Carnet de Table - fijn boekje voor Foodies

Ik was direct verkocht toen ik pas een mailtje aankreeg over de 'Carnet de Table', een leuk schriftje waarin je al je tafelervaringen kunt opschrijven. Ideaal voor de aspirant restaurantrecensent, en bij uitbreiding gewoon voor iedereen die eens graag tafelt en daar wat informatie over bijhoudt. En het ziet er nog eens leuk uit ook!


Er is plaats voor 52 flink uit de kluiten gewassen restaurantbesprekingen, wat wil zeggen dat ik hier ruimschoots enige tijd mee verder kan. Of vriendin er mee kan lachen dat er een schriftje en een pen aan tafel verschijnt is een andere zaak. Net nu ze halvelings gewend is geraakt aan dat kleine fototoestelletje dat hier en daar wel eens mee gaat.

Het houdt trouwens niet op bij de ruimte voorbehouden voor restaurantbesprekingen. Hoe vaak wordt je niet op een 'must visit restaurant' gewezen door bevriende foodies, of lees je een knaller van een bespreking waardoor het water je uit de mond loopt? Noteren die handel en werk maken van die reservatie.



Voor de aardigheid is er nog plaats (zo'n 42 blanco pagina's) om notities allerhande te noteren, en krijg je er een 34 pagina's nuttige informaties over wijn, spijs, basisvocabulaire en dergelijke bij. Altijd handig men dunkt!

Ik was maar wat snel om mijn schriftje te bestellen, zeker omdat 14,95 € nu niet direct een prijs is om van achterover te vallen. Al dit 'lekkers' in een geschenkverpakking dan nog, daar kan je niet voor sukkelen. Bestellen doe je hier.

De Vitrine - Gent

Vanaf heden in Gent, 'De Vitrine' van Flemish Foodie Kobe Desramaults, die er net als zijn spitsbroeders Olly Ceulenaere (Volta) en Jason Blanckaert (weldra j-e-f) een laagdrempelig restaurant opent, zonder een morzel aan kwaliteit in te boeten. De sterrenchef uit Dranouter zal zelf slechts sporadisch achter het fornuis staan, maar met het schoon volk in de keuken (met een geschiedenis in ondermeer Noma, Oud Sluis en In de Wulf) en zus Eef als gastvrouw komt alles ongetwijfeld meer dan goed. De Vitrine vind je in een oud slagerspand in de rosse buurt van Gent - driemaal raden waar de naam vandaan komt - en een tafeltje reserveren kan je op onderstaand telefoonnummer.

Veruit de coolste visitekaartjes die ik ooit gezien heb. En zelfs als het eten niet je dat is - het lijkt me ondenkbaar, maar je weet maar nooit - dan zijn blote grieten met een beestenkop alsnog reden genoeg om naar Gent af te zakken, niet?

Chocotoff smeerpasta

Zelden een leuker 'persbericht' aangekregen dan dat van afgelopen donderdag. Feit dat ik dergelijke zaken sowieso in mijn bus krijg is natuurlijk très plezant, zeker als het volledig uit het niets komt. Chokotoff smeerpasta, dus en het mag een raadsel zijn hoe de postbode dat in hemelsnaam in de bus heeft gekregen.

De mensen van Côte d'Or zijn natuurlijk geen uilen, en als een beetje studie ons leert dat er jaarlijks zowat 15 ton 'choco' - excuses, smeerpasta - verkocht wordt, waarom zou je dan zelf niet op die kar springen. Met één van de paradepaardjes uit je gamma dan nog. Cijfers mogen dan zoveel bewijzen, niets velt een beter oordeel dan een aardig potje proeven. En dat wordt ten huize Coolinary niet gedaan door wat pasta op een boterham te smeren. Mijn wederhelft, mevrouw Frisjes, hanteert namelijk een strikte "pot in lepel" regel waarvan ze niet wenst af te wijken als het op het eten van 'choco' aankomt. Haar schuldig pleziertje zeg maar.

De 'Chokotoff smeerpasta' passeert trouwens met glans de smaaktest. Een heerlijke volle chocoladesmaak die lekker lang blijft hangen. Deze nieuwe speler op de markt zou wel eens potten kunnen gaan breken. Dat is natuurlijk als diezelfde mensen waarvan ik eerder zei dat het geen uilen waren, niet de onzalige beslissing zouden nemen om de productie van deze lekkernij naar de lageloonlanden te versassen.

Flemish Foodies - Bloot - een impressie

Een zweem van mysterie hing er rond ‘Bloot’, na Bruut! het tweede feestje van de Flemish Foodies. Dat de heren Ceulenaere, Blanckaert en Desramaults niet zelf aan de bak gingen - tal van vrienden werden opgetrommeld om hun culinaire kunnen te etaleren - was geweten, maar daar bleef het zowat bij. Vriendin en ik richting opgegegeven adres van een parking aan Gent-Dampoort, alwaar we werden doorverwezen naar een pand vlakbij. Twee Qlinariamakkers en bij uitbreiding nog zo’n 250 andere lekkerbekken, sloten zich op de binnenplaats bij ons aan om te genieten van enkele gedurfde cocktails (Augustijn Blond / The Belgian Owl), ongedwongen geserveerde hapjes, en vlotte babbels met het verzamelde ‘ons kent ons’. En of we er zin in hadden!

Het rustige gekeuvel kwam tot een einde toen Gène Bervoets de eer en het genoegen kreeg de tafelschikking megafoongewijs om te roepen. Ondegetekende mocht – als zijnde niemand minder dan de illustere ‘Sid Frisjes’ - met gezelschap post vatten aan tafel twee.

Als één van de eerste gasten betraden we een ogenschijnlijke fabriekshal, maar eenmaal de statige trap beklommen, bleek de ruimte tegen alle verwachtingen in meer dan deftig. Net als vorig jaar speels gedekte tafels (een gigantische witte onderbroek als servet) die per stuk plaats boden aan een gezelschap van om en bij de 16 personen. En we hadden geluk met onze disgenoten, die naast uiterst aangename mensen gewoon ook 'Facebookvriendjes' waren.

De opzet van de ganse avond was een reeks chefs (Gert De Mangeleer, Michaël Vrijmoed, David Martin, Filip Claeys, Pieter Lonneville, Davy Schellemans, Dominique Persoone) die eerder reeds als gast op de Foodies site verschenen, te koppelen aan koks die ze zelf enorm weten te appreciëren (Gregory Schatteman, Floris Van Der Veken, Nicolas Scheidt, Erwin Denis, Sean Uytterhaegen, Geert Weyn, Jean-Yves Wilmot). Een bont gezelschap kundige duvels die de opdracht kregen iets te brengen zoals ze dat ook thuis zouden doen voor hun vrienden. Ongedwongen maar toch culinair, niet gebonden aan de huisregels van het restaurant. Bloot!

De culinaire hoogstandjes van de heren chefs verschenen niet zelden in grote hoeveelheid aan tafel, hetzij op een vernuftige houten plateau of staander, dan wel in een groot diep bord. Niet alleen werkte dat makkelijker voor de koks, het paste tevens perfect binnen het plaatje – en belangrijker - het hield de sfeer aan tafel er ook helemaal in. Tal van gerechten werden netjes gedeeld, en naargelang het gepresenteerde, zo ook de verwondering. Filip Claeys wist na de Flemish Primitives opnieuw uit te pakken met een verbluffend gebracht gerecht, dat een prachtige ode was aan de zee. Het gespreksonderwerp en de blikvanger was uiteraard de blinkende glazen bokaal waarin levende grijze garnalen er lustig op los zwommenl. De durvers onder ons mochten aan de slag gaan met het bijgeleverde minischepnetje, om de vangst vervolgens in een smakelijk sausje de dippen. Dat laatste ging aan menig tafel gepaard met hilarische taferelen.

Tegen een sneltempo werden er door de helden van de dag vervolgens de alleraardigste verse groentjes aangedragen, ik durf zelfs vermoeden recht uit de tuin van Hertog Jan. Knapperige radijsjes iemand? Vers gedopte erwtjes met slaharten? Of toch liever dat flinterdun krokantje met kriekjes en een geblakerde asperge erbij? Mooi allemaal, wat niet direct gezegd kan worden van de manier waarop we alles zelf op onze borden kwakten. Maar hey, zo zouden we het thuis uiteindelijk ook doen en laat dat net de bedoeling geweest zijn.

De geserveerde wijntjes lieten zich meer dan vlot drinken. Een blik op de wijnetiketten leerde ons dat bij de selectie 'cooler dan cool' één van de criteria was. Van één van de wijnen werd speciaal voor Bloot! slechts één vat van 220 liter gebotteld. Ongefilterd en zonder toevoeging van sulfiet. In primeur heet dat dan!

Houtskool is mij niet onbekend, en als ze dat serveren op een bedje licht smeulend hooi dan weet ik dat er ons iets te wachten staat. En er stond ons wel degelijk iets te wachten, een verrassing zowaar toen bleek dat het houtskool verschillende geblakerde wortels en dergelijke waren. Heel straf!

Rijkelijk vloeiende wijn, de concurrentie van de disgenoten voor de geserveerde delicatessen... wie zal zeggen wat de reden was waarom ik van de high end tosti's, varkenswangen, hutsepot, bloemkool met spek, en de worst geen foto's heb. Het heeft er alvast niet minder om gesmaakt. Zodra het dessert geserveerd werd nog even de camera bovengehaald en een laatste foto genomen. Dominique Persoone, die de ganse avond aardig in de weer was, had nog een afsluitertje in petto, maar dat vonden we maar kak. Oordeel zelf maar!

Dikke pluim op de hoed van iedereen die aan Bloot! heeft meegewerkt, het was weer fantastisch. Voor de afterparty trokken we nog even richting rosse buurt, thuishaven van 'De Vitrine' van Kobe. Gezapig cocktails en pintjes drinken en daarna richting hotel. Topavond!

Studentenhaver

Euhm ja, mag ik schaamteloos die 'No Shit, Sherlock Award' kapen en vervolgens met plezier overhandigen aan de vriendelijke mensen van Colruyt? Niet meer dan normaal dat je informatie betreffende allergieën op de verpakking van je etenwaren zet, maar overdrijven is toch wel een tikkeltje belachelijk, niet?

Iemand met een notenallergie zou toch moeten weten dat er in studentenhaver noten zitten. Indien niet, dan is de doorzichtige verpakking toch een weggever zou je denken. En de slechte verstaander kan voor de zekerheid nog altijd even de ingrediëntenlijst checken. Maar als je na dat alles nog steeds de 'allergenen' waarschuwing nodig hebt - uiteraard iets van de fabrikant om zich in te dekken tegen eventuele schadeclaims - dan lig ik er echt niet van wakker dat je plots kortademig wordt en gemene uitslag krijgt. Idiots!

Beste Festivalhap, Maes Unscene 2011

Tja, als ik met de mysterybus mee mag richting 'Maes Unscene', dan ga ik niet alleen voor de gratis pintjes. Nope, dan nemen we er direct de diverse festivalsnacks mee door. Zoals al eerder gezegd blijken die tot nog toe allemaal geweldig te combineren met bier, al dan niet in hoge dosis gedronken. Over bier gesproken, een pintje aub!

Ik wou trouwens wel eens weten hoe die kleine Ixus het doet in de frontstage, in vergelijking tot zijn flink uit de kluiten gewassen achterneef de Eos 50D. Die laatste blijft maar wat vaak op stal wegens redelijk zwaar in combinatie met een slechte pols en schouder met werk aan. Snel een foto van A Brand weggeklikt alvorens de security me wegens te kleine camera uit de front kwam plukken. Meh! Eten dan maar!

Zekerheden in het leven, pizza van Sbarro op festivals. Tijdens mijn jaren van onwetendheid de absolute topsnack, nu vooral meer bodem dan pizza. Twee stuks als tegengewicht voor het gratis bier zou voldoende moeten zijn.

Slechts twee stukken pizza, want er lag nog een kipsaté met appelmoes te wachten. De saté lag overduidelijk al een tijdje onder de warmlamp, maar die appelmoes in plaats van een vettig sausjes was een welkome verrassing. Fris, fruitig en lekker!

En dan was er nog de pitta! Ik ben niet de persoon om iemands noeste arbeid af te breken. Alles wat op een bord komt, daar heeft iemand toch (veel) moeite voor gedaan, ook al is het maar een kartonnen bordje. Nee, zoiets afbreken ligt niet in mijn aard, maar die kleine Ixus heeft wel een foto genomen van wat ik op dat moment juist dacht!