Een daguitstap was zelden leuker dan al die keren dat we naar een ander land trokken en dat in eigen regio. Bobbejaanland op een steenworp van huis, jeugdsentiment hé! Kenmerkend voor deze uitstapjes, zeker toen we nog snotneuzen waren, was het boterhammetje met ei. Door het jaar aten we dat nooit, maar gingen we naar Bobbejaanland, dan zaten er boterhammetjes met ei in het lunchpakket. Als ik er nu over nadenk was dat volgens mij gewoon omdat de vette troep die je in het park kan krijgen misschien niet direct ‘attractieproof’ was. Maar met de bokes met ei… nooit lasts.
Het was trouwens pas in mijn tienerjaren dat ik in ‘den onderstenboven’ durfde te gaan, de natte attracties waren meer mijn ding. En elk jaar weer was het uitkijken naar de nieuwe attracties. The Rainbow, gigantische schuifaffen, vliegtuigjes, de Revolution, waterbakskes die plots achteruit gingen… het kon niet op. Maar een bezoekje was nooit compleet als we Bobbejaan himself niet zagen in zijn Amerikaanse slee, pistolen en beestenhorens incluis. Dan was het echt feest, en liepen we achter je auto tot onze schoenzooltjes versleten waren.
En als ik zelfs heel hard terugdenk aan vroeger, maar dan echt heel hard, dan kan ik me herinneren dat we wel eens in één van de ‘saloons’ iets gingen drinken met heel de familie. Binnen speelde er dan iemand ten dans tot groot jolijt van de volwassenen. Wij kleine rakkers daarentegen wilden natuurlijk gewoon terug dat pretpark in. Hoe zou je zelf zijn. Wisten wij toen veel dat onze held op het witte paard daar misschien zelf wel eens een riedeltje kwam fluiten.
Gisteren een vrijkaart gekregen voor Bobbejaanland. Benieuwd welke nieuwe attracties er allemaal zijn bijgekomen en welke mogelijk plaats hebben moeten ruimen. Een ding is nu echter zekerder dan ooit, in die slee zullen we je helaas niet meer zien. Het zal er stuiven op die eeuwige jachtvelden, nu er een nieuwe cowboy (lees keh’booi) is gearriveerd.
Het was trouwens pas in mijn tienerjaren dat ik in ‘den onderstenboven’ durfde te gaan, de natte attracties waren meer mijn ding. En elk jaar weer was het uitkijken naar de nieuwe attracties. The Rainbow, gigantische schuifaffen, vliegtuigjes, de Revolution, waterbakskes die plots achteruit gingen… het kon niet op. Maar een bezoekje was nooit compleet als we Bobbejaan himself niet zagen in zijn Amerikaanse slee, pistolen en beestenhorens incluis. Dan was het echt feest, en liepen we achter je auto tot onze schoenzooltjes versleten waren.
En als ik zelfs heel hard terugdenk aan vroeger, maar dan echt heel hard, dan kan ik me herinneren dat we wel eens in één van de ‘saloons’ iets gingen drinken met heel de familie. Binnen speelde er dan iemand ten dans tot groot jolijt van de volwassenen. Wij kleine rakkers daarentegen wilden natuurlijk gewoon terug dat pretpark in. Hoe zou je zelf zijn. Wisten wij toen veel dat onze held op het witte paard daar misschien zelf wel eens een riedeltje kwam fluiten.
Gisteren een vrijkaart gekregen voor Bobbejaanland. Benieuwd welke nieuwe attracties er allemaal zijn bijgekomen en welke mogelijk plaats hebben moeten ruimen. Een ding is nu echter zekerder dan ooit, in die slee zullen we je helaas niet meer zien. Het zal er stuiven op die eeuwige jachtvelden, nu er een nieuwe cowboy (lees keh’booi) is gearriveerd.
1 opmerking:
:-)
vergeet de bokes niet he!
Een reactie posten