Pure C

Na een iets te korte nacht en een last minute ontbijt (boterhammen met Meli Choco,) lieten we het ‘Venetië van het Noorden’ achter ons, en trokken we richting ‘Ibiza aan de Noordzee’. Een rit van amper een half uurtje, slingerend door het Brugse platteland en de Zeeuwse polders. Met een herfstzonnetje dat aardig stond te blinken aan de heldere hemel zou het geen slecht idee geweest zijn om een fiets te huren om zo Sluis en omgeving, op een gezapig tempo te ontdekken. Maar we hadden al andere plannen, een waardig alternatief zelf. We draaiden de Boulevard de Wielingen op, en lieten de zuilengalerij ons begeleiden tot ‘het Strandhotel’, de laatste blok in een rijtje van een stuk of 5 appartementsblokken. Op het eerste zicht doet niets vermoeden dat uitgerekend dit hotel - met bouwjaar allicht ergens laat jaren zeventig - de achtergrond vormt waartegen Pure C mag schitteren. En Pure C, dat is ondertussen genoegzaam bekend, is de Resto/Bar van het culinaire meesterbrein Sergio Herman.

Pure C bevindt zich op de tweede verdieping van het Strandhotel, en zodra de liftdeuren openen waan je jezelf in een parallel universum, waar de jaren 70 tristesse slechts een vage herinnering is. Het sfeervolle en trendy interieur, de loungy achtergrondmuziek, de hippe zitmeubels… alles draagt bij tot het concept van Sergio, een sfeer creëren zoals hij die mag beleven op zijn favoriete Ibiza. En het mag gezegd worden, die sfeer zit direct goed. We kregen een plaatsje toegewezen aan één van de 2 witte designerbooths, die elke op zich bestaan uit 4 afgescheiden zitgelegenheden. Houten sculpturen trekken de strakke lijn door naar de natuur, die zich in de gedaante van duinen en de zee, pal achter de glazen wand bevindt. Pure Sea indeed!

Op vakantie - en zo voelde het – willen we de bewandelde paden wel eens verlaten, dus kozen we als aperitief een cocktail van het huis in plaats van een glas bubbels. Vanuit de bar, welke van het restaurantgedeelte gescheiden is middels getint glas, verscheen in no time onze aperitief, een cocktail van ‘Granny Smith met gin en viooltjes’. Lekker fris, tikkeltje zuur, ongetwijfeld zoals Sergio het graag heeft. Uit de kaart die we voor ogen gekregen hadden ging onze voorkeur uit naar het ‘Beleven, delen en proeven’ menu, een lofzang van wat de keuken te bieden heeft.

Ondertussen werden ook de aperitiefhapjes door verschillende casual geklede zaalmedewerkers aangedragen. Laat schijn vooral niet bedriegen, want achter dat informele uniform schuilt immers een gedreven vakkennis. Niet zelden maakten ze in het verleden - net als het keukenpersoneel, aangevuurd door Syrco Bakker - de dienst uit bij het grote zusje Oud Sluis, nog altijd de referentie in culinair Nederland. Dit terzijde. Hapjes dus! ‘Marokkaans brood met humus en harissa’, ‘knapperige olijfcrostini met een frisse tzatziki’, ‘een krokantje met olijf, aubergine en gekonfijte tomaat’… wereldse combinaties, vol van smaak!

Een eerste bordje om te delen, waarvan ons niet direct duidelijk was of het nu nog bij de hapjes hoorde, dan wel een frisse starter was. ‘Verschillende bereidingen van biet, met een hangop van yoghurt’. Fris was het alleszins. ’t Bleek uiteindelijk nog een extra hapje te zijn.

Het menu stak pas echt van wal met een lekkere ‘oester met groene appel, venkel en curry’. Frisse zuurtjes, krokante texturen, een vlezige zilte oester, de smeuïge curry, een tikkeltje pit… allemaal aanwezig en dit zonder te overdonderen.

Met de ‘salade met pompoen, linzen en waterkers’, kregen we wederom een te delen bordje voorgeschoteld. Vriendin zelden zo vol verwondering naar eten zien kijken. Even wikken en wegen en na enkele happen kwam het. “Dit is ongetwijfeld het lekkerste dat ik ooit gegeten heb.” Ze is ondertussen wat gewoon, en wat simpele, eerlijke producten betreft heeft ze met haar macrobiotische /biologische verleden ongetwijfeld een streepje voor. Ik herhaal: “het lekkerste wat ze ooit gegeten had”, en ze meende het voor 100%. De kunst van het koken zit niet in het toveren met luxeproducten, maar in het verheffen van simpele alledaagse producten tot iets hemels. Kijk eens aan, een quote die je van mij mag hebben!

De laatste starter was een ‘gelakt stukje Berkshire buikspek met verschillende bereidingen van bio worteltjes, quinoa en ketsjap’. Het Berkshirevarken heb ik leren kennen toen we er mee aan de bak moesten op het Belgisch Kampioenschap Barbecue in 2009. Een zalig stukje vlees dat bijna smelt op je tong. Halfweg en al helemaal fan van de gerechtjes van chef Syrco Bakker.

Met de Noordzee binnen het gezichtsveld surften we rustig verder onze de golf van contentement. De ‘gekonfijte kabeljauw met paddenstoelen, pasta, aardpeer en optionele truffel’ was een schot in de roos. Opnieuw! Boterzachte kabeljauw, een aangenaam velletje pasta en een overheerlijk sausje. Mijn favoriet. In het glas een fris geserveerde rode wijn met uitgesproken stalgeur, en dat was niet gelogen. Ik waande me op de Turnhoutse kermis, ergens ten tijde van mijn jeugdjaren toen daar nog levend pony’s stonden. Niet eens een onaangename flashback/geur eigenlijk. Jammer dat ik begot niet meer zou weten welke wijn het was!

Vriendin is wel fan van kool in al zijn soorten, dus met de ‘jonge eend, koolvariëteiten, hazelnoot en jus’ die volgde zat het ook wel goed. Zelf bleek ik me ondertussen aardig te bekwamen in de kunst het gerecht van het stijlvolle ‘deelbord’ met Pieter Stockmans signatuur (coolinary blauw zeg maar), met chirurgische precisie over te hevelen naar mijn eigen bord. Blijven oefenen en een plaatsje aan de passe wenkt.

Ik vind het altijd jammer dat de desserts, op de snoeperijen bij de thee na, altijd het einde van het tafelen inluiden. Niet dat wij daarom minder graag desserts eten, begrijp me niet verkeerd. Met de creatie van ‘Kokos, yuzu en groene thee’ werd er afgesloten op het zelfde elan dan er gestart werd, namelijk lekker fris en een tikkeltje zuur. Het ‘Beleven, delen en proeven’ menu aan 59 € per persoon – een schijntje voor wat je gepresenteerd krijgt, kan ik iedereen van harte aanraden.

Euhm ja, wie de jarige was? Verjaren op de sluitingsdag van restaurants heeft zo zijn voordelen. Twee dagen in het weekend vieren bijvoorbeeld! Een extra gerechtje uit de keuken dat niet veel uitleg nodig heeft. Chocolade, lekker!

En wat doet een mens na zulk een godenmaaltijd? Richting Sluis rijden om daar eens even op de kaart te piepen natuurlijk!