Sommige mensen hebben zo even de moed om in tijden van crisis hun baan op te zeggen. Je moet het uiteindelijk maar durven zo’n stap in het onbekende. Respect! Andere mensen, mezelf incluis, blijven dan weer dag in dag uit trouw op post (ik ondertussen al bijna 9 jaar) zich hooguit af en toe afvragend of dit het nu is. Wat de crisis voor ons nog in petto heeft weet ik niet maar… het houdt me alvast niet tegen om aan de lopende band ideetjes te krijgen. Soms zit er zelfs eentje bij waarvan ik denk dat het de moeite is om uit te werken…(tromgeroffel)… "de Pottenkijker" is er eentje van.
Niets is makkelijker om na een etentje een restaurant op te hemelen. Mond-tot-mondreclame kan hèt verschil maken voor een al dan niet startende zaak. De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat het afbreken van een zaak al even gemakkelijk is. Na de eerste reeks van “Mijn Restaurant” waande iedereen zich plots culinair recensent. Mensen die doorgaans niet in staat zijn om een paling van een tuinslang te onderscheiden voelden zich plots geroepen om zich in culinaire discussies die hun koksmuts ver te boven gingen te roeren. Iets soortgelijks zie je ook bij “Komen Eten” op VijfTV. Met een bongobon als inzet beoordelen de kandidaten elkaar als waren het sterrenchefs. Geweldige televisie dat wel, maar kunnen we afspreken dergelijke spielerie toch maar voor thuis te houden?
Ik vraag me trouwens af of zo’n mensen eigenlijk het besef hebben wat er allemaal speelt in een restaurantkeuken. Hoe gemoedelijk de sfeer in de zaal ook kan zijn, vaak is het aardig stressen in een keuken zeker als de keet vol zit. Een blik in de keuken werpen… als dat geen aardige invalshoek is. En hup… “de pottenkijker” was geboren.
Als alles volgens plan verloopt ga ik de volgende maanden in verschillende etablissementen van de Turnhoutse Horeca enkele dagen mijn handen uit de mouwen steken. Een smakelijk verslag valt vervolgens te lezen op de Gazet van Turnhout en op Coolinary, dat spreekt. Een eerste aangenaam kennismakend gesprek met Fabio en Liana van Cucina Marangon heb ik alvast achter de rug en ook van De Weerelt, De Factory en Bistro Boogaers heb ik positieve feedback gekregen. Misschien moet ik ook al eens een mailtje sturen naar Chris en Wendy van ’t Gerecht, want coolinary stemt natuurlijk voor Turnhout.
De wereld is voor de durvers, lang leve “de pottenkijker” !
9 opmerkingen:
Hoera voor de pottenkijker!
ah! Pottenkijker! Fantastisch idee! Bij Cucine Marangon kan je alvast héél lekker eten... En ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het Italiaanse temperament wel eens boven komt drijven tijdens stressmomenten :-)
Leuk concept coolinary. Ik begrijp je drijfveren, geniet al langere tijd van je passionele foodschrijfselen en bekommernissen en ben ervan overtuigd dat je met je schrijftalent in de toekomst nog meer (culinaire) potjes gaat breken. Veel succes van een anonieme en voor jouw ongekende aanbidder ;).
jep, KEIGOED idee!! als je het over een maand of twee niet meer aankunt wegens overdreven succes: I'm your Antwerp woman-pottenkijker! ;p
klinkt leuk! iik ben benieuwd naar het eerste pottengekijk.
Ongekende aanbidders zijn cool...
in dat geval: zalig goed idee. veel succes. Ik hou het (hier) in de gaten.
Misschien kunnen we nu het grote "Ik, anoniem, zal eens zeggen wie ik ben" spel spelen?
Geweldig idee! Kom zeker terug om het in de gaten te houden!
Een reactie posten