Michelinsterren, het is een mooie indicatie waar het eten lekker en de bediening outstanding is. Maar is dat alles wat telt? En moet er steeds op hoog gastronomisch niveau gekookt, laat staan gegeten worden? Zo kan een geweldige locatie misschien wel doen vergeten dat het eten maar doordeweeks is. Wat dacht je bijvoorbeeld van een lunch in een flink uit de kluiten gewassen boomhut? Dat je ervoor naar Japan moet doet het kostenplaatje allicht aardig aantikken, maar toch redelijk uniek dacht ik zo.
Watervallen iemand? Het zou me niet verbazen dat je in de buurt van de Niagara Falls een standje hebt met hotdogs, maar in ‘het Verre Oosten’ gaan ze toch een stapje verder. Daar hebben ze een eetgelegenheid temidden een gutsende waterval neergepoot. Met een gelukje vindt dit navolging in het Plopsa Coo – eerlijk, de waterval ziet er een tikkeltje artificieel uit – maar voorlopig moet je toch richting Filipijnen wil je deze waterzooi proberen.
Doe dan The Rock op Zanzibar maar. Afhankelijk van de getijden kan je hier te voet, met de boot, dan wel al zwemmend terecht. Idyllischer komen ze niet, de restaurants op pittoreske eilandjes. Specialiteit van het huis is, hoe kan het ook anders, kraakverse delicatessen uit de zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten