De messen van Antoine Van Loocke

Na de lunch bij J.E.F mochten we ons onmiddellijk opmaken voor een nieuwe niet onaardige tijdsbesteding. Terwijl vriendin op de lappen ging met de drummer van The Van Jets, een ex studiegenoot, mocht ik op audiëntie bij Antoine Van Loocke. Van Loocke doet bijzonder knappe dingen met ‘patattenschellers’, en is zo één van die mensen die enorm weet te inspireren. Knifeforging heet dat!

Zijn atelier was  niet direct makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer, maar Antoine zag er geen graten in om me in Gent  op te pikken.  Zo’n afspraak met een onbekende, dat is een beetje als balanceren op een slappe koord en kan in het slechtste geval  serieus tegenvallen. Dat bleek uiteraard niet het geval en in de auto hadden we direct voldoende raakvlakken waarover we flink konden uitweiden.  Gaston en Leo, Mijn Restaurant, In de Wulf, Peter Goossens…  genoeg stof dus voor een goed gesprek.  Dat en messen natuurlijk. Maar dat spreekt voor zich!

© Emma Kentane

Wat wij onwetenden als afval durven aanzien – denk bijvoorbeeld aan verweerd rot hout of verroeste lemmeten - is voor Antoine de basis voor zijn creaties. Zijn inspiratie? Het alom gekende 'molenmesje' met zijn typische vorm.

Verroeste lemmeten

Veel moest ik me niet bij zijn atelier voorstellen had hij me per mail laten weten. Eenmaal ter plaatse baanden we ons via een smal paadje tussen de bomen een weg richting atelier in de achtertuin. Antoine had niet gelogen. Zijn atelier bleek een doorsnee tuinhuis van dertien in een dozijn, waarbij amper één vierde  door het gerief van de kunstenaar werd ingenomen. De andere helft werd geclaimd door een familie spinnen die, afgaand op de rijkelijk aanwezige spinnenwebben, flink wat leden telt. Dit was slechts één van de locaties waar hij aan zijn messen werkte. In de kofferruimte van zijn wagen bleek immers voldoende gerief aanwezig om ook op locatie te prutsen. Zijn woorden.

Eenmaal binnen in de woonkamer werd ik ondergedompeld in de wondere messenwereld van Antoine. Zijn messen – lemmet en heft - spreken fel tot de verbeelding, al was het door de indrukwekkende verscheidenheid van gebruikte materialen. Het rotte, door wormen aangevreten hout en die verroeste lemmeten waren slechts het begin.

Molenmesje, Van Loocke Style

Als je de kunstwerkjes - en dat zijn ze - in je handen krijgt sta je  niet stil bij het 'prutswerk' dat eraan vooraf is gegaan om tot zulks subliem resultaat te komen. De verwondering is te groot. Een heft van krantenpapier en epoxyhars, met nota bene nog leesbare stukjes tekst, daar kan je niet anders dan ontzag voor hebben. Elk ander netjes opgeblonken mes dat werd opgediept ter mijner vermaak kwam met een uniek verhaal, het ene nog mooier dan het andere, net als de messen.

Zinsnede

Hout, hoorn, papier, koraal, steen, noem maar op. Je moet al van een pak markten thuis zijn om met deze verschillende basismaterialen aan de slag te gaan. Probeer dan maar eens aan een leek als mezelf uit te leggen hoe je te werk gaat. Niet evident, dat kan ik je verzekeren. Gelukkig kon ik, en met mij iedereen die een tipje van de sluier gelicht wil zien over de werkwijze van de messensmid, terecht op de website van de stagiaire van Antoine.

Stagiaire, het is geen typfout. De poulain van Antoine is geen flink uit de kluiten gewassen manspersoon, maar een hippe 21-jarige deerne met mooi gelakte nagels. Een draaibank, zoutzuur, een kettingzaag, elektrisch lassen ... Joke draait er haar handen niet voor om. Stagiaire/poulain wordt partner in crime. Opvolging verzekerd!

Van Loocke, privécollectie

Naast zijn 'patattenschellers' heeft Van Loocke ook aardig wat 'kunstmessen' ontworpen. Niet direct voor dagelijks gebruik, maar zo mogelijk wel nog een pak indrukwekkender om te zien. Het penisbeen van een walrus, de hoorn van een muskusos of een dikdik, het skelet van een cactus of de slagtand van een babymammoet,... de natuur blijkt naast inspiratie tevens een geweldige leverancier. De grillige lijnen van het ivoren heft die zich verder zetten in het damaststalen lemmet, hoe schoon is dat!

Damaststaal - Ivoor

Antoine is er zich maar wat van bewust dat hij een mooie kunstvorm bedrijft. Zijn kunstwerkjes zijn niet om naar te kijken, die moet je voelen, gebruiken. Hij troont me mee naar de keuken waar onder een schets van een patattenscheller een hele reeks messen hangen aan een magnetische standaard. Op zondag wordt er ten huize Van Loocke soep gemaakt en dat gaat ceremonieel gepaard met de keuze van een mes. Mooier wordt het niet!

© Berdien De Vloed

Musea zijn een ding, restaurants een ander. Kobe Desramaults was de persoon die Antoine introduceerde in het restaurantwezen. Zijn messen vind je niet alleen terug in zijn twee restaurants In de Wulf en De Vitrine, maar ook bij ondermeer het Hof van Cleve en Bel Etage. Liefhebbers van een origineel mes kunnen terecht bij verschillende kookzaken. Het lijstje van winkels en op til staande projecten kan je hier vinden. Merci Antoine!