Restaurant Abantal - Sevilla

Niets beter om een geslaagde vakantie af te sluiten dan een bezoekje aan een van de betere restaurants van Sevilla. De digitale informatiesnelweg gidste me richting restaurant Abantal, de enige zaak met een Michelinster, en het enige wat mij nog restte was een reservatie voor 2 in de wacht slepen. Iets voor negen waren we present, en buiten het Duitse koppel aan de bar zou het nog een tijdje wachten zijn alvorens de locale gasten toekwamen. Ruimschoots vroeg naar Spaanse normen dus, maar er waren wel degelijk verzachtende omstandigheden. In een tijdspanne van amper 7 uur thuis moest er namelijk uitgebreid gegeten en gedronken, gepakt en gezakt, en met een gelukje ook nog een beetje geslapen worden. Ober, onze tafel por favor!

Bij onze aperitief - een ‘L’Hereu Brut Reserva 2008 D.O. - Cava’ – maakten we de keuze voor de meer dan schappelijk geprijsde 7-gangen-degustatie menu (55 € zonder, 70 € met wijnarrangement). Ondertussen werd ook een bordje met 4 proevertjes aangedragen. ‘Flinterdunne chips van yucca, een hartig chorizo/parmezaan koekje, lekker smeuïge aardappelpuree en een zachte crème van pompoen met sinaas’. Eerlijke hapjes om u tegen te zeggen, dat ging hier allemaal in orde komen.

Eerder in Sevilla was ik al als een blok gevallen voor de typische Andalusische ‘salmorejo’, een koude crèmige tomatensoep (niet te verwarren met gazpacho, dat veel lopender is). Logisch dan ook dat ik het extra gerechtje, een heerlijke frisse ‘salmorejo op basis van rode biet, met stukjes gedroogde tonijn', zeer wist te appreciëren. Coolinary tip van de dag: op een zonovergoten terras in plaats van een pintje eens een koud soepje bestellen. Zalig!

Tijd voor het eerste echte gerecht, ongetwijfeld licht geïnspireerd door het nabijgelegen Jerez de la Fontera, ‘gemarineerde tonijn & sherry kersen’. En in het glas, hoe kan het anders, ‘Amontillado Escuadrilla D.O. – Sherry’. Tonijn blijkt enorm populair te zijn in de regio en duikt dan ook in alle vormen op in gerechten. Mooie starter, al was de wijnpairing wat mij betreft een beetje ongelukkig. Smaken verschillen nu eenmaal.

“Dit kan wel eens het beste zijn wat ik ooit heb gegeten” aldus vriendin over de in een martiniglas geserveerde ‘Foie gras yoghurt op een abrikozencompote met gelparels van Modena azijn’. De combinatie foie met abrikoos hadden we een dag eerder nog, maar dit was inderdaad van een andere orde. De frisse smaak van de foie yoghurt en de zurige accenten van de gelparels in combinatie met een simpelweg lekkere compote. Elke hap opnieuw genieten. Als begeleidende wijn kreeg ik een ‘Casa de la Ermita Dulce Monastrell D.O. – Jumilla’, een zoetige wijn (niet zoet) die perfect samenging met het gerecht. Ware het niet dat dat laatste geheel opgelepeld was voor ik aan mijn wijn begon. Slechte timing maar wel heel lekker.

Volgend gerechtje werd aangekondigd als een ‘salade met boontjes en ‘skate’’. Wij op zoek naar de rolschaats tot bleek dat ‘skate’ eigenlijk gewoon een vis, genre rog was. Fris, krokant slaatje, lekkere stukjes vis... goed zonder meer. De witte wijnt, een aangename witte ‘K-Naja 2010 D.O. – Rueda’ liet zich goed drinken. Een meevaller want ook bij het volgende gerecht werd hij geserveerd.


‘Blauwe botervis met aardappelpuree, schaaldierencrumble en groentjes’. Opnieuw een fijn, hetzij minimalistisch afgewerkt bordje waar smaken primeren. Less is more and I like it. Niets zo jammer dan halverwege al met een onaangenaam gevoel van overdaad te zitten. Laat mij maar wat ‘ruimte’ voor het lekkers dat moet komen!

‘Een stukje Iberische varkensschouder, geroosterde tomatenpuree, honingnoedels en mosterdmayonaise’ bijvoorbeeld. Deze portie was een schijntje van het varkensgerecht dat ik een dag eerder elders at, maar wederom superieur. Wat wil je, mals en sappig varkensvlees in combinatie met al die grote smaken zoals de pittige mosterd, het krachtige van tomaat en het subtiel zoete van honing. De redelijk krachtige rode wijn ‘Fuente Reina 2009 V.T. – Sevilla’ deelde ik met vriendin, een liefhebber van rood!

Bij het eerste van de twee desserten, ‘kaneelijs met citroen en gecondenseerde melk’, volgde de afwerking aan tafel. Het ijs, de citroen en de crumble werden door de ober rijkelijk overgoten met de gecondenseerde melk. Ik had mijn bedenkingen bij de partjes citroen maar dat was loos alarm. Lekkere zuurtjes, ook Sevilla weten ze er weg mee.


'Het tweede dessert was een ‘dronken chocolade cake met vanilleschuim en sinaas’. Allergieën heb ik niet, maar cake, koekjes of boterhammen in koffie of iets dergelijks dompelen is voor mij des duivels. Net als de ‘baba’ vorig jaar bij Espai Sucre moest ik even door de zure appel heen bijten om te beseffen dat dit nog lang niet zo slecht was. Ik zal er nooit een grote liefhebber van worden, maar eerlijk is eerlijk, ook hier was niets op aan te merken.


En wat te denken van de presentatie? Dronken cake, in een glas… hè! Net als de cake begon ook ik trouwens na de laatste twee glaasjes dessertwijn - een sublieme met sinaas geparfumeerde ‘S’Sauci Orange D.O. – Condado de Huelva’ – lichtjes boven mijn theewater te geraken.

Voor vriendin geen maaltijdeinde zonder thee, ik hield het na rijp beraad bij derde glas van die S’Sauci Orange. Er kwamen nog wat friandises op tafel in de vorm van een ‘krokant koffieblad, een bonbon van bevroren yoghurt en een koekje’.

Een Michelin ster, aperitief + hapjes, 7-gangen-menu, eenmaal aangepaste wijn, water, thee, 2 personen, 140 €. Dat is verdraaid mooi geprijsd denk ik dan en bijgevolg zeer zeker een aanrader.

Restaurant Abantal
www.abantalrestaurante.es
C/ Alcalde José de la Bandera 7 – 9
Sevilla