Bierles 3

Na amper drie lessen zijn we nog lang geen volleerd bierkenner, dat spreekt voor zich. Maar ondertussen komt het wel vaker voor dat we rake dingen zeggen tijdens het blind proeven, en dat is toch ook al iets om trots op te zijn, niet? Niet meer dan een halve slok had ik nodig om zelfverzekerd 'pils' te roepen en driewerf hoera, ik had gelijk. 'Estaminet, Premium Pils', van brouwerij Palm uit Steenhuffel, ik had er nog nooit van gehoord. Een degelijk pilsbier met en ietsje meer hoparoma, en wat meer is, een mooi strak etiket. Dat laatste zo zal helaas nog vaak mogen blijken, is echt geen evidentie. 5.2 % alcoholpercentage voor zij die graag de tel bijhouden.

Tweede proevertje en tweede keer prijs. Opnieuw pils en wel het blonde biobier 'Spelziale' van brouwerij Millevertus uit Toernich. Ik noteerde dat de mooie witte schuimkraag het snel voor bekeken hield. Wat de smaak betrof kwam ik niet verder dan een licht zurige smaak. Met een alcoholpercentage van 4.5 % kwam het nog in de buurt van de Estaminet die we eerder proefden, het verschil met het volgende bier kon niet groter zijn.

Een roodbruin bier, volle schuimkraag en meer body dan de bevallige Lesly-Ann Poppe in een miniscule bikini. In het glas de befaamde 'Malheur 12', van brouwerij De Landtsheer uit Buggenhout. De 12 in de naam, dat laat zich al raden, verwijst naar het alcoholpercentage en is daarmee een van de zwaarste bieren in België. Straffe kost, en dat is niet gelogen.


Met het blonde 'La Guillotine', van brouwerij Huyghe uit Melle zaten we weer bij een medaillewinnaar. Deze Guillotine met zijn 9.3 % was recent op een bierfestival in Nürnberg nog goed voor een zilveren medaille. Toen we de witte fles voor ogen kregen was de link met dat andere paradepaardje van Huyghe, de Delirium Tremens, trouwens snel gelegd.


Scherpstellen op een 'Jezuiet', veel meer heeft pakweg een Geert Hoste in deze tijden niet nodig om een grap uit zijn mouw te schudden. Gezien het mij met het fototoestel niet direct wou lukken, laten we die grap veiligheidshalve ook maar achterwege. Blond , amberkleurig, fris, zoet en toch niet super. Mogelijk begon de Malheur zijn sporen al na te laten. Desondanks toch een schrijffout op het etiket teruggevonden. Pittih karakter die Jezuiet van Brouwerij Boelens.

Na de 'Spelziale', het eerder geproefde speltbier was het opnieuw tijd voor een biobier. 'Leireken' van Brouwerij Strubbe bleek een bier op basis van boekweit. Een snelle blik op het etiket deed vermoeden dat ze onze goede vriend Mao daar in Ichtigem wel genegen zijn.

Met de 'Bush Amber' van brouwerij Dubuisson was het tijd voor een tweede stevige knaller. Opnieuw 12% alcoholgehalte, opnieuw een body om u tegen te zeggen. Zo weinig supersterke bieren in België, zo veel in een les! Eente om in huis te halen.

Iets helemaal anders dan, een biertje met een fruitige geur die zijn weerga niet kent. Een hint van aardbeien en bosbessen misschien? In tegenstelling dan de geur doet vermoeden is de smaak van de 'Bon Secours Myrtille' lang niet zo zoet. Een biertje voor de liefhebber, die de beugelfles ongetwijfeld ook weten te apreciëren. Brouwerij Caulier, Péruwelz, 7 %.

Als uitsmijter kregen we nog een 'Dulle Teve', een stevige (10 %) bittere tripel van de Dolle Brouwers uit Esen. Nu mogen smaken al wel eens verschillen, over het etiket waren we het unaniem eens. Het verdict was dat het misschien geen slecht idee zou zijn om bij het ontwerpen van het etiket in de toekomst een vakman te betrekken. En wat blijkt, de etiketten zijn van de hand van een Brugse kunstenaar. Ik zeg niets!