Het verdriet van de viswinkel

Rond de kerstdagen had ik besloten een visconsommé te maken en om die te klaren bleek ik visgehakt of iets dergelijks nodig te hebben. Ik dus naar de lokale speciaalzaak “ ’t Schelpje” om te constateren dat die winkel er eigenlijk al een tijdje niet meer was. Dan maar naar de visafdeling van de supermarkt (met gewijzigde plannen) alwaar men me dan weer niet kon helpen met garnalenkoppen, scampipantsers of visgraten. Het vriendelijke verkoopstertje, ongetwijfeld een studente, wist me te zeggen dat ze zulke dingen toch niet verkopen! En dan zeggen dat supermarkten zich steeds meer proberen te specialiseren,… helaas wel ten nadele van de speciaalzaken.

Dit relaas wordt vandaag nog even bevestigd in de krant. Jaarlijks verdwijnen er langs onze landshelft steeds meer viswinkels en gespecialiseerde marktkramers. Momenteel zijn er nog maar 556 al dan niet ambulante viswinkels te vinden, vaak gespecialiseerd in sectoren waar hun vakkennis primeert zoals verse zeevis, verse visbereidingen en eventueel gecombineerd met een job als traiteur (denk maar aan de op zijn vis fluitende Kempense traiteur wiens naam me nu ontgaat).

Volgens de vishandelaars zelf is vakkennis enorm belangrijk, net zoals bij een slager of bakker. Een koksopleiding zou wel een plus zijn maar het blijft een dure aangelegenheid om zelf een zaak te starten of over te nemen en de concurrentie van de supermarkt met hun assortiment verse mosselen en versverpakte vis blijft moordend.

Waar is de tijd dat ik nog als kleine pagadder in de Gasthuisstraat naar de levende kreeften ging kijken in het aquarium van de viswinkel. (waar nu de Free Record Shop zit) photo © Coolinary