2011 is goed vier maanden bezig en naarmate de zomer dichterbij komt, zo ook de muziekfestivals. Reden tot gejuich alom want niet zelden staan die festivals garant voor een meer dan te smaken brok livemuziek. Tel daarbij een stralende zon, enthousiast publiek, enkele frisse pintjes en allerhande lekkere hapjes tussendoor, en de dag kan niet meer stuk. Coolinary zou Coolinary niet zijn, mocht ik niet van de nood een deugd maken en bijhouden waar er zoal goed te bikken valt. De catering op festivals mag dan vaak in handen zijn van dezelfde bedrijven, af en toe koop je met die eetbonnetjes iets dat er toch net een tikkeltje beter is dan de rest.
De zoektocht naar ‘de beste festivalhap van 2011’’ is bij deze officieel geopend. Vorig jaar ging Pukkelpop met de eer lopen dankzij een wel zeer fel gesmaakte portie mosselen. Een snelle blik op eigen site leert me dat dit verdorie nooit gepost werd. Chokri, mijn excuses! En uiteraard ook aan de mosselman van dienst, die zijn ticketje richting eeuwige roem door mijn vergetelheid teniet gedaan ziet.
Die zoektocht trouwens is een niet te onderschatten klus. Net zoals het gevarieerde aantal muziekstromingen, is het culinaire aanbod vaak even ruim, en een mens kan maar zoveel dingen eten. Een niet altijd even gematigd drankverbruik – eigen aan festivalbezoekjes – maakt de zaak er jammer genoeg niet makkelijker op. Niet dat ik mij na het drinken van enkele pintjes zomaar in de luren laat leggen hoor.
Groezrock had net als vorig jaar de eer en het genoegen het festivalseizoen voor mij op gang te trappen. Hoewel ik doorgaans met een grote bocht de festivalfrietkramen probeer te mijden – een incident met enkele curryworsten enkele jaren eerder ligt aan de basis van mijn fobie – had ik het vrijdagmiddag plots toch vlaggen. Tegen wil en dank zat ik plots een frietje te eten. Een lang niet onaardige Nederlandse deerne die plots in mijn gezichtsveld opdook stelde immers om nog onbegrijpelijke reden voor haar frietje te delen. Ja, dat moet je mij natuurlijk geen twee keer zeggen. Ik dus enkele pijltjes meegepitst, en zo snel het frietje op was, zo snel was ook de deerne verdwenen. Mijn ‘hongertje’ was helaas nog niet gestild dus overwon ik mijn fobie, en trok naar de dichtstbijzijnde stand voor een ‘frietje met stoofvlees’. “Het beste wat ik ooit gegeten had”, dacht ik, maar een tweede poging een dag later – en die keer zonder noemenswaardige hoeveelheden alcohol in mijn systeem – wist me van het tegendeel te overtuigen. Maar toch, de snack bij uitstek na flink wat pintjes.
Nee, ik was op een missie! Vorig jaar at ik in de perstent een verrukkelijke pizza, die indien dit jaar even smakelijk met een beetje meeval wel eens de hoofdvogel zou kunnen afschieten. Zaterdagavond was het zover en de kraamuitbater bleek speciaal voor mij – ik had de dag ervoor al even met hem gebabbeld – ansjovis gehaald te hebben. ‘Pizza margherita met extra ansjovis’, to go! Terwijl ik met de doos op de wei op zoek ging naar de vriendjes voelde ik me heel even een pizzakoerier. Iedereen was uiteraard benieuwd naar de pizza waar ik ondertussen al twee dagen over bezig was. In geen tijd waren de slices op en werd ik om een tweede portie gestuurd. Wat genoeg zegt natuurlijk. En er was nog ansjovis over ook. Dolletjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten