjes met een beetje bite, een smeuïge spiegel crème, en wat groensels. Die titel van Gault Millau, 'ontdekking van het jaar', hebben ze hier duidelijk niet gestolen. "Ach, we koken alleen maar een beetje", wist Olly toen ik hem er achteraf nog mee feliciteerde. Klasse!

Schelvis, boterraapjes

Schrijf maar op, de combinatie 'butternut, mandarijn, speculaas, vanille' is fantastisch. Fan-tas-tisch zeg ik u! Het ontbrak ons aan voldoende superlatieven toen de ober ons verdict vroeg.

Butternut, vanille, speculaas

En dan hadden we de peer, die acht uur heel zachtjes gegaard werd, nog niet geproefd. Op zich al niet te versmaden, en in combinatie met de specerijen en het gezouten karamelijs nog zoveel beter. Afsluiten doe je bij Volta duidelijk in stijl, ongeacht welk dessert je ook neemt.

Peer 8 uur, gezouten caramelijs, specerijen

Over een ouderwets tasje thee mijmerden we wat na over deze lunch. Er volgde nog een praline met een  lopende vulling van yoghurt en peer - in een keer opeten werd ons aangeraden - waarna we makkelijk tot het besluit kwamen dat we ook hier met alle plezier nog vaker terug willen komen. En dat het zeker geen eeuwigheid meer hoeft te duren. 

Praline yoghurt peer