Zaterdagmiddag in Antwerpen met veel plezier gaan lunchen in De Godevaart. Op The Flemish Primitives had ik al de eer en het genoegen om te mogen proeven van een hapje van chef Dave De Belder, nu was het tijd voor een tikkeltje meer.
Tijdens restaurantweek is het altijd een beetje afwachten hoe men je soigneert, maar een beetje restaurant doet dat uiteraard met de nodige verve. In De Godevaart was dat niet anders. Zo werd er ons voorgesteld om voor de aperitief nog even plaats te nemen in het knusse stadstuintje. Twee glaasjes cava, een lolly van geitenkaas met ananasgelei, een fris erwten/muntsoepje en een lekker zonnetje. Meer hebben we echt niet nodige om in de stemming te geraken.
Jammer dat ik geen fototoestel bij me had want de vier (we kozen nog voor een extra gang) gerechten waren om duimen en vingers van af te likken. Netjes alles als sms genoteerd om toch op zijn minst iets over de pareltjes van borden te kunnen vertellen.
We begonnen met een lekker stukje kabeljauw, crème van bloemkool, ponzu en mooie roosjes romanesco. Ponzu is een bouillon gemaakt van ondermeer mirin, rijstazijn en kombu. Vriendin met haar macrobiotische voorgeschiedenis kende het niet, maar wist het uiteraard meer dan te smaken. Net als ik trouwens.
Ons extra gerecht was een hoenderhaasje, peterseliewortel, aspergecarpaccio en misomosterd. We waren het er roerend over eens dat het een geweldige keuze was om voor die extra gang te gaan. Met de misomosterd zaten er opnieuw Japanse invloeden in het bord, tot grote tevredenheid van mijn disgenoot, dat spreekt.
Mooie stukjes pata negra, girolles, aardappelpuree en een asperge.... Geen overdaad van uiteenlopende smaken, noch een spielerei van technieken maar wel een schot in de roos. Het bijgeserveerde brood bleek al drie gangen op rij perfect van pas te komen om de borden zo mogelijk spiksplinternieuw terug af te leveren.
Voor het dessert, een creatie met aardbeien, witte chocolade, yoghurt en kokosespuma in de hoofdrol, mochten we terug op het terras plaatsnemen. De zon schijnt al zo weinig dus die gelegenheid grepen we uiteraard met beide handen aan. Na het dessert nog een tasje thee, al was het maar omdat de snoeperijtjes - een madeleine met speculaaskruiden, een caramel en een praline uit de collectie van Persoone - er zo lekker uit zagen.
Het verdict was unaniem lovend. Mooi uitgebalanceerde smaakcombinaties waarover nagedacht was. Wij aten vier heerlijke gangen zonder dat we getrakteerd werden op dat ongemakkelijke gevoel van overdaad. Misschien eerlijkheidshalve er nog even bij zeggen dat we, hetzij foutief, in de veronderstelling waren dat De Godevaart zijn eerste Michelinster reeds binnen had. Mochten wij van het rode boekje zijn, wij zouden wel weten aan welke hemel de sterren dit jaar hangen mogen.
Tijdens restaurantweek is het altijd een beetje afwachten hoe men je soigneert, maar een beetje restaurant doet dat uiteraard met de nodige verve. In De Godevaart was dat niet anders. Zo werd er ons voorgesteld om voor de aperitief nog even plaats te nemen in het knusse stadstuintje. Twee glaasjes cava, een lolly van geitenkaas met ananasgelei, een fris erwten/muntsoepje en een lekker zonnetje. Meer hebben we echt niet nodige om in de stemming te geraken.
Jammer dat ik geen fototoestel bij me had want de vier (we kozen nog voor een extra gang) gerechten waren om duimen en vingers van af te likken. Netjes alles als sms genoteerd om toch op zijn minst iets over de pareltjes van borden te kunnen vertellen.
We begonnen met een lekker stukje kabeljauw, crème van bloemkool, ponzu en mooie roosjes romanesco. Ponzu is een bouillon gemaakt van ondermeer mirin, rijstazijn en kombu. Vriendin met haar macrobiotische voorgeschiedenis kende het niet, maar wist het uiteraard meer dan te smaken. Net als ik trouwens.
Ons extra gerecht was een hoenderhaasje, peterseliewortel, aspergecarpaccio en misomosterd. We waren het er roerend over eens dat het een geweldige keuze was om voor die extra gang te gaan. Met de misomosterd zaten er opnieuw Japanse invloeden in het bord, tot grote tevredenheid van mijn disgenoot, dat spreekt.
Mooie stukjes pata negra, girolles, aardappelpuree en een asperge.... Geen overdaad van uiteenlopende smaken, noch een spielerei van technieken maar wel een schot in de roos. Het bijgeserveerde brood bleek al drie gangen op rij perfect van pas te komen om de borden zo mogelijk spiksplinternieuw terug af te leveren.
Voor het dessert, een creatie met aardbeien, witte chocolade, yoghurt en kokosespuma in de hoofdrol, mochten we terug op het terras plaatsnemen. De zon schijnt al zo weinig dus die gelegenheid grepen we uiteraard met beide handen aan. Na het dessert nog een tasje thee, al was het maar omdat de snoeperijtjes - een madeleine met speculaaskruiden, een caramel en een praline uit de collectie van Persoone - er zo lekker uit zagen.
Het verdict was unaniem lovend. Mooi uitgebalanceerde smaakcombinaties waarover nagedacht was. Wij aten vier heerlijke gangen zonder dat we getrakteerd werden op dat ongemakkelijke gevoel van overdaad. Misschien eerlijkheidshalve er nog even bij zeggen dat we, hetzij foutief, in de veronderstelling waren dat De Godevaart zijn eerste Michelinster reeds binnen had. Mochten wij van het rode boekje zijn, wij zouden wel weten aan welke hemel de sterren dit jaar hangen mogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten