En de frietjes waren lang niet slecht. Niet geweldig, maar vooral lang niet slecht. Dat er vier man aan te pas kwam om ze te bakken durf ik zelfs charmant te noemen.
De 'boelet' was net als elke andere boulet op eender welk ander festival. Netjes ingesneden en toch net dat tikkeltje bevrozen aan de binnenkant. Op Kastival durf ik dat zelfs door de vingers te zien. Al was het maar omdat de mensen die frituurtje mochten spelen dat hoogstwaarschijnlijk dezelfde ochtend pas vernomen hebben. En als ze dan nog foto's trekken enzo, je zou voor minder zenuwachtig zijn.
Met veel plezier reik ik bij voorbaat de denkbeeldige prijs voor de 'meest goedgelovige medewerkers' uit aan het onovertroffen Kastival. Het is immers niet omdat iemand heel de dag in schabouwelijk Engels beweert te moeten optreden, dat je dat ook moet geloven. Toch bedankt voor de vele, vele pintjes, and much love from Manchester.
1 opmerking:
Hhhrrmm... kwijl kwijl... van die foto's krijg ik instant zin in friet. En ik heb er gisteren pas gegeten :-)
Een reactie posten