L'Air du Temps **

Mijn collega's kunnen bevestigen dat, toen ik van de vriendelijke mensen van de Grijze Garnaal een telefoontje kreeg met de melding dat ik een etentje gewonnen had in restaurant L'Air du Temps**, ik door het dolle heen was. Sneller dan verwacht zou ik dus gaan eten in een restaurant dat al enige tijd op mijn verlanglijstje stond. Samen met mijn vriendin boekte ik voor mijn verjaardag - zij die zich geroepen mochten voelen een kleinigheidje te kopen kan ik doorverwijzen naar Kooktijd in Turnhout - een weekendje Namen, en zaterdag was het dus zover. Eindelijk!

Eghezée bleek vanuit Namen makkelijk te bereiken, al is het altijd handig het correcte huisnummer in de GPS in te geven. Zeg wat je wil over de Walen, ze hebben ons daar ter plaatse toch maar mooi verder geholpen, waarvoor dank. Een vriendelijke ontvangst door de gastvrouw en een hoofdknikje van de chef waren ons deel, waarna we naar onze tafel werden begeleid. De kaart werd ons gepresenteerd zodat we een mooi overzicht hadden van het aanbod van L'Air du Temps. Nodig hadden we ze niet want onze menu bleek reeds besproken. "Menu Geneses" met aangepaste wijnen om exact te zijn. En halve glaasjes voor de dame die nog met de auto zou rijden maar toch wou proeven.

Bij de ontvangst kregen we een welkomstwater van venkelbloemen en een flinterdun meergranenbrood met gefruite uien. De frisse anijssmaak van het venkelwater zorgde ervoor dat we met de nodige goesting onze vier gangen konden aanvatten. Na de hapjes uiteraard.

Het eerste wachthapje was een interpretatie van 'Kimchi', Koreas nationale gerecht met ondermeer spitskool en koolrabi. Fijne stukjes kool met een heerlijke bite in een zilt smakend soepje. Geen foto, maar lekker was het wel. De grote canon heeft voor restaurantbezoek trouwens plaats gemaakt voor een subtieler pocketmodel, tot tevredenheid van vriendin. De kwaliteit van de foto's is net dat ietsje minder, waarvoor mijn excuses.

Amuse 2 was een scheermesje met mayonnaise van algen, sap van gember en koriander en gepofte rijst. Mooie basic presentatie en goed van smaak. Nooit gedacht dat ik scheermesjes met plezier zou eten, maar toch, lekker.

Next up, nog steeds een hapje, tempura van ormeau (zeeoor volgens het internet), fijne daikon, gel van matcha thee en mayonnaise van soya. Wat een fenomenale geur bij dit gerechtje. De mayo smaakte het gefrituurde netjes af. De ormeau was mogelijk een tikkeltje aan de taaie kant, maar wat de boer niet kent, daar zaagt hij ook niet over.




Als laatste kregen we een stukje cake van tomaat, gegrilde sardine, een parmezaankoekje, pickles van paprika en ansjovismayo. Zonder twijfel mijn favoriet van de hapjes en gewoon een streling voor het oog!

Hoezeer ik ook fan ben van een broodje met wat boter of olijfolie en grof zeezout, dit kon in de verste verte niet tippen aan de niet te versmaden ponzupasta welke we rijkelijk smeerden. Zalig.

Het begin van de degustatiemenu iemand? Wat te zeggen van oesters in gepekelde kool, zalf van pompoen, hemels zacht buikspek met doenjang, en gochujang. Doenjang en gochujang zijn beide pastas van Koreaanse oorsprong, de ene van gefermenteerde soyabonen, de andere van gefermenteerde rode pepers. Mooie zilte en zoute smaken, waarbij het buikspek ook door vriendin fel gesmaakt werd.

Voor het tweede voorgerecht kregen we zowaar iemand van de keuken aan tafel die het gerecht kwam voorstellen. Vlot vertaald vanuit het Frans kwam dat neer op een bordje met daarin Sint-Jakobsnoot, peterseliewortel, shizorisotto en schuim van paddestoelen als belangrijkste hoofdrolspelers. Coquilles scoren altijd op voorwaarde dat de bereiding goed zit. En jongens wat zat die goed. Ei zo na holden we de persoon die het bordje voorstelde achterna om hem uitvoerig te feliciteren met zulke mooie zachte coquilles. In plaats daarvan zetten we het gewoon op een bescheiden genieten, wat net dat tikkeltje gepaster was.

Kijk, een hoofdgerecht waar je quasi elk element kan benoemen en dat in een restaurant van één van 's lands meest vooruitstrevende chefs, dat zie ik graag. Reefilet, groene selder, kweepeer, venkel, rijst... en dat kleine oranje dingetje beste mensen is een wortel. Ok, ik lieg. Ik heb de ober naar de vertaling van 'chevreuil' moeten vragen want ik wist het niet. Ree dus, en prompt werd onze Franstalige menuvoorstelling door Nederlandstalige vervangen. Toch nog lang volgehouden met mijn Frans. Terug naar de essentie: eerlijk gerecht, volle smaken en perfect in seizoen. Top!

Zoals bij elke prachtige ouverture komt er ook aan een menu een einde, veelal in de vorm van een dessert. Een lekkere staaf op basis van donkere manjari chocolade, gemaakt van de beste chocoladebonen van Madagascar, een vulling op basis van vlierbessenazijn, geëmulgeerd schuim van witte ivoire chocolade en sinaasappel, en crumble. Perfect samenspel van de intense bittere smaak van de chocolade, en het fris zurige van de vlierazijn. Om duimen en vingers bij af te likken.

En nee, een abrupt einde van een maaltijd geschikt voor koningen, daar ben ik geen fan van. Gelukkig zijn we net voldoende culinair onderlegd om te weten dat bij thee, koffie of digestief de poppen terug aan het dansen gaan. In de vorm van een kleurig zoet soepje of een smeuiïge panna cotta bijvoorbeeld.

Of lekkere bonbons op een stokje in een glaasje knikkers. Er wordt thuis tot op heden nog altijd gebikkeld over welke knikkers nu de gewoontjes zijn, en welke de biekes. Misschien op een lokale kleuterschool eens woord gaan halen.

De boog kan niet altijd gespannen zijn, het blauwe omhulsel van onderstande smurfenbonbon kon ik geen specifieke smaak toedichten. Lekkere vulling daar niet van, maar het krokantje (of ik) miste iets.

Nog een flinterdun kruidenkoekje toe, deze keer zonder gefruite ajuin zoals bij de starter, en het godenmaal zat er volledig op.

Mag ik mezelf nog extra punten geven voor mijn keuze van de Sakura thee, een infuus van 3 gram kersenbloesem dat 2 minuten getrokken had. Een geweldige geur van cuberdons wist onze neuzen (woordspelingen, waar haal ik ze toch) moeiteloos te vinden. Flashback van 20 jaar, easy.

En dan, hoe gaat het dan verder? Vraag je de rekening, goed wetend dat er niet betaald moet worden? Wandel je rustig buiten, hopend dat het wel in orde is? Of wenk je gewoon subtiel de gastvrouw? Het laatste bleek alvast een goede optie, wij mochten beschikken. Gratis dineren is iets waar ik perfect aan zou kunnen wennen. Zo is er ruimte om terecht een flink uit de kluiten gewassen fooi te geven, en op de weg naar buiten nog eens een prachtig kookboek - 85 €, gepersonaliseerde kribbel van de grote chef incluis - op de kop kan tikken. Ge-wel-dig!