Neuhaus paascollectie

Wijsheid komt met de jaren, is het niet vanzelf, dan wel onder lichte dwang. Onlangs met scha en schande mogen ondervinden, maar wel eerlijk genoeg om dat toe te geven, zo ben ik dan ook wel weer. 

Jaren heb ik 'gedweept' met chocolatiers zoals Marcolini en Persoone, de grote huizen liet ik categoriek links liggen. Flauw zo vonden ze bij Neuhaus, want ook hun chocolade mag best geproefd worden aldus ene Mr. Neuhaus die ik onlangs aan de lijn had. "We kunnen je inderdaad niet verplichten bij ons binnen te stappen" wist hij, "maar onze meer dan vastberaden koerier is nu onderweg naar je thuis, wimpel die maar eens af". 

Principes, die worden voor minder overboord gegooid als er een flinke manskerel voor de deur staat die van geen nee wil weten. Dat is zowat in een notendop hoe ik eigenaar werd van twee kleurige blinkende paaseieren en een roze konijntje met een strikje. Proeven maar. Dan toch!

Paaseitjes en pralines, daarmee ging Neuhaus dus zieltjes winnen. Als het op eitjes aankomt ben ik nogal een makkelijke prooi. Zolang er geen lopende vulling in zit - ik wist aardig weg te blijven van het groene ei met de vanillecrème - hap ik die makkelijk weg. Pralines, dat is een andere zaak, iets met jeugdtrauma's.

Heb ik in die tien jaar dat ik blog ooit verteld dat ik als kleine bengel ooit een praline toegestopt kreeg in één van die grote chocoladehuizen - een schattig bazeke met looks that could kill, logisch lijkt me - waarna ik instant ziek werd en vorm gaf aan de term die later de naam 'projectielkotsen' kreeg? Nee, op het vlak van pralines ben ik een moeilijke mens.

Neuhaus blijkt de uitvinder is van de praline, zo leerde ik uit een bijgeleverd foldertje waarin heel hun gamma stond opgelijst. Hun prijsstukken zijn de 'irrésistibles' en - toeval bestaat niet - daarvan zaten er enkele in mijn grote ei. Ik nam me voor eerst de 'plaisir' te proeven, nougatine met een ganache van subtiel geroosterde hazelnoten, daar kan je niet veel mee verkeerd doen. Viel dat mee, dan was het de beurt aan 'séduction' om me te verleiden. 

Na het proeven van die nougatine gevuld met verse room met frambozen werd er ten huize Coolinary een pact gesloten. De 'irrésistibles' waren voor mij - ik had toch die grote manskerel moeten trotseren - vriendin mocht zich tegoed doen aan de eitjes en overige pralines zover ik er nog niet me weg was. Faire deal, ik dacht het wel!

Heeft Neuhaus me overtuigd met hun paaschocolade? Moeilijk te zeggen. Zeker is wel dat ik snel nog een keertje binnenspring voor enkele van hun 'irrésitibles'. Die zijn ook het ganse jaar te verkrijgen, altijd mooi meegenomen.