The Book Club - Antwerpen

Of ik in Antwerpen niet even mee wou binnenwippen in 'The Book Club', aldus mijn vriendin. Een vraag als een ander natuurlijk, al had ik wel onmiddellijk de nodige reserves. Voor je het weet is mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie immers danig om zeep als blijkt dat je zonder het goed en wel te beseffen een onding als 'Vijftig tinten grijs' met drie middelbare dames - of erger, heren - zit te ontleden. 

Maar vriendin leest niet alleen graag, ze koopt ook graag boeken en dan is zo'n gehypete boekenwinkel al snel een hotspot, dat moet ik je niet uitleggen. Ach, het logo van de zaak - een doodshoofd met een leesbril - zat naar Coolinary normen al helemaal goed. Zo erg kon het nu ook weer niet zijn, wel? Onderweg probeerde ik me bij de winkel nog iets voor te stellen genre het stoffige 'Cemetery of forgotten books' uit de bestseller 'The Shadow of the Wind' van Carlos Ruiz Zafón maar niets bleek minder waar.

The Book Club

Dat 'The Book Club' ook 's avonds geopend is had een belletje moeten doen rinkelen want zeg nu zelf, waar kan je in de late uurtjes nog terecht voor een portie leesplezier? Op het bont allegaartje hippe vogels aan de ingang had ik dan ook niet direct gerekend. Bleek dat vriendin ons vooraf al via de website had 'aangekondigd', een must om binnen te raken. Waar waren we in godsnaam beland? En ook, die van bril en snor voorziene manskerel met behoorlijk androgyne looks, zagen we dat goed? Was dat niet Jo Calderone, het alter ego van een zekere Lady Gaga?

Jo Calderone on the right. Right?

Nu kan je mij veel wijsmaken, maar dat het drietal naast ons gekomen was om een boek te lezen, laat staan te kopen, dat ging er bij mij niet echt in. Waren het de tattoos, de gestylede bandana of het sprekende gemak waarmee de drie zich zo casual mogelijk op de vintage Chesterfield vlijden terwijl de kortgerokte vamp luidop begon voor te lezen... iets klopte hier niet en die opgezette fazant was wel de laatste die ik van enige ongein verdacht. 

Ik schuifelde een beetje zenuwachtig op mijn stoel, bladerde vluchtig door 'Catcher in the Rye' en wierp uiteindelijk een vragende blik naar vriendin. Zat zij daar een beetje stiekem te lachen, een halfslachtige poging ondernemend om haar gezicht inderhaast te verstoppen achter een boek met vergeelde cover? "Wacht nu even" gebood ze! Nee, tenzij ik mee in het complot zit ben ik niet echt te vinden voor geheimdoenerij. Gelukkig moest ik niet lang wachten!



Hip, hipper, hipst... en een beetje ik!

Die boekenkast waar ik net achteloos dat boek van J.D. Salinger uit plukte bewoog. Niet vanzelf natuurlijk, dan was ik ongetwijfeld halsoverkop vertrokken. Nee, het kreeg een beetje hulp van twee potige heren die besloten dat het met boeken gevulde rek een metertje verder beter tot zijn recht kwam in het interieur. Dat er een geheime doorgang zichtbaar werd deed de incrowd rondom mij verrukte kreetjes slaken. Er werden niet zo subtiele high fives uitgewisseld en iedereen trok spontaan naar de verborgen ruimte. Op een rijtje achter elkaar aan richting Cubaanse muziek welke uit een antieke platenspeler bleek te komen. "Welkom in Casa Bacardi" zei er iemand!

Op weg naar... ja, naar waar?

Casa Bacardi dus, een pop up cocktailbar even geheim als exclusief ter ere van de 150ste verjaardag van Bacardi. Kwam goed uit want ik was dringend aan een drankje toe. En als dat dan een cocktail is, recht uit de shaker van één van 's werelds beste bartenders dan heb ik daar met plezier een half uurtje bibberen voor over.

Geïntrigeerd?  Zin in een unieke cocktailervaring die baadt in de sfeer van de beste speak easy bars ten tijde van de Amerikaanse drooglegging? Ga dan vooral eens een boek lezen. Bij 'The Book Club' bijvoorbeeld!