Restaurant Matizze

Afgelopen vrijdag was het zover voor de deelnemers van het programma "Mijn Restaurant", hun zaak ging open. Wij namen onze culinaire verantwoordelijkheid op en zakten af naar Restaurant Matizze in Antwerpen, de zaak van David en Lins. Eerste meevaller, in de hal lagen camera en geluidsmateriaal al weggemoffeld aan de vestiaire. Het filmen zat erop, althans zo dachten we. Lins stond in voor de ontvangst en vroeg ons vriendelijk of we wel gereserveerd hadden. Vervolgens begeleidde ze ons met de flair van een geroutineerde zaalverantwoordelijke naar ons tafeltje.

Als aperitief kozen we een glaasje cava en kregen we, zoals het in een klasse restaurant hoort, een amuse-gueule geserveerd. Tenzij ik me vergis was deze lolly gemaakt van ganzeleverijs met een krokant chocoladejasje en gehakte amandel (of was het hazelnoot). In ieder geval, de toon was gezet en we keken met smaak uit naar wat de avond zou brengen.

We hadden ons voorgenomen niet hetzelfde te bestellen zodat we zoveel mogelijk verschillende gerechtjes konden proeven. Een hele week al had ik zin in dat trio van tonijnbereidingen en wat doet mijn madam, ze gaat voor de tonijn in het voorgerecht. Gelukkig mocht ik wel nog proeven. Noodgedwongen moest ik iets anders kiezen en dat is een carpaccio van Wit-Blauw rundvlees, geserveerd als canneloni en gevuld met Noordzeekrab en avocado geworden. Om vingers en duimen bij af te likken.

Het hoofdgerecht dan. Wat dacht u van zacht gegaarde Lomo Iberico met couscous, lente-uitjes, jonge wortelen en een schuimig sausje van Raz el Hanout? Of van krokante nehms met Romeinse sla en shii-take, paksoi, crème van jonge worteltjes en een luchtig sausje van citroengras? Wat wij ervan vonden konden we kwijt aan de inderhaast aangeschoven cameraploeg. Niks dan lof voor Matizze van onze kant, we waren dan ook nog altijd zeer tevreden. En zijn er misschien nog minpuntjes, vroeg het meisje van de crew. Euhm nee, stamelde mijn vriendin al is zo'n cameraploeg toch schrikken. Camera- en geluidsman, reporter... Het was te verwachten maar het is inderdaad schrikken als ze je zo een camera voor je gezicht duwen net nadat je een mals stukje varken achter de kiezen steekt.

Na even wikken en wegen maar vooral onder het motto, "ik zal me eens goed laten gaan", nog een dessert besteld. Vier glaasjes gevuld met huisgemaakte patisseriebereidingen en die vier glaasjes bleken toch redelijke porties te zijn. Gelukkig had de goedlachse Britt, die ons heel de avond bediende, een extra lepel meegenomen, want mevrouw zal misschien ook wel eens willen proeven. (Ann had enkel thee besteld) In de verschillende glaasjes zat respectievelijk iets lekkers van witte chocolade, framboos, mango en mijn oude jeugdliefde Batida de Coco. De topping op het mangoglaasje was naar mijn smaak net iets te zuur maar dat is muggenziften. Britt was wel vriendelijk genoeg om even in de keuken te polsen of die zure smaak kon kloppen. Het bleek een combinatie van passievrucht en soda te zijn en die uitleg was voor ons ruimschoots voldoende.

Fusion keuken, Peter Goossens had er bij de presentatie zo zijn twijfels bij en ik heb fusion altijd iets gevonden voor mensen die niet echt weten wat ze willen. Onterecht zo blijkt. David en Lins hebben op één avond mijn vooringenomen gedachten over fusion weggenomen. Ze mogen terecht met de hoofdmoot van het te winnen budget gaan lopen zijn, hun beste zet is nog altijd de aanwerving van chef-kok Ivan. Achteraf bekeken was er misschien toch een klein minpuntje. De wijn, die Chileense Chardonnay althans, kon je niet per karaf bestellen waardoor ik verplicht was een hele fles alleen soldaat te maken. Al is dat misschien geen minpuntje en veeleer een geschenk?

In ieder geval, 123 € lichter maar vooral een goede restaurantervaring rijker begaven we ons naar de vestiaire met een cameraploeg in ons zog. Indien u dinsdag een tevreden iemand ongemakkelijk de trap ziet afkomen dan ben ik dat na een flesje witte wijn of de persoon in de rolstoel van het tafeltje naast ons.

De flauwe oneliner over eten in een aangenaam kader laat ik toch maar wijselijk achterwege.