Vorige maandag in Amsterdam gaan lunchen in restaurant Yamazato, het enige Europese sterrenrestaurant met een traditioneel Japanse keuken. Geen slechte keuze gezien het macrobiotische verleden van Ann. Wij dus met het trammetje richting “De Pijp” en met de benenwagen naar Hotel Okura, waar het restaurant zich op de gelijkvloer bevindt.
Misschien zijn we al te vaak in trendy restaurants gaan eten, maar wat bij het binnenkomen opviel was dat het interieur enigszins gedateerd aanvoelt. Het staat in ieder geval in schril contrast met de lobby van het hotel, welke wel heel modern was. Veranderen van vloerbekleding zou wonderen kunnen doen want het vasttapijt dat er nu ligt is niet direct al te traditioneel Japans dacht ik zo. De ontvangst was heel vriendelijk, onze jassen werden netjes aangenomen en na het controleren van de reservatie werden we netjes naar onze tafel begeleidt… met uitzicht op de Japanse vijver.
Op de bediening, in traditionele kimono, viel niets aan te merken. Vriendelijk, correct en in soort Engels dat niet anders doet dan charmeert. Een aperitief van het huis, de kaart en we waren klaar om te bestellen. Ann nam de Hiru Zen, ik de Hiru Kaiseki. Aan de geamuseerde blik van de dienster te viel af te leiden dat mijn Japans alvast niet veel voorstelt.
Om te beginnen kregen we een kommetje miso-soep. Bij mij was dit vergezeld van een plankje met sushi van zalm, tonijn, brasem en Sint-Jakobsnoot. Bestek bleek uit den boze te zijn, ook soep wordt met stokjes gegeten aldus ons persoonlijke tafelmeisje. Stokjes zijn even wennen natuurlijk maar je hebt het onder de knie voor je aan het hoofdgerecht begint en het eten smaakt er niet minder door.
Het hoofdgerecht bestond uit sashimi, in dunne plakjes gesneden rauwe vis – tempura, een assortiment krokante in plantaardige olie gebakken garnalen, vis en groenten - shii-zakana, Japanse lekkernijen - en voor mij ook nog Wagyu-steak, ossenhaas met Japanse saus. Dit alles wordt geserveerd in een Shokado doos, een vierkante doos waar de verschillende bordjes wonderwel netjes inpassen.
De Japanse lekkernijen waren om duimen en vingers bij af te likken, de tempura heerlijk krokant en de Wagyu steak ongetwijfeld het malste stukje vlees dat ik ooit gegeten heb. Saké of witte wijn bij het eten, ik liet de knoop doorhakken door de bediening en luttele seconden later deed het kimonomeisje voor hoe je saké dient te drinken. Nice.
Het dessert, een partje meloen en een bolletje ijs van groene thee en eentje van rode vruchten was lekker zonder meer. Misschien wat miniem voor een restaurant als het deze of net niet gezien het specifieke karakter, wie zal het zeggen?
Voor een Japanse maaltijd op dit niveau mag je mij altijd wakker maken. Ik blijf echter wel nog met enkele vragen zitten.
1/ Als je op restaurant met visa betaalt, dan geef je de fooi toch apart niet?
2/ Is een das een must in een sterrenzaak of kom je er tegenwoordig nog weg met jeans en een net hemd?
3/ Zou Yamazato in België een ster krijgen of niet en kan je dat beoordelen aan de hand van een lunch?
4 opmerkingen:
Laat ik ff mijn licht schijnen over vraag 1, want hier is een fooi geven "a way of life". Net zoals in de USA, wordt er een tip van 15-20% verwacht (op het bedrag voor taksen want die worden er nog eens achteraf bijgerekend).
Dus op het VISA papiertje staat het totaalbedrag, en daaronder nog een lijntje voor de fooi, en dan moet je het eindtotaal nog opschrijven, tekenen and that's it. Vrienden uit Belgie vonden dit soms raar, want uiteindelijk wordt je kaart geswipet voor een bedrag en uiteindelijk gaat er meer geld van de rekening af. Maar ik heb nog NOOIT geconstateerd dat er met mijn fooi gefoefeld werd.
Hmm... zo kan het dus ook. Nu gewoon met visa betaald en achteraf in het mapje nog wat euro's achtergelaten. Dan komt het alvast bij de juiste persoon terecht :-)
Wat betreft jeans in sterrenrestaurants : mijn ervaring is dat dit in heel wat restaurants geen probleem (meer) is, zolang het "netjes" is, is het ok. Er zijn uitzonderingen natuurlijk, dikwijls in de wat tradionelere gelegenheden, bij Villa Lorraine bv. staat zelfs op hun site vermeld dat stadskledij vereist is. Voor mezelf is het simpel : ik ga er niet eten als ik er niet binnen mag in jeans. Nogal snobistisch eigenlijk, welbeschouwd ...
't was ook geen probleem. Jeans en net hemd zag er in mijn ogen ook goed genoeg uit. We vielen misschien een beetje uit de toon ten opzichte van alle zakenlui die aan het lunchen waren maar het meest downdressed was toch vooral die ene kerel die een een trui van "Champion" binnenwandelde.
Een of andere maître maakte in vorige Delicious daarover volgende opmerking: Mensen zien MIck Jagger uit de Amstel komen in jeans en t-shirt en nemen daar een voorbeeld aan. Wanneer gaan die mensen beseffen dat ze Mick Jagger niet zijn. Awel, dat vond ik grappig.
Een reactie posten